Απόψεις για τα media…
Έως πότε ΕΔΟΕΑΠ;
Τρεις μήνες πέρασαν από την γενική συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ και ακόμη:
-Δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα τα πρακτικά της γενικής συνέλευσης ούτε έχουν δοθεί στο διοικητικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, όπως αυτό έχει ζητήσει.
– Η έκπτωτη διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ εξακολουθεί να κάνει το παγώνι και να μην παραιτείται όπως απαίτησε η γενική συνέλευση
-Δεν έχει προκηρυχτεί ημερομηνία εκλογών για την ανάδειξη νέου διοικητικού συμβουλίου.
Και οι εργαζόμενοι ασφαλισμένοι και μέτοχοι του ΕΔΟΕΑΠ εξακολουθούν να αγνοούν τι έχει μείνει τελικά στο ταμείο, μετά το PSI και την αμαρτωλή ανάληψη των 25 εκατ. ευρώ; Πότε θα δοθούν τελικά απαντήσεις; Η Τράπεζα της Ελλάδος έχει στείλει ήδη τη δική της εκδοχή. Το διοικητικό συμβούλιο του ΕΔΟΕΑΠ τι έχει να πει; Για μας πρώτιστη ευθύνη ανήκει στη Τράπεζα της Ελλάδος και τις κυβερνητικές πολιτικές καταλήστευσης των ταμείων τα τελευταία χρόνια.
Είναι ωστόσο φανερό ότι η διοίκηση προκειμένου να “σώσει”΄ό,τι είχε απομείνει και μετά από παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και χωρίς να ενημερωθεί το σώμα των ασφαλισμένων και οι ενώσεις μέτοχοι, έκανε του…κεφαλιού της με αποτέλεσμα σήμερα να βρισκόμαστε προ της κατάρρευσης του ασφαλιστικού μας οργανισμού.
Πηγή: http://financialcrimesnews.blogspot.gr/
Η ενημέρωση ας γίνει πληροφόρηση
<<Κατά τον μήνα Ιούλιο 6 τεχνικοί, εργαζόμενοι στο TV SERRES (TVS) και μέλη της Ένωσης Τεχνικών Ιδιωτικής Τηλεόρασης Βορείου Ελλάδας (Ε.Τ.Ι.Τ.ΒΕ), απολύθηκαν γιατί αρνήθηκαν να αποχωρήσουν από το σωματείο τους, μετά από πιέσεις της εργοδοσίας, ώστε να μην καλύπτονται από την Συλλογική Σύμβαση Εργασίας με ισχύ ως τις 31 Δεκεμβρίου του 2012>>, γράφει στην πρώτη blach list των Επισφαλώς Εργαζομένων-Ανέργων.
Μια νέα ιστοσελίδα από άνεργους νέους με στόχους, ανάμεσα τους η καταγραφή σε “μαύρη λίστα” επιχειρήσεων που πρωτοστατούν στην επίθεση ενάντια στα εργασιακά δικαιώματα.
Ο εργασιακός μεσαίωνας εγκαθιδρύθηκε ήδη και η πληροφόρηση από τα κάτω είναι πλέον ανάγκη να γίνει ενημέρωση. Για να αλλάξει ο κόσμος.
Στο http://diktyo-episfaleias.blogspot.gr/ καταγράφεται η εργασιακή επικαιρότητα μέσα από τα ρεπορτάζ των παραδοσιακών ΜΜΕ. Ας δημιουργήσει η καταγραφή των καταγγελιών αυτών από τα κάτω, αυτή η ροή πληροφόρησης για όσα πραγματικά συμβαίνουν, την ενημέρωση που έχουμε ανάγκη από τους κάτω για όλους.
Στο “Δίκτυο” και η ταυτότητα της νέας προσπάθειας:
<<Είμαστε οι άνθρωποι που οδηγάμε παπάκια, με βροχή, κρύο, χιόνια και καύσωνες, για να έρθει στην ώρα του το φαΐ που παραγγείλατε. Χωρίς ένσημα, με μισθούς εξευτελιστικούς.
