από το Γιάννη Ζουμπουλάκη {ΤΟ ΒΗΜΑ}
Ενώ θα μπορούσε να είναι μια πολύ βαρετή ταινία, το «Σκότωσέ τους γλυκά» («Killing them softly», ΗΠΑ, 2012), τελευταία δημιουργία του αυστραλού σκηνοθέτη Αντριου Ντόμινικ, τελικά δεν είναι. Ισως επειδή ενώ δύσκολα μπορείς να την κατατάξεις κάπου, άλλο τόσο δύσκολα ξεκολλάς μάτια (και κυρίως αφτιά) από πάνω της.
Ούτε θρίλερ είναι, ούτε αυτό που λέμε παραδοσιακό «αστυνομικό» με κλασική υπόθεση. Στην πραγματικότητα, αυτό που βιώνουμε παρακολουθώντας την παράξενη αυτή ταινία είναι… συζητήσεις. Ατελείωτες συζητήσεις ανάμεσα σε κατακάθια του υποκόσμου, ο καλύτερος από τους οποίους δεν θα είχε πρόβλημα να σκοτώσει τη μάνα του. Ενας πληρωμένος φονιάς (Μπραντ Πιτ) διεκδικεί τα λεφτά του από έναν μεγαλοδικηγόρο (Ρίτσαρντ Τζένκινς) και παράλληλα του εξηγεί πώς προτιμά να σκοτώνει τα θύματά του. Ενας άλλος πληρωμένος φονιάς (ο Τζέιμς Γκαντολφίνι που εδώ θυμάται αμυδρά τον τηλεοπτικό Τόνι Σοπράνο) να γκρινιάζει που έχει προβλήματα με τις γυναίκες. Ενας γκάνγκστερ (Ρέι Λιότα) που έχει κοροϊδέψει ό,τι κινείται στη γη με τις κομπίνες του αλλά παρ’ όλα αυτά εξακολουθεί να προκαλεί την τύχη του φλυαρώντας πάνω στο τραπέζι του πόκερ. Δυο ρεμάλια που προετοιμάζονται για μια ληστεία (Σκοτ Μακ Νάιρι, Μπεν Μέντελσον) και πραγματικά δεν λένε να το βουλώσουν!
Λόγια, λόγια, λόγια, το «Σκότωσέ τους γλυκά» είναι μια ταινία που μέσω των διαλόγων εξετάζει συμπεριφορές και φτιάχνει χυμώδεις ήρωες έτσι όπως ο Κουέντιν Ταραντίνο έκανε στην πρώτη ταινία του, το «Reservoir dogs». Κάποια στιγμή βέβαια, έστω για λίγο, να και μια έκρηξη αυτοκινήτου (πολύ κωμική σκηνή), να και ένας πυροβολισμός που πολύ πιθανόν να γράψει κινηματογραφική ιστορία για τη γλαφυρότητα με την οποία ο Ντόμινικ τον κινηματογράφησε. Σε αργή κίνηση και κινηματογραφημένη από διαφορετικές γωνίες, η σφαίρα βγαίνει από την κάννη, τρυπά το τζάμι του αυτοκινήτου και σαδιστικά σχεδόν, καταλήγει στο θύμα. Επίδειξη θα μου πείτε; Ναι, θα συμφωνήσω, όμως καμιά φορά ακόμη και η επίδειξη αξίζει τον κόπο και νομίζω ότι σε αυτή την περίπτωση αξίζει γιατί η σκηνή δεν ξεχνιέται με τίποτε.
{youtube}0_0pSi0vkRw{/youtube}
Oμως πέραν όλων αυτών, η ταινία δίνει πολλούς πόντους στον Μπραντ Πιτ σε μια τρομερά έξυπνη κίνηση καριέρας. Κυνικός, αδίστακτος αλλά την ίδια ώρα ρεαλιστής, καλλιεργημένος και με άποψη για όλα, ο Τζάκι του Πιτ δεν φεύγει εύκολα από τη μνήμη. Επαγγελματίας από την κορυφή ως τα νύχια, αλλά και «μανούλα» στις οικονομικές διαπραγματεύσεις με τους «καρχαρίες» δικηγόρους που τον προσλαμβάνουν για τις βρώμικες δουλειές των πελατών που εκπροσωπούν.
