Σκότωσαν το γιασεμί μου και έβαλαν στη θέση του κάγκελα για να περιφράξουν μια πολυκατοικία! Έφυγε και ο κισσός που ανέβαινε πάνω στο πεύκο, χάθηκε και η ολόλευκη γατούλα που του νιαούριζε κάθε πρωί από κάτω του παγιδευμένη στην αργή και μυστική του κίνηση.
Έκλεψαν, εδώ και χρόνια, οι πολυκατοικίες την καλημέρα της γειτόνισσας, την ξενοιασιά μέσα στις μικρές αυλές και το ανέμελο παιχνίδι των μικρών παιδιών, τη σαϊτιά από το βλέμμα του φίλου μου του Γιάννη στην αγαπημένη του Μαρία. Έφυγε εκείνο το χαμόγελο του νεανικού έρωτα από τα εφηβικά όνειρα και του Σπύρου. Γιατί ο έρωτας του πήρε άκοπα σάρκα και οστά, τόσο γρήγορα που έπαψε να ονειρεύεται πια.
Και εγώ χαμένη στην ανάγνωση ενός, εισαγγελικής εκφοράς, τηλεοπτικού λόγου. Την υπεροψία λόγω άγνοιας των πολιτικών που κατάφεραν να μου κάνουν το υπόλοιπο της ζωής χαρτοπόλεμο και που φέρονται ως υπεύθυνοι για την σημερινή οικονομική κατάσταση. Βλέπω από το πρωί ως το βράδυ κάθιδρους δημοσιογράφους από τα δελτία ειδήσεων να μεταφέρουν το παιχνίδι των πολιτικών ότι έχουμε χρεοκοπήσει γιατί τα προηγούμενα χρόνια περνάγαμε καλά με δανεικά λεφτά. Ψάχνω τα κιτάπια μου να δω σε ποιόν χρώσταγα και δεν βρίσκω κανέναν.
Κι όμως και εμείς χρωστάμε και μάλιστα πολλά σε κάποιες χώρες ή σε κάποιους τραπεζίτες που κινδυνεύουν να γίνουν «φτωχοί» σαν και εμάς. Πολλοί μιλάνε για παιχνίδι αισχροκέρδειας εις βάρος των λαών ,άλλοι βλαστημάνε την ανεπάρκεια των δικών μας πολιτικών που δεν μπορούν να μας βγάλουν από αυτό το αδιέξοδο και άλλοι πάλι αναζητούν λύσεις μόνοι τους στο σταυρόλεξο της απελπισίας. Η μελαγχολία ….του τίποτα μας ακολουθεί όλους και συνοδοιπόρος μας η νοσταλγία των ξένοιαστων ημερών που πέρασαν πια ανεπιστρεπτί.