Είμαστε οι άνθρωποι που σας εξυπηρετούμε με ευγένεια όταν καλείτε στην υπηρεσία μας για να βρούμε τη πληροφορία που ζητάτε. Χωρίς διαλείμματα, χωρίς επαφή με τους συναδέλφους μας, με ωράρια που ούτε ο Ντίκενς δε θα φανταζόταν.
Είμαστε οι άνθρωποι που φροντίζουμε να πηγαίνουν όλα ρολόι στη βραδυνή σας έξοδο. Να μη λείπει τίποτα από το τραπέζι σας, για να μη φύγετε παραπονεμένοι. Χωρίς αξιοπρεπή φαρμακευτικη περίθαλψη, ασφάλεια, μα με περίσσια «μαύρη» εργασία.
Είμαστε οι άνθρωποι που βοηθάμε τα παιδιά σας με τα ιδιαίτερα μαθήματα, είτε σε ξένες γλώσσες είτε στα μαθήματα του λυκείου, που κάνουμε αυτή τη δουλειά επειδή έχουμε πάψει να ελπίζουμε ότι θα διοριστούμε κάποια στιγμή σε ένα σχολείο.
Που και να γίνει αυτό, πάλι στην επισφάλεια και στη κατάσταση του ωρομισθίου θα είμαστε…
Είμαστε οι νέοι και νέες που ταλαιπωρούμαστε κάθε μήνα στις ουρές του ΟΑΕΔ, χωρίς ουσιαστικά να έχουμε κάποια ελπίδα. Ούτε για το αν θα βρούμε δουλειά πάνω στο αντικείμενο που περάσαμε χρόνια για να το σπουδάσουμε και που αγαπάμε, ή δουλειά γενικότερα, ούτε καν για το άμεσο μέλλον μας.
Πώς άλλωστε μπορείς να ονειρεύεσαι όταν παίρνεις ένα πενιχρό επίδομα ανεργίας, και με τη προοπτική μάλιστα να το πετσοκόψουν; Πώς μπορείς να ονειρεύεσαι όταν δεν έχεις καν χρόνο να ξεκουραστείς, να ζήσεις, να γελάσεις, να διασκεδάσεις, να ερωτευτείς; Πώς μπορείς να ονειρεύεσαι όταν ακόμα και με αιματηρές οικονομίες πάλι δε σου φτάνουν για να βγάλεις το μήνα;
ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ…
Όνειρα vs πραγματικότητα
Ο Νίκος είναι νέος, εργάζεται σε call center μεγάλου τραπεζικού ομίλου και ονειρεύεται να συνεχίσει τις σπουδές του. Οι ομαδικές απολύσεις που γίνονται συχνά του δημιουργούν αβεβαιότητα για το μέλλον του. Ποιος θα είναι ο επόμενος; σκέφτεται.
Τα ωράρια-λάστιχο¨ (βραδινές βάρδιες, σαββατοκύριακα, υπερωρίες) δεν του αφήνουν χρόνο για την προσωπική ζωή ενώ οι προοπτικές εξέλιξης είναι ανύπαρκτες.
Ο Χασάν είναι μετανάστης από το Ιράν. Κάνει delivery σε πιτσαρία. Είναι όμως ανασφάλιστος κι έτσι δε μπορεί να πάρει άδεια παραμονής στη χώρα. Είναι παράνομος. Ονειρεύεται να ζήσει νόμιμα, χωρίς να κρύβεται, σε μια χώρα της Κεντρικής Ευρώπης με ανθρώπινους όρους.
Η Ιωάννα αγαπούσε τα παιδιά και έγινε καθηγήτρια-μαθηματικός. Εργάζεται σε φροντιστήριο μέσης εκπαίδευσης part-time και για να συμπληρώσει το εισόδημα της κάνει και ιδιαίτερα. Είναι αδύνατον να διοριστεί. Τα βγάζει πέρα δύσκολα.
Ο Μάρκος είναι οδηγός σε φορτηγό. Πέρα από οδηγός, τον υποχρεώνουν να είναι και αποθηκάριος και φορτοεκφορτωτής. Παρ’ ολ’ αυτά, ο μισθός που παίρνει είναι κάτω από το νόμιμο ενώ καθημερινά κάνει υπερωρίες απλήρωτες. Είναι 28 χρονών και μένει ακόμα στο παιδικό δωμάτιο.
