της Μαίρης Βασάλου
Ακροβάτες
Ένα χρόνο μετά το ‘έχω μόνο εσένα’ ο Πέτρος Μπιρμπίλης επανέρχεται στη διηγηματογραφία με μια σειρά από αφηγήματα, δεκατρία τον αριθμό, μέσα στα οποία ψυχογραφεί σκληρές, ανθρώπινες ιστορίες. Στο δεύτερο βιβλίο του, ο συγγραφέας θέλει τον άνθρωπο, ευάλωτο, γυμνό και ξυπόλυτο να περιπλανιέται, αναζητώντας το ρόλο του επάνω στην απέραντη σκηνή του κόσμου.
Βγάζοντας ένα, ένα τα πρόσωπα της κάθε ιστορίας από το περιθώριο, τα οδηγεί, με τις εκ βαθέων εξομολογήσεις τους, να υπερβαίνουν τα όρια τους. Έρμαια, όπως είναι των καταστάσεων που βιώνουν και αποκομμένα από τον περίγυρο τους, μοιάζουν με σχοινοβάτες που, ακροβατούν στο τσίρκο της ζωής, ταλαντεύονται ωσότου ισορροπήσουν ή προτού γκρεμιστούν στο κενό, όπου ο συγγραφέας για χάρη τους απλώνει δίχτυ ασφαλείας.
Πιστός στο λιτό και ρεαλιστικό του ύφος δίνει στην παρούσα συλλογή μικρά κείμενα με κοφτές φράσεις και προτάσεις κοφτερές. Για παράδειγμα στο διήγημα ‘Το γράμμα’ ο αφηγητής παρουσιάζεται αιχμηρός και με καυστικό χιούμορ που συχνά μεταλλάσσεται σε σαρκασμό « Δεν με νοιάζει που κλαις. Πριν μια ώρα έσκαγες στα γέλια » ή « Πως θα περάσεις το απόγευμα; Κάνε ένα κρύο ντους, φτιάξε κόλλυβα ».
Οι σελίδες του βιβλίου, όπου πρόσωπα και καταστάσεις υποβάλλουν τη ρευστή ατμόσφαιρα ενός κόσμου που κλονίζεται ,ασκούν στον αναγνώστη μια ξεχωριστή αφηγηματική γοητεία. Δοσμένες όπως είναι με γλώσσα ωμή, σημερινή, τα κείμενα σύντομα μα δυνατά σε ένταση περνούν από τον κυνισμό στη ρομαντική διάθεση και στον ανάλαφρο τόνο που δαμάζει την τάση προς τη δραματικότητα. Οι δεκατρείς ιστορίες μιας πανσπερμίας χαρακτήρων εξάπτουν τη φαντασία του αναγνώστη, ελκύουν με την μελαγχολία που διαχέεται πίσω από τις γραμμές τους, παγιδεύουν με τον ανατρεπτικό στοχασμό τους, περιπαίζουν υπαινικτικά τον καθωσπρεπισμό ενίοτε, ενώ προκαλούν συγκίνηση με τις ακραίες επιλογές που καθορίζουν τη μοίρα των ηρώων τους.
Στην ιστορία ‘Έπεσα’
« Ελάχιστος. Στις φλέβες των υπονόμων, Στην κοιλιά του κήτους κυοφορούμαι πάλι. Πότε πότε το κήτος ξυπνά, κλαίγοντας. Από φτερουγίσματα. Από όνειρα…Δεν έφταιξες τίποτα…είπα. Κι έπεσα. Γιατί όλα αέρας».
Και στην ‘Αρτίστα’
«Ήσουν θεά, μωρό μου. Θεά! », Ναι, ήμουν θεά. Θεά του γύψινου πιάτου. Θεά της γαρδένιας…Πάμε στην παραλία… να δούμε τα παιδιά που κάνουν σούζες στα λιμανάκια. Όνειρα άγρια που γίνονται γκάζια. Που γίνονται αίμα κι εικονοστάσια.
…Σούζες έκανα κι εγώ εκεί πάνω στην πίστα. Και τώρα που γλύστρησα, ποιος θα μου στήσει το εικονοστάσι, που δεν έχω κανέναν, ρε Νώντα;
Οι ιδιαίτερες υπάρξεις του Πέτρου Μπιρμπίλη βρίσκουν τη λογοτεχνική τους έκφραση, με την παραστατικότητα της αφήγησης του, με κείμενα γεμάτα σπινθηροβόλο πνεύμα χωρίς να λείπει η έγνοια και το συναίσθημα. Έτσι, στο τέλος οι ήρωες του αποκτούν υπόσταση παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, καθώς ο συγγραφέας τούς δίνει την ελπίδα να διαφύγουν έστω και για λίγο από τα ασφυκτικά όρια μιας ζωής που τους έχει εγκλωβίσει.
Από το τελευταίο στη σειρά διήγημα ‘Ένα αστέρι’.
«…Πότε, πότε, μια έκλειψη ηλίου, ένας κομήτης που έπεφτε, μας θύμιζε ότι υπήρχαν κι άλλοι κόσμοι. Έξω εκεί. Τρέχαμε τότε, όπως και τώρα, στα πρόσωπα η έκσταση- στις ταράτσες με κιάλια. Μετά πάλι κάτω…
…Κι έτσι, όμως ξέραμε…Ότι, ακόμη κι αν ο ουρανός έσβηνε, ακόμα κι αν το σύμπαν χανότανε σε σκοτάδι, όσο τα πόδια μας πατούσαν το χώμα, θα είχε απομείνει ένα αστέρι. Ήταν μια σκέψη άδοξη- μα τόσο παρήγορη. Μια δειλία, λυτρωτική »
* Τα βιβλία ‘Έχω μόνο εσένα’ και ‘ξυπόλυτος’ διατίθενται από τον ίδιο τον συγγραφέα.
“Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Ο Πέτρος Μπιρμπίλης έχει εργαστεί πολλά χρόνια στα ΜΜΕ αρχικά ως σκηνοθέτης και στη συνέχεια ως δημοσιογράφος. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα, δοκίμια, χρονογραφήματα, ρεπορτάζ και έχει εκδώσει ένα βιβλίο με τίτλο Έχω μόνο εσένα από τις εκδόσεις Μελάνι. Εργάζεται στην εφημερίδα Καθημερινή. Ζει στην Αθήνα.“
…………………………………………………………………………………………………………………
της Μαίρης Βασάλου
