Της Νίνας Ναχμία
Στο ποιητικό βιβλίο του Κώστα Μαρδά που προλογίζει ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, έχω να πω λίγα που εμπεριέχουν όμως πολλά.
Ο Κώστας Μαρδάς είναι δημοσιογράφος και, το κοστούμι του δημοσιογράφου δύσκολα χωράει στον ποιητή. Του έρχεται στενό, τον κάνει να υποφέρει. Όπως και το κοστούμι του ποιητή, φαίνεται άχαρο στον ρόλο της δημοσιογραφίας. Συνήθως στα μάτια των δημοσιογράφων βλέπεις αυτή την μηχανική βιασύνη και απάθεια. Τους ενδιαφέρει να εντυπωσιάσουν μέσω της είδησης κι έτσι να κρατήσουν τη θέση τους και, μέσω αυτής, να βρουν δρόμους να αναρριχηθούν, να κάνουν όνομα, να τα… πιάσουν.
Ο Μαρδάς είναι μια ιδιάζουσα και αρκετά εντυπωσιακή μορφή της δημοσιογραφίας. Προτίμησε να διατηρήσει τις ευαισθησίες του, παρά να κρατήσει γερά την θεσούλα του και αποφάσισε ν’ αφιερωθεί σε κάτι που στα μάτια των άλλων φάνταζε περιττό, ίσως και βλαβερό για το επάγγελμα που είχε επιλέξει. Ίσως ακόμα καμιά φορά και άξιο χλευασμού, από τους πιο …παχύδερμους! «Κοίτα με τι ασχολείται τώρα ο άνθρωπος, εδώ ο κόσμος καίγεται!…» Μα ακριβώς επειδή ο κόσμος καίγεται από τους αρνητές της ποίησης και της ομορφιάς των βαθύτερων αισθημάτων πάμε κατά διαβόλου.
Όμως εκείνος προτιμούσε την σιωπή. Να κρατάει τους χυμούς της καρδιάς του και να τους μετουσιώνει σ’ έναν καινούργιο κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που δεν θα τον πλήγωνε και που τα μάτια του είχαν αποκρυπτογραφήσει μέσα από τις ευαισθησίες του. Δεν πειράζει ας μην… τα ‘πιασε. Ας μη στρίμωξε κόσμο, ας μην αγανάκτησε ανθρώπους. Γιατί αυτό που κράτησε ήταν το τρυφερότερο κι ας το ακολούθησε αταβιστικά. Κι αυτό έχει βέβαια πόνο, αλλά και μια ακατάλυτη ομορφιά του ουσιωδέστερου, του Ανθρώπου. Φαντάζεστε αν όλοι οι δημοσιογράφοι μας ήταν ποιητές; Τότε, όπως λέει και ο Λουντέμης «το μολύβι θα… περπατούσε μόνο του, χωρίς να βασανίζει τα πληγωμένα δάχτυλα. Να περνά η ζωή και να καταγράφεται μόνη της…» χωρίς να εξαναγκάζεται να γράφει για αλλότρια συμφέροντα
Χορτάσαμε από μυαλά ραδιούργα που μόνο κακό μας κάνανε. Καρδιές ευαίσθητες χρειαζόμαστε!
Αν αγαπάτε την ποίηση αξίζει να ακολουθήσετε τον Μαρδά σ αυτό το ποιητικό του ταξίδι
«Τις νύχτες βλέπω, σημαίες παράξενες, κρατών αγνώστων.
Τα σπλάχνα της TV να βγαίνουν από την οθόνη,
Να φεύγω στα δώδεκα μου
Από μονοξείδιο του άνθρακος.
Κι ακόμα πετάγομαι νύχτα
Σπάζοντας καθρέφτες
Ζώντας μικροθανάτους μοβ.»
Εδώ βλέπουμε τον επηρεασμό του από τα καθημερινά ζοφερά γεγονότα μιας και λέει ο ίδιος καθημερινά τις ειδήσεις.
«Βάλε το σύρτη
Κλείσε το φως.
Κοίταξε το παιδί.
Απόψε θα πέσει η ατομική
Βγάλε το σύρτη
Μπήκε το φως.
Σήκωσε το παιδί.
Σήμερα θα πέσει η ατομική;»
Ο Μαρδάς, Δεν έχει συμβιβαστεί με τις κακίες των ανθρώπων, ο ποιητής μένει παιδί και πάντα ονειρεύεται έναν κόσμο με καλούς ανθρώπους χωρίς έριδες και μίση, αλλά η ιστορία των Ανθρώπων ακολουθεί την δική της ειμαρμένη. Οι κακοί να κουμαντάρουν πάντα τις τύχες των καλών
« Στον ανθόκηπο μας Φύτρωσαν εριστικά λουλούδια.
Φύλλα με πτυχώσεις παχέος εντέρου Έριδα αγάπη
Που κυοφορείς το μίσος.
Πόσο λυπάμαι για τον Νόμο της Φθοράς……»
Βιογραφικό
Ο Κώστας Μαρδάς γεννήθηκε το 1956 στο Θολό Ποτάμι της Χίου, Πτυχιούχος του Παντείου Πανεπιστημίου. Εργάσθηκε ως κοινοβουλευτικός-πολιτικός συντάκτης, σχολιαστής και παρουσιαστής στα εξής Μέσα Ενημέρωσης: Έθνος, Εικόνες, ΕΡΤ, Κανάλι 5, Mega, ραδιόφωνο Σκάι, ΑlPha, τηλεόραση BLUE SKY
Άλλα βιβλία του: « Η Ελλάδα στα δίχτυα των βάσεων» «Πίσω από τον Ήλιο» «Αλέξανδρος Παναγούλης – Πρόβες θανάτου» «Τα μεγάλα παιδιά της Βουλής» «Βάσεις, Αίμα και Πετρέλαιο» «17+1 Ονόματα» «Προοίμια Πολέμου». Το Αθήνα με Θολό Ποτάμι το ταξίδευε επί μία τριακονταετία από όταν έφυγε από το Θολό ποτάμι της Χίου και τελικά το έφτασε στον προορισμό του. Αξίζει να διαπλεύσετε τον Περίπλου του.
