Γεννήθηκα σε μια χώρα που φορούσε τα χρώματα της Ίριδας. Τις μυρωδιές και τον αισθησιασμό της Ανατολής. Τα παιδικά μου μάτια θαμπώνονταν όταν άνοιγε μπροστά μου η σκάλα άλλων αιώνων, όταν με πήγαιναν βόλτα και μ΄ ανέβαζαν πάνω σε εκείνα τα μάρμαρα, στο Ακρο της πόλης, στην Ακρόπολη, στο Θησείο, στον Κεραμεικό.
Μπέρδευα τους ανθρώπους με τα αγάλματα, όπως πολύ αργότερα μετά την εφηβεία μου μπέρδευα τον Μαρξ με τον Αριστοτέλη. Τον Καζαντζίδη με τον Τζίμ Μόρισσον. Την Ελλάδα με την Ευρώπη. Μεγαλώνοντας έχασα την όσφρηση μου, περνώντας σε μια άλλη εποχή. Το γιασεμί και το αγιόκλημα των κήπων της Αθήνας, το παρέσυρε το ρεύμα του μπετόν και η ανάπτυξη των βιομηχανιών της δεκαετίας του 70. ακόμη και σε περιοχές που μας πήγαιναν εξοχή σαν παιδιά.
Στις γειτονιές, που άναβαν οι κοπέλες της παντρειάς φωτιές του Αϊ Γιάννη, τώρα έσβησαν. Και τα σκαμνάκια στις αυλές όπου μπέρδευαν τις αναμνήσεις τους οι γυναίκες από την Πόλη με τις Αθηναίες γειτόνισσες τους αποσύρθηκαν … Και έτσι μείναμε στη μέση του έρημου δρόμου κοιτώντας προς το μέρος της Ευρώπης … Μισοί Ανατολίτες, μισοί Ευρωπαίοι. Έτσι κι αλλιώς όλα γίνονται με το δικό μας ναι και το δικό μας όχι. Έτσι πιστεύουμε ως παντοδύναμος Λαός.
Και πιστέψαμε στο όραμα ενός ηγέτη που μας παρέσυρε στο ότι θα γίνουμε λίγο Παριζιάνοι, λίγο Λονδρέζοι και ότι θα έχουμε ίσες ευκαιρίες με τους άλλους Ευρωπαίους κλπ κλπ. Και ήρθε μετά ένας άλλος ηγέτης που μας έκανε να πιστέψουμε ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες και θα έχουμε τα κονδύλια που μας παραχωρούν οι συνοδοιπόροι μας, και τις ίδιες ευκαιρίες που έχουν και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Και από τούτη την ελπίδα που έγινε το παραμύθι των παιδιών, ήρθε πολύ αργότερα ένας άλλος ηγέτης μας, δικός μας ηγέτης, που ομολόγησε στην Ευρώπη ότι είναι ηγέτης μιας χώρας διεφθαρμένων. Ομολόγησε μάλιστα. Ομολόγησε, ότι ο κυρ Γιάννης που κάθεται απέναντι μου και σηκώνεται από τις 6 για να πάει στη δουλειά είναι και αυτός ένας απατεώνας που έφαγε τα λεφτά της χώρας. Ομολόγησε επίσης ότι όλοι οι δημοσιογράφοι – όχι οι εκδότες προς Θεού – είναι πουλημένοι κονδυλοφόροι, ότι δικαιολογημένα οι ποιητές μας είναι πολίτες Γ’ κατηγορίας και για αυτό λοιπόν θα μας τιμωρήσει. Θα μας κόψει μισθούς και συντάξεις, θα μας φτάσει στο οικονομικό επίπεδο των πρώην Ανατολικών χωρών, θα αποδυναμώσει την επιστημονική κοινότητα, και θα μας στείλει για εκπαίδευση δηλαδή σαν δουλοπάροικους όπως την δεκαετία του 60 σ’ άλλη γη σ’ άλλα μέρη.
Εγκαταστάθηκαμε λοιπόν στην λαιμητόμο της Ευρώπης με την παλάμη ανοιχτή για ένα δεκαράκι … Καμιά αντίσταση από ένα Λαό για τον οποίο κάποτε είχε πει ο Τσώρτσιλ ότι οι Ήρωες πολεμάνε σαν Έλληνες. Είμαστε ήσυχα ανθρωπάκια υποταγμένα στη μοίρα μας. Και δεν μπορούμε να πούμε πια ότι κοιτάζουμε πίσω σ΄ ένα ένδοξο παρελθόν αφού οι σπουδαίοι καθηγητάδες μας, μας πληροφόρησαν ότι αρχαίοι έλληνες τι ήταν στ΄ αλήθεια; παρά κίναιδοι και ρεμάλια που καθόντουσαν όλη τη μέρα και πίνανε και σκεφτόντουσαν. Και οι άλλοι οι Έλληνες; Αυτοί που ήρθαν από την Ανατολή; Αυτοί που συνωστίζονταν στα λιμάνια για να φύγουν από τη Σμύρνη; Όπως μας γράφει η κυρία καθηγήτρια στα βιβλία που διδάσκονται οι νέοι μας. Δεν ξέρω ίσως μεγάλωσα πολύ και η νοσταλγία μου για εκείνη την Αθήνα για εκείνη την Ελλάδα που έσμιγαν όλοι οι λαοί στην καρδιά της μου λείπει. Μου λείπει το γιασεμί και η “Καλημέρα” από τη διπλανή πόρτα. Μου λείπει η κυρά Μάρθα με τις ιστορίες της από την Πόλη. Μου λείπει ο καλοκαιρινός ύπνος στην παραλία που τότε δεν ασφαλίζαμε ούτε τα σπίτια μας ούτε την ανασφάλεια μας. Μου λείπει η Ελλάδα που μου την στέρησαν. Μου λείπει ο αγαπημένος μου Ρασούλης που τραγούδαγε……
Αχ Ελλάδα σ΄ αγαπω και βαθιά σ΄ ευχαριστώ γιατί μ΄ έμαθες και ξέρω, να ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ και να μην σε υποφέρω…