Η Ελπίδα δουλεύει ως πωλήτρια σε μαγαζί υποδημάτων. Είναι παντρεμένη με το Μιχάλη και έχουν ένα μωρό. Αναγκάζεται να πληρώνει ιδιωτικό παιδικό σταθμό αφού ο τοπικός δημοτικός έκλεισε και ο εργοδότης της αρνείται την άδεια μητρότητας.
Η Όλγα είναι απλώς άνεργη.
Τι τους συνδέει;
Πολύ πιθανόν να αναγνωρίζετε τον εαυτό σας σε ένα από αυτά τα παραδείγματα ή σε παρόμοιες καταστάσεις. Εμείς πάντως σίγουρα αναγνωρίζουμε τους εαυτούς μας. Αυτή είναι η νέα τάση στο χώρο της απασχόλησης, η επισφάλεια. Περιλαμβάνει:
Ισχυρές δόσεις αβεβαιότητας
¨Μισθούς χαρτζιλίκια¨
Λειψά δείγματα κοινωνικής ασφάλισης
Ατέλειωτα ωράρια
«Μηδέν» προσωπική ζωή
Καταπίεση και εκμετάλλευση
Πέρα από αυτά όμως, υπάρχει κάτι περισσότερο που ενώνει τους 5 πρώτους: ότι μπορούν να βρεθούν ανά πάσα ώρα και στιγμή στη θέση της έκτης, στην ανεργία. Επισφάλεια σημαίνει επίσης ότι η θέση εργασίας είναι αμφίβολη.
Γιατί οι γονείς μας είχαν λίγο πολύ σταθερή και μόνιμη εργασία, με κάποια δικαιώματα, ενώ εμείς όχι;
Η τεχνολογική επανάσταση οδήγησε σε μια καλπάζουσα υλικοτεχνική άνοδο κυρίως μέσω της ραγδαίας ανάπτυξης της πληροφορικής. Αυτό το βιώνουμε όλοι στους χώρους δουλείας μας. Τα καταγραφικά μηχανήματα και η διαλογή των κλησεων στα call center, τα πληροφοριακά συστήματα στις αποθήκες, η μηχανοργάνωση στα πάσης φύσεως γραφεία, η ευκολότερη και ταχύτερη μάθηση στην εκπαίδευση μέσω της χρήσης οπτικοακουστικών μέσων, η χρήση ηλεκτρονικών πλοηγητών (gps) στην οδήγηση και στη διανομή, η γενικευμένη χρήση του internet σε όλους τους τομείς της παραγωγής κ.ο.κ.
Όλα τα παραπάνω θα έπρεπε να συντελούν κατά τρόπο καθολικό στην μείωση του εργάσιμου χρόνου που απαιτείται για να παράγουμε ένα προϊόν ή να προσφέρουμε μια υπηρεσία. Αντ’ αυτού βεβαία αυτό που συμβαίνει στο νεοφιλελεύθερο παραγωγικό μοντέλο είναι ότι οι εταιρείες επιμηκύνουν τον εργάσιμο χρόνο και εντείνουν την εκμετάλλευση μειώνοντας το μισθό μας για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Το εισόδημα μας όμως δεν επαρκεί για να αγοράσουμε τα προϊόντα που παράγουν κι έτσι επέρχεται και αναπαράγεται η οικονομική κρίση. Μειώνεται το ποσοστό κέρδους τους, κι αυτοί μειώνουν κι άλλο το μισθό μας και καταστρατηγούν τα δικαιώματα μας. Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που η αναπαραγωγή του φέρνει στην επιφάνεια ένα νέο είδος εργαζόμενου, του επισφαλούς-ανέργου.
