Ο Νίκος Παναγιωτούνης συναντάει τον Παππού Αίσωπο και τα παραμύθια του

της Λαμπριάνας Κυριακού

Το μέλλον μας είναι το παιδί, σ΄αυτό το μέλλον απευθυνόμαστε αποστέλλοντας μήνυμα που συνδυάζει τη συσσωρευμένη γνώση του χτες με την επικαιρότητα του σήμερα υπό τη γοητευτική σκέπη του παραμυθιού…και το μήνυμα – μάλλον έχει ανταπόκριση, μου λέει και εκεί αρχίζει η κουβέντα μας με τον Νίκο Παναγιωτούνη, τον συγγραφέα της παιδικής παράστασης «Ο παππούς Αίσωπος μου λέει παραμύθια» που  παίζεται κάθε Κυριακή στο Λαγονήσι και συγκεκριμένα στο «Friends’cafe», από τη θεατρική ομάδα «Κόκκινη Κλωστή δεμένη»

Γιατί  διαλέξατε  τον Αίσωπο και τα παραμύθια του και όχι κάποιον άλλο παραμυθά;

Ο Αίσωπος επιτυγχάνει να ψυχαγωγήσει, κυριολεκτικά τους ανθρώπους (και πάνω απ’ όλους το παιδί) ανοίγοντας τα μονοπάτια της γνώσης. Φωτίζει με τη σοφία του τα κακοτράχαλα μέρη και τις παγίδες. Με δυο λόγια είναι άριστος οδηγός ζωής, πιο σύγχρονος από ποτέ και εξαιρετικά χρήσιμος σ’ αυτήν την εποχή της αφροσύνης.

Ποιος είναι ο στόχος αυτού του  project; Ίσως χρησιμοποιώ λανθασμένη λέξη, αλλά όλο αυτό  είναι περισσότερο εκπαιδευτική δραστηριότητα, στην οποία   έρχεται το παιδί σε επαφή με το θέατρο.

Ο στόχος είναι ακριβώς αυτό το εκπαιδευτικό  πόνημα – με παιγνιώδη τρόπο, να μυήσει το παιδί σ’ αυτό που θεωρούμε «καλό» θέατρο και «καλό» τρόπο ζωής.

Επέλεξες ένα συγκεκριμένο παραμύθι; ή κάθε Κυριακή θα είναι και διαφορετικό;

Οι μύθοι είναι τρεις, συγκεκριμένοι, με ενιαία θεματική ενότητα την αλαζονεία και την απέκδυση της προσωπικότητας με σκοπό την αντικατάστασή της από κάποια άλλη. Η παράσταση θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί: «οι βλαβερές συνέπειες του να είμαι άλλος απ’ αυτό που είμαι». Παρ’ όλα αυτά, κάθε παράσταση εμπλουτίζεται από τη δυναμική της εμψύχωσης που είναι δημιουργία της στιγμής και από την αυτοσχέδια συμμετοχή του κοινού, με αποτέλεσμα να αποτελεί γεγονός μοναδικό και μη επαναλαμβανόμενο.

Τι καινούργιο δίνει στα παιδιά το Θεατρικό παιχνίδι;

Το θεατρικό παιχνίδι δανείζεται στοιχεία από το θέατρο όπως τη μίμηση, τον αυτοσχεδιασμό, την ενεργοποίηση της φαντασίας, την ομαδικότητα, την επικοινωνία – το θέατρο είναι ομαδικό «σπορ», για να βοηθήσει το παιδί ν’ αποδεχθεί τον εαυτό του και ν’ αναπτύξει πολύπλευρα την προσωπικότητα του, χωρίς να ξεχάσει να παίζει και να γελάει. Μάλλον, γεφυρώνει το παρελθόν με το μέλλον χρησιμοποιώντας γνωστά υλικά σε ένα ισορροπημένο χαρμάνι

.Έχετε αναλάβει τα κείμενα και τη σκηνοθεσία, εσείς, θέλετε να μας πείτε για τους συνεργάτες σας;

