Η σημερινή ετήσια θύμηση, -14 Φεβρουαρίου – παρ’ ότι αστοχεί στην πρακτική της, γιατί εμπορευματοποιήθηκε τόσο, που αποδυναμώθηκε το νόημά της, δεν έπαψε -για ορισμένους- να διατηρεί ένα μέρος από την αληθινή της ουσία• έτσι, νοιώθουν -εκείνοι- την ανάγκη, να ’πούν και ν’ ακούσουν, μια συνηθισμένη -ίσως- φράση, μα με την ατόφια της υφή• ο έρωτας δεν είναι, όπως τον εννοούν οι περισσότεροι σήμερα• μονοδιάστατος σχεδόν και περιορισμένος• είναι ευρύτερος• πρώτα’ απ’ όλα, θά ’λεγα πως, είναι έγνοια• μια έγνοια -μάλλον- αγνή• δεν είναι μόνο πάθος ή πόθος• κι’ όσο είναι τέτοιος, δεν είναι μόνο ελκτικός σ’ αναμονή ανταπόκρισης, όσο είναι διάθεσης για προσφορά• μάλιστα, η αίσθηση αυτή, θέλει να εκδηλωθεί, κι’ ας μη βρίσκει συγκεκριμένο αποδέκτη• πηγάζει -έτσι κι’ αλλιώς- και διαχέεται, είτε προσλαμβάνεται είτε όχι.
Αυτός -όμως- ο έρωτας, η άδολη πλατιά αγάπη, πάντοτε φτάνει σε προορισμό, ακόμη κι’ αν δε’ γνωρίζεται η προέλευση• είναι η αύρα που απλώνεται, όπως ένα φως• όπως ακριβώς συμβαίνει μ’ ένα μαγνητικό φορτίο, στη’ σφαίρα επιρροής του• το φορτίο αυτό, θρέφεται από την ψυχή κι’ αντανακλά τους παλμούς της
Υγ.: …αντί μια’ τούρτας, μιας ανθοδέσμης, ενός άλλου συμβολικού δώρου, σε κάθε ψυχούλα που ένοιωσα την αύρα της.
