Της Λαμπριάνας Κυριακού
Μιλούσε πολύ για το Δεκέμβρη του 2012. Του έκανε εντύπωση η κοσμοθεωρία του τέλους της ανθρωπότητας. Λέγοντας «ποιου τέλους – ποιας αρχής – ποιας ανατροπής».
Ως φόρο τιμής προς τον πατέρα της η Ναταλία Ρασούλη, όπως όλοι καλά γνωρίζουμε – κόρη του Μανώλη Ρασούλη, επέλεξε τον Δεκέμβρη του 2012 να είναι ο μήνας της δικής του εποχής. Ήθελε να δώσει στον κόσμο τη δουλειά που ο πατέρας της προνόησε πριν φύγει να ετοιμάσει. Ευελπιστεί ότι η ανέκδοτη δουλειά του Μανώλη Ρασούλη θα μάθει πολλά πράγματα στους αναγνώστες του, αλλά θα φέρει την ανατροπή και την έκρηξη πολιτισμού που έχουμε τόση ανάγκη στην Ελλάδα.
Πόσο μπροστά ήταν πάντοτε ο Μανώλης Ρασούλης φαινότανε από την πιο απλή συζήτηση που άνοιγε μέχρι και τη πιο σοβαρή, αλλά και στις σχέσεις του με το παλιό και το καινούργιο τραγούδι. Δεν ήταν νοσταλγός, δεν αναπολούσε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, ήταν σούπερ μοντέρνος και απόλυτα σύγχρονος. Προνοούσε για όλα – έβρισκε μια εξήγηση για τα πάντα. Τόσο ειλικρινής ήταν!! Ίσως και τώρα διαβάζοντας την αυτοβιογραφία του, «Οι Βερβελίδες της Αμάλθειας – Αναφορά στο Χόμο Σάπιενς» κάπου , να ξενίσεις. Μετά σου περνάει όμως, γιατί την αλήθεια ήξερε να την λέει και όχι να την υπονοεί.
Ο Μανώλης Ρασούλης πριν φύγει από αυτόν τον κόσμο, ετοίμασε την αυτοβιογραφία του. Θεληματικά και μη, παρουσιάζει μέσα από ένα βιβλίο 333 σελίδων το 10% της κεντρικής ιδέας της ζωής του. Όπως ο ίδιος γράφει: « ….. ένα βιβλίο δεν μπορεί να υποκαταστήσει την πραγματική ζωή, αυτή που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. «Να ξεκαθαρίσω ότι, άλλο Εγω, άλλο τα βιβλία μου. άλλο τα τραγούδια μου. Δεν είμαι το έργο μου είμαι η ζωντανή μου συνείδηση» Αυτήν την ζωντανή συνείδηση παρουσιάζει από την πρώτη σελίδα του βιβλίου του μέχρι την τελευταία. Φανερώνει τις υπαρξιακές – ηθικές – πολιτικές – κοινωνικές πολιτισμικές – πολιτιστικές αγωνίες και τις θέσεις του πάνω σε αυτά και δεν διστάζει να προωθήσει τις σκέψεις του, που τόσο υποστήριζε με πάθος. Μιλάει πολύ για την Κρήτη και τους Κρήτες, όπως επίσης γράφει ότι «αγαπάει τους Νεορωμιούς αλλά δεν τους εκτιμά γιατί η συμπεριφορά τους είναι αυτή που θα καταστρέψει πολλά. Ωστόσο στο βιβλίο βλέπουμε ένα Ρασούλη μη δογματικό – σύγχρονο αριστερό, χωρίς εξαρτήσεις. Πίστευε ότι η Ελλάδα και ο κόσμος χρειαζόταν ένα μικτό οικονομικό σύστημα με ελεύθερη οικονομία αλλά όχι με την ασυδοσία των τελευταίων δεκαετιών με τη διόγκωση του ρόλου των λεγόμενων αγορών και τη κερδοσκοπία των κεφαλαίων.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι ο Ρασούλης, είχε προγραμματίσει την κυκλοφορία του βιβλίου του για τις 17 Μαίου 2011, αλλά το πεπρωμένο; Η τύχη; Δεν του έδωσε την ευκαιρία να παρουσιάσει την αυτοβιογραφία την οποία αφιέρωσε στον αδελφό του Μηνά, – που έφυγε πριν 4 χρόνια – μιας και ίδιος έφυγε για τον άλλο κόσμο στις 5 Μαρτίου 2011.