Η «κόκκινη κλωστή δεμένη» αποτελείται από καλλιτέχνες (ηθοποιούς, μουσικούς, εικαστικούς) αλλά και εκπαιδευτικούς (θεατρολόγους) και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Η συναρμογή της τέχνης με την εκπαίδευση (απευθυνόμαστε σε παιδιά μέσω του θεάτρου) από ανθρώπους που έχουν εμπειρία και στους δυο τομείς, τόσο μέσω σπουδών, όσο και μέσω επαγγέλματος. Όλοι λειτουργούμε με γνώμονα τον κοινό στόχο που είναι η ψυχαγωγία – κυριολεκτική, του παιδικού κοινού. Όλοι αποτελούμε μέρος ενός αδιαίρετου συνόλου. Τα κείμενα μου απετέλεσαν το εφαλτήριο για να εμψυχώσω εξαίρετους ηθοποιούς όπως: η Λάουρα Ασημακοπούλου, η Μένια Ορφανίδου, η Δομινίκη Παπαστεργίου και ο Δημήτρης Κίκλης και να δημιουργήσουν (στις παραστάσεις παρέα με τα παιδιά) μια καθ’ όλα ζωντανή παράσταση, επενδυμένη από τη μουσική του Δημήτρη Κίκλη και φροντισμένη στην όψη από την Ιωάννα Κοντοτάσιου, η οποία εκτέλεσε και χρέη βοηθού σκηνοθέτη με μεγάλη επιτυχία.

Πόσο δύσκολο μπορεί να θεωρήσει κανείς το παιδικό θέατρο;

Το παιδικό θέατρο απευθύνεται στο παιδί γι αυτό κι οι δημιουργοί του οφείλουν να αφουγκράζονται την παιδική φωνή και να μπαίνουν στην παιδική ψυχολογία εκτός απ’ το να γνωρίζουν τα μυστικά της σκηνής.

Ως πότε θα βρίσκεστε στο «Friend’s cafe»;;;

Αυτό θα το καθορίσει το κοινό με την προσέλευση του. Υπολογίζουμε όλα να πάνε καλά και να παραμείνουμε εκεί μέχρι το τέλος της θεατρικής σαιζόν.

Ετοιμάζεται κάτι άλλο;

Φιλοδοξούμε να δημιουργήσουμε μια παράσταση που να απευθύνεται σε εφήβους. Υπάρχει «δραματικό κενό» σ’ αυτήν την ηλικιακή ομάδα.

Όπως διαπιστώσαμε αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ τελικά, όσο και να το ευχόμαστε. Αυτή η νέα γενιά πιστεύεις θα έχει καλύτερη τύχη από μας;

Γιατί ν’ αλλάξει ο κόσμος; Προφανώς για να μην αλλάζει δεν το επιθυμεί. Ίσως να είναι προτιμότερο αντί για αλλαγή να μιλάμε για βελτίωση. Βελτιωμένος κόσμος σημαίνει βελτιωμένοι άνθρωποι. Άνθρωποι με ανεπτυγμένη κρίση, αισθητικό κριτήριο, καλλιτεχνικές αναζητήσεις και ανοχή στη διαφορετικότητα. Ουσιαστικά άνθρωποι που ζουν τη ζωή τους με «ευσέβεια» και «αξιοπρέπεια». Γι αυτή τη βελτίωση, η Παιδεία και η Τέχνη είναι απαραίτητες. Σε σχέση με την αλλαγή θυμάμαι μια ρήση του Πασκάλ: «Πολύ καλά κάνουμε και ξεχωρίζουμε τους ανθρώπους από τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά και από αυτό που φαίνεται παρά από τις εσωτερικές τους αρετές. Συναντιόμαστε σ΄ ένα σταυροδρόμι. Ποιος θα περάσει πρώτος; Ο πιο έξυπνος; Ο πιο καλό; Ο πιο ενάρετος; Έχω τέσσερα άλογα κι έχεις έξι. Εσύ θα περάσεις πρώτος… κι όλα πορεύονται εν ειρήνη. Αμήν!»

Ευχαριστώ πολύ!

Κι εγώ

Τονίζουμε:

Νίκος Παναγιωτούνης είναι απόφοιτος της σχολής Καλών Τεχνών του τμήματος Θεάτρου του Α.Π.Θ, της Δραματικής σχολής της Μαίρης Τράγκα Βογιατζή και της Σχολής Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λυκούργου Σταυράκου. Εχει συνεργαστεί με το Κ.Θ.Β.Ε., με το Θέατρο του Βορρά, με το Θεάτρου Τέχνης κ.α. Στην τηλεόραση έχει συνεργαστεί με τούς σκηνοθέτες Κώστα Κουτσομύτη, Νίκο Φώσκολο, Αντώνη Τέμπο, Μανούσο Μανουσάκη κ.α. Δίδαξε ιστορία θεάτρου και λογοτεχνίας στη σχολή Σταυράκου. Τα τελευταία χρόνια διδάσκει ιστορία θεάτρου, σενάριο και δημιουργική συγγραφή σε Ι.Ι.Ε.Κ.