Της Λιάνας Μπουκουβάλα
Είναι που είναι δύσκολο να πατάς στα πόδια σου. Τίποτα από όλα αυτά. Είναι απλά αδυναμία να στηρίξουμε τα θέλω μας. Και εγώ να, ξέρω, θέλω μια Ελλάδα ελληνική!
Έτσι ακριβώς όπως την περιγράφουν οι τουρίστες όταν γυρίζουν πίσω στα σπίτια τους. Γαλαζοπράσινη με ανεξάντλητες δόσεις ήλιου και άπλετο «φως». Να ξυπνάω και να μου γνέφουν για καλημέρα χαμόγελα και όχι σκυθρωπές φάτσες. Φτάνει πια η γκρίνια. Δεν θέλω άλλο ρε αδερφέ! Φταίει ο ένας. φταίει ο άλλος που κάθεται στην διπλανή καρέκλα του «ενός». Ε, όχι φίλτατοι… Φταίει το ξερό μας το κεφάλι που δεν το χτυπήσαμε στον τοίχο όταν χαζογελώντας δεν παίρναμε την κατάσταση στα σοβαρά.
Άντε πήρα την επιδότηση και τώρα ποιος με πιάνει. Αν δε βολέψω και την μικρή στο Δημόσιο θα συνεχίσω να σου φιλάω την ίδια κατουρημένη ποδιά μέχρι να πεθάνω. Κάθε φορά που εσύ θα με «χρειάζεσαι» εγώ θα είμαι εκεί- πώς να ξεχάσω άλλωστε ότι έδωσες δουλειά στο άμοιρο το ανίκανο το παιδάκι μου που τώρα σίγουρα θα έχει κάθε μήνα λεφτά να πληρώνει τους φόρους σου- για να σε στηρίζω! Θα προσεύχομαι κάθε μέρα στην Παναγία που με αξίωσε να βρεθείς στο δρόμο μου! Ε. και αν καμιά φορά σου γκρινιάζω, θα το κάνω επειδή έτσι πρέπει. Μην με πουν και βολεμένο!
Μόνο που τώρα, αυτή τη φορά, δεν θα είσαι εκεί για να σου κάνω μετάνοιες. Όχι δεν θα είσαι εκεί να μου βάλεις στην τσέπη το λευκό φακελάκι. Ναι είναι ακριβώς έτσι όπως στα λέω. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ΦΟΒΑΣΑΙ. Γιατί πρέπει να φοβάσαι. Ένας τρελός σαν και μένα που τόσα χρόνια κατευθύνεις με το τηλεχειριστήριο σου, μπορεί κάλλιστα να γίνει επικίνδυνος. Και εγώ είμαι αυτός ακριβώς ο τρελός. Τα μάτι μου γυάλισε και δεν σε αντέχω άλλο.
Για αυτό πρόσεξε. και αυτό δεν είναι απειλή. είναι υπόσχεση! Την 6η του Μάη. Μη βρεθείς μπροστά μου! Εξαφάνισε ότι μου θυμίζει την ύπαρξή σου γιατί. εσύ είσαι αυτός που με έκανε τρελό. Και ένας τρελός σαν εμένα, δεν ξέρεις ποτέ πως μπορεί να αντιδράσει.
