της Δήμητρας Γκουντούνα
Αισθάνομαι το αλλιώτικο της Αλφαβήτου,το αλλιώτικο της Άνοιξης, μόλις μπαίνει στη Ζωή μας η Πρωτομαγιά. Σήμερα ήταν τα γενέθλια του ποιητή, που γνώρισα και αγάπησα πολύ του Γιάννη Ρίτσου.
Ο Μάης όμως αγαπάει τους ωραίους και δεν γεννάει μόνο ποιητές αλλά παίρνει και τους ήρωες μαζί του. Πόσο απελπισμένη ,είχε γίνει εκείνη η Πρωτομαγιά που διάλεξε να πάρει τον Αλέκο Παναγούλη. Μέρα Μαγιού μου μίσεψες μέρα Μαγιου σε χάνω ….Ο Επιτάφιος για τον καπνεργάτη που έπεσε από χέρια δολοφονικά στην Θεσσαλονίκη. Ο Επιτάφιος του Ρίτσου και του Θεοδωράκη που βύζαξαν γενιές και μεγάλωσαν από την πηγη των λέξεων και τις νότες μιας μουσικής που θ ακούγεται αιώνια.
Και ήρθε ο Μάης ο τωρινός γεμάτος απουσίες. Που είσαι ποιητή μου και δεν γροικάς που κλαίω ;Μη συνδιαλέγεσαι με τον Σολωμό; Τον Βάρναλη, τον Σταύρο τον Καλλέργη;; Μήπως μπορείς να δώσεις και σε μας την λάμψη της στιγμής; Εκείνης που φώναζες ότι ΄ ’’Ό κόσμος Είναι Ένας’’ και μοιραζόσουνα με τον Ποτιέ την ποίηση των εργατών ,ζητώντας να δεις αναστημένους ‘’ ‘Όλους της Γης τους Κολασμένους’’.
‘’Ξενιτεμένοι’’ …είστε πια όλοι στο δικό σας ουράνιο τόξο-και εσύ και ο Παλαμάς και ο Κάλβος-κοιτώντας από απόσταση τη δική μας απελπισμένη Άνοιξη που τόσο περιμέναμε να έρθει. Να έρθει ο Μάης με τις θαλασσινές μας βόλτες με το μαγιόξυλο στις χούφτες μας και την νοσταλγία στις καρδιές μας, για εκείνες τις ημέρες που πιστεύαμε ότι χτίζαμε το μέλλον των παιδιών μας. Πόσο νιώθω την ανάγκη να έρθω εκεί στην Μονεμβασιά που κοιμάσαι ,που σε χτυπάει η θάλασσα, διαπερνώντας ύπουλα το βράχο, για να δει και εκείνη τον Λόρκα που στέκεται δίπλα σου αναζητώντας την Άνοιξη που δεν τον άφησαν να ζήσει.
Ήρθε λοιπόν ο Μάης, που μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά ζεστή κι αντρίκια τόσα οσο μητε του γυαλού δεν φτάνουν τα χαλίκια. Και μου λεγες πως όλα αυτά τα ωραία θαν΄ δικά μας και τώρα εσβήστης και έσβησε το φέγγος και η φωτιά μας……