Στο υπό διαμόρφωση νέο εργασιακό μοντέλο ο εργαζόμενος είναι απόλυτα αναλώσιμoς. Σε αντίθεση με τους γονείς μας, κατά κανόνα, η δική μας γενιά αλλάζει επάγγελμα κάθε 3-4 χρόνια και μάλιστα αυτό συντελείται με τους χειρότερους όρους. Την έξοδο από τη μια ελαστική εργασία και την είσοδο στην άλλη ακολουθεί μια περίοδος ανεργίας. Επαγωγικά, ο νέος εργαζόμενος όχι μόνο είναι εν δυνάμει άνεργος άλλα και φορέας μιας διαρκούς αμφίβολης κατάστασης.
Αυτή η κατάσταση την οποία βιώνουμε και βιώνετε, λίγο διαφέρει με τη κατάσταση που χαρακτήριζε τους πρώτους βιομηχανικούς εργάτες τον 18ο αιώνα. Και εκείνοι δούλευαν σε απάνθρωπες συνθήκες, με διαβολεμένα ωράρια, χωρίς ικανοποιητικούς μισθούς, και φυσικά, χωρίς κανένα δίκτυ προστασίας απέναντι στην ανεργία και τις δυσκολίες της ζωής. Ωστόσο με αγώνες, πάθος και τόλμη, κατάφεραν να αντιστρέψουν τη κατάσταση και βγήκαν από το μαύρο σκοτάδι του 14ώρου, των πενταροδεκάρων, της μιζέριας και των ασθενειών. Για να μη βρεθούμε και εμείς σε αυτήν ή μια παρόμοια κατάσταση, είναι καθήκον μας να αγωνιστούμε ενάντια στην επισφάλεια, την ανεργία, την εργοδοτική και κυβερνητική τρομοκρατία.
Πηγή: http://greektv-com.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6883.html#more
Τα πολιτικά παίγνια της ψηφιακής και η απόγνωση των πολιτών
(αναδημοσίευση από το νέο τεύχος του Digital TV info που κυκλοφορεί στα περίπτερα)
Editorial
Όταν πριν δυο μήνες το περιοδικό αναρωτήθηκε πόσο digital ready είναι η νέα κυβέρνηση, δεν φανταζόμαστε τον πολιτικό τραγέλαφο που θα ακολουθούσε. Η πολύ σοβαρή υπόθεση της ψηφιακής μετάβασης στην τηλεόραση αντί να αποτελέσει πεδίο μετάβασης στην κατάκτηση των νέων όρων και των νέων κανόνων στην αγορά της TV και των δικτύων, κατάντησε παίγνιο πολιτικών αντιπαραθέσεων ανάμεσα στα κόμματα, τους πολιτικούς, τα στελέχη. Και οι δύσμοιροι πολίτες μπερδεύτηκαν ακόμη περισσότερο χωρίς κανείς να τους εξηγήσει γιατί θα πρέπει αυγουστιάτικα και σε αναμονή των πέντε, έξι η επτά δόσεων εφορίας και χαρατσιών να πληρώσουν για έναν, δυο, τρεις αποκωδικοποιητές, την αμοιβή του τεχνικού για την εγκατάσταση, την TV της γιαγιάς και του παππού.
Το switch off του Υμηττού, όπως και στο κέντρο εκπομπής στο Χορτιάτη, όντως εντάχθηκε στο μνημόνιο 2 ως δέσμευση της χώρας έναντι των δανειστών και της τρόϊκας. Προφανώς ελαφρά την καρδία από πολιτικούς που θεώρησαν πως με αυτόν τον τρόπο χώρεσαν δυο καρπούζια σε μια μασχάλη. «Δεσμεύτηκαν» στην τρόϊκα πως θα καλυφθεί ψηφιακά το 50% του πληθυσμού της χώρας, «ικανοποίησαν» τους τηλεοπτικούς σταθμούς πως δεν θα χρειαστεί να δώσουν πολλά χρήματα σε καιρό
κρίσης για επεκτατικές επενδύσεις του ψηφιακού δικτύου τους ανά την Ελλάδα.
Για τους πολίτες; Κανένα ενδιαφέρον φυσικά. Κι ας τρέχει η γιαγιά αλαφιασμένη να τηλεφωνήσει στο γιο της στο νησί πως η τηλεόραση κάτι έπαθε και δείχνει μαύρο στην οθόνη. Κάποιοι μάλιστα πίστεψαν πως τα ιδιωτικά κανάλια κατήλθαν μαζικά σε γενική απεργία!
