Η Λύντια Γεωργούλη, όπως ήταν το πατρικό της, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Τελειώνοντας το Πειραματικό Γυμνάσιο φοίτησε στη Σχολή Ρυθμικής και Ορχηστρικής Τέχνης της Κούλας Πράτσικα, μαθητεία που την προίκισε με μια χάρη στην κίνηση που διατήρησε ως τα τελευταία της χρόνια. Ακολούθησαν σπουδές στο Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών (1943-1946), στο Ελληνομερικανικό Κολέγιο Pierce (1946-1947), στη Νομική Αθηνών (1945-1949), αλλά και στο… πατάρι του Λουμίδη, όπου συζητούνταν οι λογοτεχνικές ανησυχίες της γενιάς της, δίπλα στο τραπέζι του Ελύτη και του Γκάτσου και των άλλων συγγραφέων του ελληνικού μοντερνισμού.
Το διάστημα 1953-1979, ακολουθώντας τον διπλωμάτη σύζυγό της Αλέξανδρο Στεφάνου, ταξίδεψε σε διάφορες χώρες και έζησε στην Ιερουσαλήμ, στην Άγκυρα, στη Λευκωσία, στη Σόφια, στη Γενεύη, στο Λονδίνο και στην Καμπέρα.
Η ποιητική της εμφάνιση έγινε το 1944 με ποιήματα στα περιοδικά Νεανική Φωνή και Παλμός. Η πρώτη της ποιητική συλλογή με τίτλο Ποιήματα εκδόθηκε το 1958. Ακολούθησαν οι συλλογές Τοπία από την καταγωγή και την περιπλάνηση του Υκ (1965), Έξη επεισόδια από τον κύκλο των τεράτων (1971), Τα μεγάφωνα (1973), Οι λέξεις και τα πράγματα (1983) και τα δοκιμιακά κείμενα Το πρόβλημα της μεθόδου στη μελέτη της ποίησης (1972), Γενικά και ειδικά για την ποίηση (1993), για τα οποία τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο κριτικής-δοκιμίου το 1973 και το Κρατικό Βραβείο κριτικής-δοκιμίου το 1994. Μετέφρασε έργα των Guillaume Apollinaire, C. M. Bowra, Claude Mossé, Jacqueline de Romilly, Dylan Thomas. Παράλληλα συνεργάστηκε με ποιητικές δημοσιεύσεις και δοκίμια με τα περιοδικά Τομές, Ζυγός, Νέα Ποίηση, Νέα Ελληνικά, Εποχές.
Στίχοι με ευρύ βηματισμό, ευρηματικοί διάλογοι, δραματικότητα, μύθος, Ιστορία, μνήμες προσωπικές και συλλογικές, σύμβολα, στοχαστικός λυρισμός χαρακτηρίζουν την ποιητική φωνή της που διαμορφώθηκε στην αρχή γύρω από τα βιώματα του πολέμου και της Κατοχής. Προοδευτικά, η μελέτη της ποιητικής θεωρίας, ιδιαίτερα της αγγλοσαξονικής, σμιλεύει τη σκέψη της και τις θέσεις της για την ποίηση. Τις μεταπολεμικές δεκαετίες, τα ταξίδια, η γνωριμία με άλλους λαούς και κουλτούρες ανοίγουν τη φιλοσοφική ποίησή της -που εκφράζει τις ματαιώσεις της μεταπολεμικής κοινωνίας- στον κόσμο.
Η εσωστρέφεια που φέρνουν η ηλικία και τα χρόνια ήταν άγνωστη για τη Λύντια Στεφάνου, η οποία συμμετείχε ενεργητικά και μαχητικά σε οποιαδήποτε πρωτοβουλία για την ποίηση. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980 είναι ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του Συμποσίου Ποίησης στην Πάτρα. Πρωτοστατεί στην ίδρυση της Εταιρείας Συγγραφέων το 1981. Παίζει σημαντικό ρόλο στη θέσπιση της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης το 1997, προτείνοντας να καθιερωθεί η 21η Μαρτίου, ημέρα της εαρινής ισημερίας, ως η ημέρα εορτασμού της ποίησης.
Στα νεανικά χρόνια του πολέμου και της Κατοχής, και στη δύσκολη εποχή που ακολούθησε, τη βρίσκουμε στην ιδρυτική ομάδα των πρωτοποριακών περιοδικών Παλμός (1944), Αιγαίο (1945), Στάχυς (1950). Αργότερα, στα Γενικά και ειδικά για την ποίηση (1993), έδωσε κι ένα μελέτημα για τα λογοτεχνικά περιοδικά της μεταβατικής περιόδου 1943-1953, στο οποίο κατέγραψε πολλούς ξεχασμένους τίτλους και αποκάλυψε τα πρώτα λογοτεχνικά φανερώματα πολλών συγγραφέων της γενιάς της. Στα χρόνια της ωριμότητας υποστήριξε πολύ το έργο των νέων ποιητών μιλώντας και παρουσιάζοντας πολλούς από αυτούς σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο Συμπόσιο Ποίησης.
Η Εταιρεία Συγγραφέων, σε ανακοίνωσή της, εκφράζει τη θλίψη της για τον θάνατο της Λύντιας Στεφάνου τονίζοντας ότι «Όσο κι αν ήταν κάτι το αναμενόμενο για όσους από εμάς βρισκόμασταν πιο κοντά της, η απώλειά της ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή».
Η κηδεία της Λύντιας Στεφάνου θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου, στις 12 το μεσημέρι, από το Α΄ Νεκροταφείο.
