της Λαμπριάνας Κυριακού
Τετάρτη βράδυ, γύρω στις 9:00. Το Polis Art Café, γεμίζει κάμερες, δημοσιογράφους, ηθοποιούς, τραγουδιστές, μουσικούς, συγγραφείς, συνθέτες, φίλους της Μαρίας Παπαδάκη που ήρθαν να την τιμήσουν. Η συγγραφέας – ποιήτρια, μπαίνει στο χώρο κρατώντας το βιβλίο της «Τι γυρεύω εγώ εδώ» με μεγάλο καμάρι. Θέλει Τέχνη και ψυχή για να γράψεις ένα τέτοιο βιβλίο, πόσο μάλλον να το παρουσιάσεις.
Το μεγάλο ταξίδι πολιτισμού αρχίζει. Πρώτος το λόγο παίρνει ο συνθέτης Αντώνης Μιτζέλος, εδώ και είκοσι χρόνια φίλος της Μαρίας Παπαδάκη. « Ότι κριτική και να κάνω δεν θα είναι πολύ καθαρή με την έννοια της αυστηρότητας διότι η Μαρία είναι φίλη μου πάνω από είκοσι χρόνια. Ζω αυτό το βιβλίο από την πρώτη του στιγμή. Από τότε που πήγε στο Κίεβο και ήξερα ότι ήδη είχε ξεκινήσει να το γράφει. Το περίμενα πολλά χρόνια για να το πιάσω στα χέρια μου. Μόνο από αποσπάσματα έβλεπα και διάβαζα. Όταν όμως ήρθε στα χέρια μου ολόκληρο, ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Είδα ότι δεν είχα να κάνω με μια νέα συγγραφέα – επιβεβαιωμένη όμως ποιήτρια, την οποία έχουμε κάνει πολλά τραγούδια και συνεχίζουμε να κάνουμε – είχα να κάνω με μια συγγραφέα με επαληθευμένες τεχνικές γραφής. Είδα ένα βιβλίο επίκαιρο. Πέρα από την πλοκή που έχει ένα μυθιστόρημα. Μέση τέλος ανατροπή και ξανά τέλος. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μουσικότητα λόγου που σπάνια συναντάμε, από τα βιβλία που διαβάζω τελευταία. Τα περισσότερα είναι σαν μαθηματικά. Ένα και ένα κάνουν δυο και τέλος. Δεν είναι έτσι η λογοτεχνία. Η Μαρία, έχει μεταφέρει μια αίσθηση ποιήσεως μέσα στο λογοτεχνικό της.
Κεντρική ιδέα του βιβλίου αλλά και αυτό που μένει σε μένα είναι ότι δεν πρέπει να αφεθούμε σε αυτούς που κάνουν τα πάντα να σκοτεινιάζουν την καρδιά μας.»
{youtube}I7LDW3yzffA{/youtube}
Η Λένα Αλκαίου, ανεβαίνει στην σκηνή. «Ήταν μια ευτυχής συγκυρία η συνάντηση μου με την Μαρία. Έγραψε τους στίχους αυτού του τραγουδιού που θα σας πω, εμπνευσμένη από το βιβλίο της, «Τι γυρεύω εγώ εδώ». Ο Γιάννης Νικολάου έγραψε τη μουσική. Έτσι γεννήθηκε ένα τραγούδι σπουδαίο και αυτό που θέλω είναι να πω Μαρία και Γιαννη σας ευχαριστώ» λέει, και το τραγούδι αρχίζει.
Οι ηθοποιοί Μαριάνθη Σοντάκη και Φιλίτσα Καλογεράκου, διάβασαν αποσπασματικά, αποσπάσματα από ο βιβλίο. Η αφήγηση τους παραστατική και ουσιώδης.
Με τραγούδια ομόρφυναν τη βραδιά, ο Γιάννης Νικολάου, η Ερωφίλη, ο Αλέξης Καραβέργος, ο Παναγιώτης Κελάνδριας, ο Πασχάλης Τόνιος, η Αρετή Κοκκίνου, ο Τάσος Ζαφειρίου, ο Γιώργος Σαλτάρης και ο Στέλιος Τζανετής.