Το κερασάκι στην τούρτα είναι ένα υποτιθέμενο mail διαμαρτυρίας και αφύπνισης που ούτε λίγο ούτε πολύ εντάσσει τη ψηφιακή μετάβαση σε διεθνείς θεωρίες συνωμοσίες ανθελληνισμού από τις γνωστές παγκόσμιες δυνάμεις. Και φυσικά η ψηφιακή μετάβαση στην Αττική μετατράπηκε σε ευκαιρία για μια ακόμη πολιτική σύγκρουση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το ΣΥΡΙΖΑ να ζητά επίσημα την αναβολή του εγχειρήματος. Με επιχείρημα βεβαίως τους πολίτες και την οικονομική κρίση.
Για μια ακόμη φορά η πολιτική σκηνή της χώρας κατάφερε να μετατρέψει το έργο σε ιλαροτραγωδία. Τα πολιτικά κόμματα της αντιπολίτευσης προς υποστήριξη των συμφερόντων των πολιτών θα μπορούσαν άνετα να απαιτήσουν με επιμονή την ενίσχυση για την αγορά των αποκωδικοποιητών. Τα παραδείγματα σε ΗΠΑ και Ευρώπη με αντίστοιχα μοντέλα στήριξης και ενίσχυσης των πολιτών, ιδιαίτερα των ευπαθών ομάδων στη διάρκεια της ψηφιακή μετάβασης είναι πάμπολλα. Θα μπορούσε δυνητικά το κράτος να μηδενίσει σχεδόν τον ΦΠΑ στην εισαγωγή και πώληση των αποκωδικοποιητών, καθιστώντας έτσι την τιμή τους πολύ μικρή για όλο τον πληθυσμό. Θα μπορούσε να συνεργαστεί με τους δήμους της Αττικής και να εξασφαλίσει δωρεάν παροχή δεκτών για τις ομάδες πληθυσμού που πλήττονται περισσότερο από την κρίση (άνεργοι, ΑμεΑ, Πολα δεν χρημαστοδοτεργταποδοτικοή την Ευρ στην ύτεκνοι, κ.λ.π). Αλλά θα πείτε, εδώ η πολιτική ηγεσία της χώρας στις προηγούμενες κυβερνήσεις, ενδιαφερόταν μόνο πως θα βάλει λουκέτο στο Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μελετών που ερευνούσε και ενημέρωνε για αυτές τις εξελίξεις στην Ευρώπη…
Πίσω στα παρασκήνια του switch off, χωρίς ρόλο και απαντήσεις έμειναν τα μεγάλα θέματα της ψηφιακής μετάβασης. Η απελευθέρωση του σπάνιου πόρου του ραδιοτηλεοπτικού φάσματος μετά τη ψηφιακή μετάβαση, δημιουργεί ελεύθερο χώρο που θα μπορούσε να απαιτηθεί για την ανάπτυξη υπηρεσιών πραγματικού δημοσίου συμφέροντος. Με τους φορείς της ιδιωτικής αγοράς σε υγιή ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα να μετέχουν σε δημόσια εγχειρήματα δημιουργίας, διακίνησης και παροχής νέων υπηρεσιών σε ένα φάσμα όπου οι απαιτούμενες επενδύσεις είναι ελάχιστες.
Αρχίζω να πιστεύω πως αυτή η χαοτική πολιτική του ελληνικού κράτους στην αγορά της τηλεόρασης αποτελεί συνειδητή επιλογή, έστω κι αν εκνευρίζει ενίοτε τους απεσταλμένους της τρόϊκας. Γιατί κάποιοι πιστεύουν πως μόνο με αυτόν τον τρόπο θα διατηρήσουν το προνόμιο της συνδιαλλαγής και διαπλοκής με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Για την πορεία των ψηφιακών εξελίξεων σε παγκόσμιο επίπεδο, αυτή η επιλογή δεν είναι μόνο κοντόφθαλμη, είναι καταστροφική και επικίνδυνη.
Ματίνα Παπαχριστούδη
Πηγή: http://greektv-com.blogspot.gr/2012/09/blog-post_6.html#more