Ο Γιώργος Κοντογιάννης Πιστός φίλος του Ρασούλη μιλάει με συγκίνηση για το φίλο του Μανώλη και μας εξιστορεί με συγκίνηση μια δική τους στιγμή: «Με έψαχνε να μου παραδώσει την αυτοβιογραφία του. Εκείνο το Μάρτιο άλλαξαν οι διαδρομές μας. όταν ήρθε Αθήνα να με βρει εγώ είχα φύγει. Τελικά έλαβα αυτό το βιβλίο από την κόρη του Ναταλία. Επειδή το σώμα του ήταν στην Αθήνα και η ψυχή του στη Θεσσαλονίκη, έκανα μια συμβολική πράξη. Φύτεψα στον κήπο του ήχου – 300 μέτρα από το Μέγαρο μουσικής ένα δέντρο – μια μανόλια μ’ ένα δαχτυλίδι που γράφει το όνομα του. Εκεί στη θάλασσα της Θεσσαλονίκης περπατούσαμε ώρες πολλές και συζητούσαμε ακατάπαυστα λύνοντας όλα τα προβλήματα του κόσμου. Από το Ισραήλ και την Παλαιστίνη την Αμερική την Τέχνη και τον πολιτισμό. Δεν σας κρύβω ότι μου λείπει»
Ο Μανώλης Ρασούλης λάτρευε την κόρη του Ναταλία. Της είχε δώσει το όνομα της από τη γυναίκα του Τρόσκι. Γράφει στο βιβλίο γι αυτή: «Τι να πω για το άτομο – κόρη του μυστηρίου – πρώτη ξαδέλφη της λογικής – διαχειρίστρια του ανεξέλεγκτου και αδελφή της μουσικής. Ανθρώπινα άψογη – επιμελήτρια της ανασφάλειας μου … ήρθε αυτοβούλως … 17 Νοέμβρη μια ιδιαίτερη στιγμή μες στις παλινδρομήσεις του χωροχρόνου» …. Με κατηγορεί ότι την περιφρονώ, την υποτιμώ και την εγκαταλείπω, όλοι οι άλλοι λένε ότι την υπερτιμώ, ότι κάνω ότι μου πει και ότι με σέρνει απ τη μύτη.»
Η Ναταλία συγκινημένη και με δάκρυα στα μάτια δεν διστάζει να μας μιλήσει με ειλικρίνεια για τον πατέρα της: «Ο Πατέρας μου θα παρουσίαζε αυτό το βιβλίο αφιερωμένο στον αδελφό του. Μου λείπει πάρα πολύ. Ακόμη δεν το έχω χωνέψει ότι έφυγε και προσπαθώ να προσαρμοστώ με αυτή την πραγματικότητα. Όταν έφυγε μείναμε με την καρδιά ματωμένη. Ήταν το πλήρες βραχυκύκλωμα. Τον σκέφτομαι πολύ έντονα και νιώθω ότι με αυτόν μπορεί να τον επαναφέρω πίσω. Εγώ Επιμελήθηκα τα κείμενα του. Διάβαζα μέσα για τη ζωή του τη γιαγιά μου για μένα τον Πασχαλάκο για ότι πέρασε. Τα Δακτυλογραφούσα – τα απομαγνητοφωνούσα και έκλαιγα – έκλαιγα και γελούσα. Του ζητάω να γυρίσει πίσω και ταυτόχρονα να λέω ότι το άτομο δεν παίζεται.. τον τραγουδώ και λυτρώνομαι. Υπόσχομαι ότι θα τιμωρήσω όποιον τον πλήγωσε.
Είμαι ένα ακόμη παιδί που παίρνει στα χέρια του ένα παράλληλο έργο να το διαχειριστεί ξαφνικά. Μου συμπαραστέκονται με επικρίνουν και με πολεμάνε. Όμως εκείνος με έχει εκπαιδεύσει όμως, όλοι αυτοί να μου είναι αδιάφοροι. Με έμαθε να αγωνίζομαι για τη ζωή και να έχω τον πήχη ψηλά. Δεν είμαι εκείνος αλλά βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και βλέπω τα μάτια του και γαληνεύω. Αυτό το βιβλίο είναι η ζωή του στιχουργού – συγγραφέα Μανώλη Ρασούλη – η ιδεολογία του που μπορεί να ανατρέψει. Ο ίδιος δεν ήθελε απλά να διαβαστεί, αλλά να αναστήσει ότι έχει πεθάνει μέσα μας.»
Το βιβλίο κρύβει πολλά από τα μυστικά του Μανώλη Ρασούλη. Αν καταγραφούν όλα ίσως η μαγεία της ανάγνωσης να μην έχει καμιά σημασία. Είναι μια αυτοβιογραφία που αξίζει τον κόπο να διαβαστεί. Συναντιέσαι με το γνωστό αλλά συνάμα άγνωστο Ρασούλη που παρουσιάζει καταστάσεις που έχουν να κάνουν με την απόλυτη ειλικρίνεια. Δεν ξέρει να κρύβεται όπως γράφει «Είθε ετούτο το βιβλιαράκι να καταστεί η σπίθα της πυρκαγιάς , να σταχτοποιήσει τα πλείστα, διότι όπως λέει και ο Ηράκλειτος : «Το Πυρ Αποκαθάρει»
Αν αγαπάμε την Ελλάδα την Κρήτη, τον εαυτό μας…
….Διάβασον μεν, πέταξον δε»
