της Δήμητρας Γκουντούνα
Τρύπια η παράγκα. Μπάζει νερό από παντού. Ειρωνικά, κρέμεται στην πόρτα, η ταμπέλα με την επιγραφή Ελλάς. Σαν να μην έχει περάσει μέρα από τις πρώτες συνελεύσεις των ελλήνων που γίνονταν… σε περιβόλια ελλείψει κτιρίου. Σαν να μην έχει περάσει μέρα από το πρώτο δάνειο του 1823 που μας αλυσόδεσε με τους Άγγλους. Σαν να μην πέρασε μέρα από τους τσακωμούς του οπλαρχηγού της Ηπείρου Κίτσου Τζαβέλα με τον Κολοκοτρώνη τους Πελοπονησσίους και τους Στερεοελαδίτες που φώναζαν «στα όπλα, στα όπλα» στην ιστορική συνέλευση μέσα στο λεμονοδάσος.
Δε λέω υπάρχει διαφορά. Σήμερα φωνάζουν «την λίστα, την λίστα» …. μέσα από τα πολυτελή καθίσματα της βουλής. Σαν να μην πέρασε ούτε μία μέρα –για να αναφερθώ και εγώ σε χρονολογίες- από την περίοδο της απόλυτης μοναρχίας του ανήλικου Όθωνα και των Βαυαρών … Η ταμπέλα με την επιγραφή «Ελλάς» παραμένει ίδια να επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια των Ελλήνων όμοια σαν λαιμητόμο των Γάλλων επαναστατών… καλά μην αναφερθώ και σ΄αυτούς τώρα, είναι και φίλοι μας, όχι τίποτα άλλο.
Άλλωστε η μνήμη μου πάει στους δυο ορκισμένους εχθρούς, στον Μακρυγιάννη και στον Κολοκοτρώνη, και ρωτώ ευθέως θα τσακωνόντουσαν και σήμερα αν ο Μοριάς ή η Ρούμελη είχε τους πιο γενναίους;;; Δε λέω, στη διαθήκη του [απομνημονεύματα] που μας έχει αφήσει ο Μακρυγιάννης μας υπενθυμίζει ότι όσο και νέα να είναι η εξουσία θα είναι πάντα διεφθαρμένη. Και ο άλλος, ο μεγάλος επαναστάτης μας δείχνει τα δύο κτίρια, τα ανάκτορα και το πανεπιστήμιο και γελώντας κάτω από τα μουστάκια του μας λέει «λάθος τα κτίσατε τούτα τα κτίρια τόσο κοντά, γιατί το ένα πρόκειται να ρίξει το άλλο»….
Άντε και φτάνουμε στην σήμερον ημέρα. Καμιά διαφορά. Αλυσοδεμένοι, πεινασμένοι, υπηρέτες στις ξένες δυνάμεις – ναι γίνομαι γραφική με τούτη την πρόταση – αλλά δεν αλλάζει η ουσία. Γίνεται ανασύσταση του Κράτους μ΄ επικεφαλής τους τραπεζίτες , τα τσιράκια, τις μεγάλες τσέπες. Από την στιγμή που άλλαξε ο γεωγραφικός χάρτης με την πτώση των Σοβιέτ και του τείχους του Βερολίνου , η Ελλάδα, για άλλη μια φορά αλυσοδεμένη οδηγείται προς την κατεύθυνση της εποχής του Σπυρίδωνος Τρικούπη … Πως το θυμήθηκα τώρα; Ε! Να! Ο πρώτος υπουργός στρατιωτικών της κυβέρνησης του, λεγόταν Χ. Σμάλτς. Συμπτώσεις; Ναι, η ιστορία επειδή αγαπάει τα μαθηματικά, επαναλαμβάνεται μ΄ απόλυτη ακρίβεια. Σε τέτοιους καιρούς ο φασισμός γνωρίζει τις μεγάλες του δόξες. Η οργή και η έξαψη είναι οι καλύτεροι σύμβουλοι. Ποιός θα σκύψει πάνω από τα βιβλία για να δει ότι ακόμη και σχετικά πρόσφατα, πριν από τον εμφύλιο 7 Δεκεμβρίου, είχε αιματοκυληθεί το Σύνταγμα από απεργίες; Ενώ οι σύμμαχοι μας οι Άγγλοι έπιναν το τσάι τους κλείνοντας το μάτι στους θερμοκέφαλους έλληνες κόβοντας τους στα δυο. Δεν έχουμε λοιπόν παρά να περιμένουμε το προδιαγραμμένο μέλλον μας. Για αυτό σας λέω, Προλετάριοι όλου του κόσμου κοιμηθείτε! Άλλοι φροντίζουν για μας!
