σχόλιο του Νίκου Φιλιόπουλου Όπως κάθε Κυριακή έτσι και τότε, 32 χρόνια πριν, με το συνεργείο της ΕΡΤ πήγαμε στο Στάδιο Καραϊσκάκη για τον αγώνα του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ.
Το τελικό σκορ, δεν έχει σημασία πια διότι η ανθρώπινη ζωή, είναι πάνω από όλα. Όταν τελείωσε το παιγνίδι, μαζέψαμε την κάμερα, το βίντεο και ότι άλλο είχαμε για να γράψουμε τον αγώνα και κατεβήκαμε με το ασανσέρ στο ισόγειο.
Εκεί βάλαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο και ξεκινήσαμε για την Αγία Παρασκευή που ήταν και η έδρα μας. Φεύγοντας από το στάδιο Καραϊσκάκη για να βγούμε στην παραλιακή και μετά στην λεωφόρο Συγγρού, περάσαμε επάνω από την γέφυρα που είναι δίπλα στο στάδιο και είδαμε κόσμο να βλέπει κάτω προς την μεριά του σταδίου. Υποθέσαμε ότι κάποιοι θα είχανε ποδοσφαιρικές διαφορές για τις ομάδες και το σκορ και είπαμε ότι δεν υπήρχε λόγος να σταματήσουμε. Όταν φθάσαμε στην Αγία Παρασκευή, μάθαμε το τι είχε συμβεί στην πόρτα του σταδίου και καταλάβαμε γιατί ο κόσμος ήταν επάνω στην γέφυρα και κοίταζε από κάτω. Κρίμα, δεν φανταστήκαμε ποτέ ότι θα μπορούσε να συμβεί αυτό που συνέβη και αν είχαμε σταματήσει να δούμε, μάλλον από περιέργεια, θα είχαμε εικόνα γι’αυτό που συνέβη στα παιδιά της θύρας 7.
Πρώτη φορά το γράφω αυτό, μετά από 32 χρόνια από το περιστατικό και νομίζω ότι ο καθένας από εμάς, δεν θα ήθελε να γίνει μάρτυρας ενός ποδοσφαιρικού καυγά. (Αυτό καταλάβαμε τότε).
