του Γιάννη Ζουμπουλάκη
Στον τομέα του, τα ειδικά οπτικά εφέ, ο Πέτρος Βλάχος που πέθανε προ ημερών στο Λος Αντζελες σε ηλικία 96 ετών, ήταν _κυριολεκτικά_ ένας πρωτοπόρος του κινηματογράφου.
Ωστόσο, όπως συχνά συμβαίνει με τους ακούραστους εργάτες σε οποιονδήποτε τομέα, ο ελληνικής καταγωγής τεχνικός που γεννήθηκε στο Ράτον του Νέου Μεξικό δεν έγινε ποτέ ευρύτερα γνωστός πέραν της ίδιας της κινηματογραφικής κοινότητας στο Χόλιγουντ.Ο Βλάχος υπήρξε ο άνθρωπος που έδωσε νέες βάσεις στην περίφημη τεχνική του blue screen (ή green screen) μέσω της οποίας οι ηθοποιοί έχουν την δυνατότητα να παίζουν χωρίς το φόντο που τελικά βλέπουμε πίσω τους στην μεγάλη ή στην μικρή οθόνη. Αν και η πρώτη φορά που η μέθοδος αυτή χρησιμοποιήθηκε ήταν στην περιπέτεια φαντασίας «Ο κλέφτης της Βαγδάτης» το 1940, ο Βλάχος στην δεκαετία του 1950 την ανέπτυξε περισσότερο χάρη σε μια ειδκή τεχνική μέσβω της οποίας γίνεται διαχωρισμός στα χρώματα.
Το αποτέλεσμα της τεχνικής αυτής μπορεί να φανεί σε ταινίες όπως το «Μπεν Χουρ» του Γουίλιαμ Γουάιλερ (στη σκηνή των αρματοδρομιών του Κολοσσαίου) αλλά και στα «Πουλιά» του Αλφρεντ Χίτσκοκ στην σκηνή όπου βλέπουμε τα πουλιά να επιτίθενται κατά της Τίπι Χέντρεν.
Εδώ και χρόνια η τεχνική που ωρίμασε μέσω του Βλάχου, χρησιμοποιείται κατά κόρον πλέον στις ακριβές κινηματογραφικές παραγωγές («300», «Avatar» κ.α.) αλλά και στην τηλεόραση (στην παρουσίαση των δελτίων καιρού για παράδειγμα). Τα θεμέλια της τεχνολογίας του Π. Βλάχου βρίσκονται σε ταινίες όπως ο «Πόλεμος των άστρων» του Τζορτζ Λούκας, ο «Ντικ Τρέισι» του Γουόρεν Μπίτι αλλά και η πρόσφατη «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι.
Κατά τραγική ειρωνεία, μια μόλις ημέρα πριν από τον θάνατο του Βλάχου, ο Μπιλ Τέιλορ, βραβευμένος με Οσκαρ υπεύθυνος οπτικών εφέ κινηματογράφου μίλησε για τον δάσκαλό του στην Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών λέγοντας ότι «οι εφευρέσεις του, άνοιξαν πόρτες στην κινηματογραφική βιομηχανία γιατί έδωσαν την δυνατότητα σε ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος να αναπτυχθεί περισσότερο και σήμερα να έχει τα περισσότερα κέρδη από κάθε άλλο».
Στον Πέτρο Βλάχο έχουν δοθεί πέντε ειδικά Οσκαρ (1961, 1965, 1993, 1994 και 1995) πολλά από τα οποία ήταν μοιρασμένα με τους συνεργάτες του.
