Της Σμαράγδας Μιχαλιτσιάνου
Έφυγε χθες σε ηλικία 74 χρονών ο ζωγράφος Φώτης Σαρρής. Ιδιαίτερος εικαστικός καλλιτέχνης , ο Φώτης Σαρρής Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1937, και μεγάλωσε μέσα στον Πόλεμο, την Κατοχή και τα χρόνια του εμφυλίου, γεγονότα και καταστάσεις που τον σημάδεψαν καθώς και επηρέασαν το
καλλιτεχνικό του έργο. Ο δάσκαλός του στα «τεχνικά» στο σχολείο Χαραλαμπίδης τον ενθάρρυνε να καλλιεργήσει την αγάπη του για τη ζωγραφική και αργότερα με συμβουλή του ζωγράφου Ηλία Δεκουλάκου, μαθήτεψε την τέχνη στο φροντιστήριο του δάσκαλου Πάνου Σαραφιανού. Φοίτησε από το 1956 στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών όπου και αποφοίτησε από το εργαστήριο του Γιάννη Μόραλη. Ήταν ιδρυτικό μέλος του «Μορφωτικού Ομίλου Νέων». Αργότερα, μετέχει ενεργά στο φοιτητικό κίνημα, συνεργάζεται για το φοιτητικό περιοδικό «Συναδελφική», είναι ιδρυτικό μέλος στο σύλλογο «Πρωτοπορεία» και εκδίδει με άλλους την εφημερίδα « Πρωτοποριακή Συναδελφική».
΄Ηταν ο πρώτος Πρόεδρος του Συλλόγου Σπουδαστών της Σχολής Καλών Τεχνών. Διακρίθηκε με το πρώτο βραβείο ζωγραφικής στην έκθεση των σπουδαστών της σχολής που διοργάνωσε ο σύλλογος, και το 1962 και 1963 πήρε δύο δεύτερα βραβεία στην πρώτη και τη Δεύτερη Πανελλαδική Έκθεση Νέων και στην Τρίτη το 1965, πήρε πρώτο βραβείο για το έργο του «Αντίσταση».
Εργάσθηκε σαν εργατοϋπάλληλος στην Αρχαιολογική Υπηρεσία στο τμήμα αντιγράφων, όπου και αναγκάσθηκε να παραιτηθεί με τον ερχομό της Χούντας. Η πρώτη του ατομική έκθεση το 1967, πριν τη δικτατορία, στις Νέες Μορφές είχε σαν αφορμή και θέμα το θάνατο του αγωνιστή Σωτήρη Πέτρουλα. Το 1973 εξέθεσε στη Γκαλερί «ΩΡΑ». Συμμετείχε στον πυρήνα για τη δημιουργία της συνεταιριστικής αίθουσας εκθέσεων «Κέντρο Εικαστικών Τεχνών», που διαλύθηκε μετά τη δικτατορία. Έχοντας διακηρυγμένες θέσεις ενάντια σε μεσάζοντες και εμπορικά κυκλώματα στο χώρο της τέχνης, εξέθετε σε Φεστιβάλ Νεολαίας και Δήμους στην Αθήνα και την Περιφέρεια. Με τη συναίσθηση της ανάγκης για μια πιο οργανωμένη εκθεσιακή και πολιτιστική δράση στην περιφέρεια, συνεργάσθηκε με άλλους καλλιτέχνες για τη δημιουργία της «Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης», στης οποίας το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο συμμετείχε.
Από τη μεταπολίτευση ήταν μαχητικό μέλος της « Επιτροπής Αγώνα» των Εικαστικών Καλλιτεχνών, για την αλλαγή του νόμου του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών, νόμου που άλλαξε μετά από πολλούς αγώνες των εικαστικών το 1981.
Διετέλεσε Γραμματέας και Πρόεδρος της Ένωσης Πτυχιούχων Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, καθώς και μέλος του Διορισμένου Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΕΤΕ το 1978. Με την ψήφιση του νέου νόμου του ΕΕΤΕ το1981, εκλέχθηκε Γραμματέας του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου του ΕΕΤΕ και μέλος ΔΣ. Αργότερα, εκλέγεται μέλος των Επιτροπών Κατάταξης και Κρίσης του ΕΕΤΕ.
Εξέθεσε ξανά τη δουλειά του σε γκαλερί μετά από πολλά χρόνια το 2001, στην αίθουσα τέχνης «Χρυσόθεμις» στο Χαλάνδρι..
Ο ίδιος αναφέρει στον επίλογο της αυτοβιογραφίας του (1983, στο βιβλίο «Φώτης Σαρρής, ζωγραφική πορεία 1956-1983»):
«Αγαπάω τον τόπο μου , τους ανθρώπους του και τον πολιτισμό τους. Ανήκω σε αυτούς και τη γενιά μου, τη γενιά του πολέμου. Πείνασα και έκλαψα και έμαθα να φυλάγομαι από τις σφαίρες των Αγγλικών αεροπλάνων τρέχοντας με τον πατέρα μου σε «ΝΤΟΥ» κουβαλώντας ξύλα για τη φωτιά του σπιτιού μου το 1944. Η γενιά μου είναι παρεξηγημένη, ακατανόητη για τους νεώτερους και πολύ «ριγμένη». Σήκωσε όμως το κεφάλι σε δύσκολους καιρούς, πράγμα που σήμερα λίγοι το θυμούνται, σε μια εποχή χυδαίου υλισμού, βολέματος, καριερισμού».
Η κηδεία του θα γίνει αύριο Πέμπτη στις 4 από το Α΄Νεκροταφείο της Αθήνας.
