Το βιβλίο της Μαρίας Μιχαλοπούλου « η Τέχνη του Παιδαγωγού Πιανίστα » (αναθεωρημένη έκδοση ), αποτελεί ένα άκρως βοηθητικό και χρηστικό εγχειρίδιο για τον εκάστοτε παιδαγωγό πιανίστα αλλά και τους μαθητές του. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε τρία κεφάλαια. Στο πρώτο με τίτλο, η δημιουργία και η ιστορική εξέλιξη του πιάνου , παρουσιάζονται όλα εκείνα τα στοιχεία, που βοηθούν τον αναγνώστη να αποκομίσει την απαραίτητη γνώση αναφορικά με την ιστορική εξέλιξη του οργάνου, τη δημιουργία των πιανιστικών σχολών αλλά και των κυριότερων συνθετών και του ρεπερτορίου, που εκπροσωπούν. Εν συνεχεία στο δεύτερο κεφάλαιο με τίτλο, η παιδαγωγική του πιάνου , η συγγραφέας πραγματεύεται θέματα που σχετίζονται με την ευεργετική επίδραση της μουσικής κατά τα πρώιμα στάδια της ζωής του ανθρώπου, αλλά και την καταλυτική συνεισφορά της στα άτομα με ιδιαιτερότητες και μαθησιακές δυσκολίες. Συνάμα γίνεται αναφορά στα μουσικοπαιδαγωγικά συστήματα, στις θεωρίες μάθησης καθώς και τους παράγοντες, που επηρεάζουν τόσο τη μάθηση όσο και τη μνήμη. Δεν παραλείπεται σαφώς η παράθεση στοιχείων παιδαγωγικής ψυχολογίας αλλά και μεθόδων διδασκαλίας πιάνου, η σωστή επιλογή των οποίων αποβλέπει στην άρτια μουσική εκπαίδευση των μαθητών. Κατόπιν στο τρίτο κεφάλαιο με τίτλο, τεχνική – τρόποι μελέτης – μουσικότητα , αναπτύσσονται διεξοδικά όλες οι παράμετροι , που σχετίζονται με τα σημεία μουσικής γραφής , άρθρωσης και εκτέλεσης, αλλά και τεχνικής του πιάνου. Επίσης αναφέρεται η σπουδαιότητα των Etudes και οι τρόποι επιλογής και μελέτης των πιανιστικών έργων, ενώ επισημαίνεται ο ρόλος της μουσικότητας στην εξέλιξη του πιανίστα. Τέλος γίνεται ειδική μνεία στην επίδραση του άγχους στην ψυχολογία του πιανίστα αλλά και στους πιθανούς τρόπους αντιμετώπισής του. Η συγγραφέας με γνώμονα τα λόγια του Σοφοκλή ότι « Ο χρόνος που περνά όλα τα φανερώνει » δίνει στον αναγνώστη το στίγμα , που σηματοδοτεί τη συγγραφή του παρόντος πονήματος. Η Τέχνη του Παιδαγωγού Πιανίστα, είναι απόρροια μια εσωτερικής διεργασίας και ιδέας, που περίμενε το πλήρωμα του χρόνου για να «μεστώσει» μέσα της εως ότου υλοποιηθεί. Όπως άλλωστε επισημαίνει και η ίδια « η δημιουργία ενός βιβλίου, που να πραγματεύεται το διττό ρόλο , τον οποίο καλείται να υπηρετήσει ο πιανίστας που από συνθέτης και ερμηνευτής γίνεται παιδαγωγός, προϋπήρχε μέσα μου ». Ο στόχος της ήταν να τελεστεί το βιβλίο της ως ένα άκρως χρηστικό εγχειρίδιο για όλους όσους ασχολούνται με τη διδασκαλία του πιάνου και να μην αποβεί ως άλλο ένα απλό βιβλίο μουσικής ή μια παράθεση σκέψεών της σε έντυπη όμως μορφή. Κίνητρά της ήταν η συγγραφή του βιβλίου να διέπεται από επιστημονικότητα και γνωστική επάρκεια. Είναι απότοκο ενδελεχούς και επίπονης έρευνας χρόνων και επισταμένης καταγραφής στοιχείων και λεπτομερειών, όπως αυτές ανέκυψαν μέσω της βιβλιογραφικής αναζήτησης• της μελέτης των ερευνητικών πορισμάτων αλλά σαφώς και μέσω της αναντικατάστατης πολύχρονης διδακτικής εμπειρίας της συγγραφέως. Επιπροσθέτως όλοι οι παιδαγωγοί πιανίστες συναινούν και συγκλίνουν στην άποψη ότι είναι αυταπόδεικτο, πως δεν υπάρχει πανάκεια μέθοδος αναφορικά με τη διδασκαλία του πιάνου. Γεγονός που είναι εύλογο , αναλογιζόμενοι ότι αυτή κάθε φορά διαφοροποιείται επηρεαζόμενη από πολλές παραμέτρους τόσο εξαιτίας του παιδαγωγού – πιανίστα όσο εξαιτίας του μαθητή.
Μαρία Μιχαλοπούλου «Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΥ ΠΙΑΝΙΣΤΑ» (αναθεωρημένη έκδοση), Εκδόσεις Καλλιτεχνήματα