Ενας μπίζνεσμαν, με άλλα λόγια, που προτιμά να εκτελεί ανθρώπους από μακριά, να τους σκοτώνει «απαλά» όπως ο ίδιος το θέτει (δικαιολογώντας τον τίτλο της ταινίας) γιατί δεν αντέχει τα παρακαλετά και τις μύξες των υποψήφιων θυμάτων του. Γιατί με αυτόν τον τρόπο προσφέρει το καλό τόσο στο θύμα όσο και στον ίδιο τον θύτη. Αλλά την ίδια ώρα, ο Τζάκι μπορεί να συζητεί για πόρνες και πολιτική κάνοντας αναφορές από τον Τόμας Τζέφερσον μέχρι τον Τζορτζ Μπους Τζούνιορ. Είναι ένας πραγματικά τρομακτικός αλλά και πολύ αληθινός ήρωας μα και ένας ακόμη εκλεκτός ρόλος στη φιλμογραφία του ηθοποιού.
Βαθμολογία: 4
Αίθουσες: ΑΘΗΝΑΙΟΝ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΕΛΛΩ – STER ESCAPE – VILLAGE The Mall – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΠΑΓΚΡΑΤΙ – VILLAGE ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ – ODEON STARCITY – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ – ΝΑΝΑ – ΟΠΕΡΑ – ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΛΑΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER MAKEΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS
Κομμένοι όρχεις με τη φαντασία του Νικ Κέιβ
Επτά χρόνια μετά την καλλιτεχνική επιτυχία τους με το «Proposition», ο Τζον Χίλκοουτ στη σκηνοθεσία και ο «κατάμαυρος» μουσικός Νικ Κέιβ στο σενάριο, συναντιούνται ξανά για μια ακόμη ταινία στην οποία το αίμα αναβλύζει σαν σιντριβάνι και οι σοροί πέφτουν σαν κορύνες του μπόουλινγκ. Στους «Παράνομους» («Lawless», ΗΠΑ, 2012) βλέπουμε μαχαίρια που κόβουν λαιμούς σε γκρο πλαν, βλέπουμε να πέφτει ξύλο μέχρι θανάτου, καυτή πίσσα να χύνεται σε γυμνή πλάτη, κομμένους όρχεις να στέλνονται ταχυδρομικώς ως μήνυμα απειλής· όποια βαρβαρότητα μπορεί να κατεβάσει ο ανθρώπινος νους, εδώ θα τη βρει. Εμ πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η σκληρή εποχή στην οποία αναφέρεται η ταινία (που θυμίζει σε αρκετά σημεία την πολύ καλή τηλεοπτική σειρά «Boardwalk empire») είναι ένας εφιάλτης που δεν λέει να σταματήσει.
Είναι η εποχή της ποτοαπαγόρευσης και της μυθοποίησης του αμερικανού γκάνγκστερ. Τοποθετημένοι στη Βιρτζίνια το 1931, οι «Παράνομοι» παρακολουθούν την πορεία τριών αδελφών (Τόμας Χάρντι, Σία Λε Μπεφ, Τζέισον Κλαρκ) που κατασκευάζουν παράνομα αλκοόλ και αντιστέκονται στον παρανοϊκό ομοσπονδιακό πράκτορα που τους έχει βάλει στο μάτι εφόσον δεν υποκύπτουν στην πίεση του «λαδώματος». Ο τελευταίος είναι ο πιο αβανταδόρικος ρόλος της ταινίας και ο Γκάι Πιρς που τον υποδύεται μοιάζει με ενσάρκωση του Σατανά με τα ξυρισμένα φρύδια και το λιγδιασμένο μαλλί του. Εξίσου καλός όμως, όπως καταφέρνει τα τελευταία χρόνια, και ο Γκάρι Ολντμαν, ο οποίος υποδύεται έναν μεγαλοπιασμένο γκάνγκστερ που όσο ήσυχος δείχνει άλλο τόσο αδίστακτος είναι.
