Ο σημαντικός φιλόσοφος και ελληνιστής πέθανε σε ηλικία 89 ετών
Σε ηλικία 89 ετών έφυγε την Τρίτη από τη ζωή ο σημαντικός φιλόσοφος και ελληνιστής Ζαν Μπολάκ, όπως ανακοίνωσε σήμερα ο εκδοτικός οίκος PUF, που εξέδωσε τα περισσότερα έργα του.
Γεννημένος στις 15 Μαρτίου 1923, γόνος οικογένειας εβραίων αλσατών, ο Μπολάκ σπούδασε στη Βασιλεία κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μυήθηκε στην σπουδή της ελληνικής φιλολογίας από τον Peter von der Mühll, ο οποίος του δίδαξε την μελέτη μίας γλώσσας και ενός πολιτισμού μέσα από τη συστηματική ανάλυση των κειμένων.
Το 1945 επέλεξε να εγκατασταθεί στο Παρίσι, όπου εμβάθυνε στις κλασσικές σπουδές, στη φιλοσοφία, στη γερμανική φιλολογία, την ιστορία και την αρχαιολογία. Υφηγητής της αρχαίας γραμματικής, δίδαξε ελληνική λογοτεχνία και σκέψη στο Πανεπιστήμιο της Λίλλης από το 1958 έως το 1992.
Στην πόλη αυτή της βόρειας Γαλλίας ίδρυσε την σχολή φιλολογίας και ερμηνευτικής που έφερε τη σφραγίδα της σκέψης και της μεθόδου του, ενώ η φήμη του ως δασκάλου εξαπλώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα, καθώς διέπλασε πολλούς ερευνητές διεθνούς κύρους, όπως ο Χάιντς Βίσμαν, ο Πιερ Ζουντέ ντε λα Κομπ, η ο Αντρέ Λακς.
Από το 1968 έως το 1972 δίδαξε επίσης στα σεμινάρια της Ecole Normal Supérieure με πρόσκληση του εκπροσώπου της μεταμοντέρνας τάσης στη φιλοσοφία Ζακ Ντεριντά και του γνωστού κοινωνιολόγου Πιερ Μπουρντιέ.
Με τα έργα του και τη διδασκαλία του ο Μπολάκ εισήγαγε στη Γαλλία τη μελέτη των Προσωκρατικών, ιδιαίτερα με το μνημειώδες έργο του για τον Εμπεδοκλή σε τέσσερις τόμους (1965-69), και κατόπιν με τον «Οιδίποδα Τύραννο, του Σοφοκλή», έργο που κατόπιν μετέφρασε ο ίδιος στα γερμανικά.
Το 1995 παρουσίασε μία άλλη μονογραφία με βάση τον Οιδίποδα, τη «Γέννηση του Οιδίποδα», που δημοσιεύθηκε στην σειρά Tel των εκδόσεων Gallimard.
Διήγαγε επίσης πολυάριθμες άλλες μελέτες, ανάμεσά τους για την Αντιγόνη , τις Βάκχες και τον Ευριπίδη. Στις PUF δημοσίευσε κυρίως «Τον θάνατο της Αντιγόνης» (1999), και τα έργα τα αφιερωμένα στον μεγάλο, τραγικό, ποιητή του Τσέρνοβιτς Πάουλ Τσέλαν, «Η Ποίηση κατά της Ποίησης-Ο Τσέλαν και η λογοτεχνία» (2001) και το «Η γραφή μίας ποιητικής στο έργο του Πάουλ Τσέλαν» (2003).
Η συνάφειά του με το θέατρο, ιδίως των Αριάν Μνούσκιν, τον χορό, την κοινωνιολογία και την ψυχανάλυση, όπως και η φιλία του με τους ποιητές, αποτύπωσαν μία καινοτόμο πνοή στην προσέγγισή του των κλασσικών κειμένων και στη φιλολογική του μέθοδο.