Το πρόβλημα της ταινίας είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος της αυτό που περιμένεις είναι το ξέσπασμα του μικρότερου αδελφού των παρανόμων, ο οποίος φέρει τη μορφή του Λε Μπεφ, ενός ηθοποιού που μπορεί μεν στην Αμερική να τον αγαπούν τρελά, εμένα όμως δεν μπορεί να με πείσει – πόσο μάλλον ως νιάνιαρο που προσπαθεί να αποδείξει ότι είναι αντράκι δίπλα στο βουνό της σιγουριάς που είναι ο Τόμας Χάρντι, ο μεγαλύτερος αδελφός ο οποίος υποστηρίζει ότι η οικογένειά του ξέρει να επιβιώνει στον φόβο.
Πάντως, περισσότερο από καθετί, η ταινία στην ψυχή της δεν μπορεί να ξεφύγει από το συντηρητικό «κατεστημένο» της πλειονότητας των αμερικανικών ταινιών: καταλήγει σε έναν ύμνο προς την ιδέα της συσπειρωμένης οικογένειας που σαν γροθιά μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμη και το χειρότερο κακό. Ναι, βέβαια. Μόνο στο σινεμά…
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ – ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ- ODEON ΕΜΠΑΣΣΥ – ΔΑΝΑΟΣ – ΚΗΦΙΣΙΑ – ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ – ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ – ODEON STAR CITY – STER ΙΛΙΟΝ – VILLAGE MALL – VILLAGE ΦΑΛΗΡΟ – VILLAGE ΡΕΝΤΗ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ODEON ΠΛΑΤΕΙΑ – STER MAKEΔΟΝΙΑ – VILLAGE COSMOS
Ολιβερ Στόουν, ένας απογοητευτικός δεξιοτέχνης
Η ωμή βία των «Παρανόμων» του Τζον Χίλκοουτ με φόντο τη δεκαετία του 1930 αντανακλάται και στην τελευταία ταινία του Ολιβερ Στόουν, την «Αγριότητα» («Savages, ΗΠΑ, 2012) που διαδραματίζεται στις μέρες μας και έχει αρκετά κοινά σημεία με την πρώτη.
Κατ’ αρχάς κι εδώ θα βρούμε το φωτοστέφανο της οικογενειακής συσπείρωσης να λάμπει πάνω από την ιστορία. Τα πάντα γίνονται για να μη χαθεί αυτή η έννοια. Και δεύτερον, η κατασκευή παράνομου αλκοόλ των «Παρανόμων» αντικαθίσταται εδώ από τη μαριχουάνα που κατασκευάζουν μέσα στην καρδιά της Καλιφόρνιας δύο κολλητοί φίλοι, ο «ποιητικός» Ααρον Τζόνσον και ο «μασίστας» βετεράνος του πολέμου στο Αφγανιστάν Τέιλορ Κιτς. Τόσο κολλητοί που θα μπορούσαν να είναι αδέλφια. ‘Η γκέι ζευγάρι.
Τα παλικάρια λοιπόν ζουν στον επίγειο παράδεισο έως ότου βρεθούν προ αδιεξόδου όταν η μεξικανική μαφία, της οποίας ηγείται η… Σάλμα Χάγεκ, απάγει την ξανθιά μούσα τους, την Μπλέικ Λάιβλι, η οποία εκτός από το ότι είναι το ερωτικό αντικείμενο και των δύο, είναι επίσης η σέξι αφηγήτρια της ταινίας με το αγαλματένιο σώμα και τη βραχνή φωνή που σε φτιάχνει. Με τον Τέιλορ Κιτς κάνει ωμό σεξ, την ακούμε να λέει, ενώ με τον Ααρον Τζόνσον κάνει έρωτα. Το γνωστό γυναικείο παραμύθι.
Τι θα πρέπει να κάνουν για να πάρουν πίσω το κορίτσι; Να θυσιάσουν την αυτοκρατορία τους φαίνεται να είναι η απάντηση, αλλά εφόσον έχουμε να κάνουμε με ταινία του Ολιβερ Στόουν, τίποτε δεν μπορεί να είναι απλό και ξεκάθαρο. Αντιθέτως, το φιλμ είναι δαιδαλώδες και σύνθετο, γαρνιρισμένο με πάμπολλες υποϊστορίες προδοσίας και δολιότητας από πλευράς Μεξικανών όπου κυριαρχεί η μορφή ενός τερατώδους Μπενίτσιο ντελ Τόρο στη μοχθηρότερη στιγμή της καριέρας του.
Ωστόσο, ενώ ο Στόουν είναι ένας αδιαμφισβήτητος τεχνίτης και κινηματογραφεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα, νεύρο και ένταση τις βαρβαρότητες των γκάνγκστερ, ενώ οι ηθοποιοί είναι πειστικοί και πείθουν στους ρόλους τους, η ταινία δεν ξεφεύγει από αυτό που θέλει να είναι: ένα άνευ νοήματος ενοχλητικό πιστολίδι διαρκείας.
Βαθμολογία: 2
Αίθουσες: ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS ΓΛΥΦΑΔΑ – ΑΝΟΙΞΗ ΧΑΙΔΑΡΙ – ΑΘΗΝΑΙΟΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ – ΒΑΡΚΙΖΑ – ΑΙΓΛΗ ΧΑΛΑΝΔΡΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΚΟΛΟΣΣΑΙΟΝ
Οχι στην αλαζονεία
Το τραγούδι των Mamas and Papas «California dreamin’» είναι ο διεθνής τίτλος της πρώτης (και δυστυχώς τελευταίας) μεγάλου μήκους ταινίας του Κρίστιαν Νεμέσκου που σκοτώθηκε το 2006 σε ηλικία 26 ετών, αφήνοντάς την μάλιστα ανολοκλήρωτη (το έργο της ολοκλήρωσης ανέλαβε το καλλιτεχνικό επιτελείο του).
Εδώ, ο μύθος του Δαβίδ και του Γολιάθ επανέρχεται για μια ακόμη φορά στην οθόνη μέσα από μια ιστορία τρυφερής αντίστασης. Κεντρικός ήρωας της ιστορίας είναι ο πεισματάρης σταθμάρχης του ηλεκτρικού σταθμού ενός ρουμάνικου χωριού (Ρασβάν Βασιλέσκου), ο οποίος εν έτει 1999 εμποδίζει τους αλαζόνες αμερικανούς στρατιωτικούς να περάσουν τα σύνορα χωρίς τα απαραίτητα χαρτιά.
Χιούμορ και μελαγχολία φτιάχνουν ένα πολύ ιδιαίτερο κοκτέιλ διάρκειας 155′ που περνούν χωρίς να το καταλαβαίνεις. Κρίμα πάντως για τον χαμό του Νεμέσκου, θα είχε πολλά να δώσει.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΤΙΤΑΝΙΑ
Το παιδί φύτρωσε στον κήπο!
Στην κοινωνική περιπέτεια φαντασίας «Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν» («The odd life of Timothy Green», ΗΠΑ, 2012) που σκηνοθέτησε ο Πίτερ Χέτζες, ένα ζευγάρι που δεν μπορεί να αποκτήσει παιδιά (Τζόελ Ετζερτον, Τζένιφερ Γκάρνερ) βλέπει ένα να… φυτρώνει στον κήπο του σπιτιού του. Κυριολεκτικά! Η ζωή αποκτά επιτέλους νόημα αλλά η «Η παράξενη ζωή του Τίμοθι Γκριν» δεν καταφέρνει ποτέ να αποκτήσει ρυθμό και χωρίς αμφιβολία είναι μια από τις πιο άνευρες οικογενειακές ταινίες της Ντίσνεϊ που έχουν γυριστεί τα τελευταία χρόνια.
Βαθμολογία: 1
Αίθουσες: VILLAGE TΗΕ MΑLL – VILLAGE ΡΕΝΤΗ – ODEON ΚΟΣΜΟΠΟΛΙΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ STER MAKEΔΟΝΙΑ