Η σκηνοθέτης και κειμενογράφος Κέλλυ Σταμουλάκη, βρισκόταν στο πάνελ για να μιλήσει με τη σειρά της για το νέο βιβλίο της Μαρίας Παπαδάκη. «Είναι μεγάλη χαρά που είμαι εδώ μαζί σας, με μια τόσο όμορφη παρέα, να μιλήσουμε να τραγουδήσουμε, και κυρίως να τιμήσουμε τη φίλη μας, τη Μαρία και το εξαίρετο αυτό βιβλίο της.
Η πρώτη σκέψη που έκανα διαβάζοντας αυτό το βιβλίο είναι «τι γυρεύω εγώ εδώ» απέναντι μου. Το αισθανόμουν πολύ έντονα, καθ΄ όλη τη διάρκεια του βιβλίο. Η Έυη η ηρωίδα του βιβλίου ένιωθα ότι στεκόταν συχνά μπροστά στον εαυτό της. Άλλοτε σαν σύμμαχος και άλλοτε αντιμέτωπη. Έχει βγάλει πολύ έντονα την έννοια του απέναντι και των νικημένων και των ηττημένων. Κυρίως αυτών που συνεχώς μάχονται. Το αποδίδει με συνέπεια και εντιμότητα και αυτό είναι το ζητούμενο σε ένα βιβλίο, είναι αυτό που καθορίζει την αξία του. Περιέγραψε αυτούς τους εσωτερικούς μας μονολόγους, χωρίς απαγορεύσεις, ούτε για τις φθηνές πράξεις ούτε για τις μεγαλειώδης. Κατάφερε και κάτι ακόμα, να παρουσιάσει τον ήρωα και τοβ αντιήρωα σε ένα μόνο πρόσωπο και στο τέλος να τους ισορροπήσει. Για τους συγγραφείς είναι μεγάλη πρόκληση αυτό.
Σε αυτό το κομμάτι που είναι και πολύ επίκαιρο – οι πολιτικές – εμπόλεμες καταστάσεις που επικρατούν στην Ουκρανία – είναι φανερή η δημοσιογραφική ιδιότητα της Μαρίας, σαν πολεμική ανταποκρίτρια, που κατάφερε να εξυπηρετήσει τη συγγραφική. Θέλει πολύ μεγάλο ταλέντο για να καταφέρει να ξεφύγει από το ήθος των δημοσιογράφων και να αποδώσει την ουσία των πραγμάτων, που σε αυτήν την ιστορία είναι οι σχέσεις των ανθρώπων και η καθημερινότητα.» Να μπορέσουμε να φανερώσουμε όλες τις πτυχές του χαρακτήρα του ήρωα, τις καλές και τις κακές και στο τέλος να τον αθωώσουμε, η ακόμη καλύτερα να τον αθωώσει η ίδια μας η ιστορία ερήμην μας.
Για το βιβλίο μίλησε και ο μουσικός παραγωγός Γιάννης Σκουλετάκης «είναι μεγάλη τιμή η πρόσκληση που μου έκανε η Μαρία Παπαδάκη, να μιλήσω απόψε για το βιβλίο της. Αρχικά με συγκίνησαν οι στίχοι της Μαρίας Παπαδάκη. Μερικούς τους γνωρίζουμε μέσα από τα έργα τους και μετά τους συναντάμε στη ζωή μας. πολλές φορές δεν γνωρίζουμε ποιος έχει γράψει ένα βιβλίο, ένα στίχο που μας έχει συγκινήσει.
Πόσοι δύναμη έχουν στ αλήθεια κάποιοι άνθρωποι; Η Μαρία Παπαδάκη είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους. Τη Μαρία τη γνώρισα σχετικά αργά, μου άρεσε η ανθρώπινη προσέγγιση των συναισθημάτων της. Ξέρει να μας ταξιδεύει σε μια άλλη διάσταση, τόσο γνώριμη.
Η Μαρία είναι ο δικός μας άνθρωπος απλή καθημερινή και φιλική με όλους. Η πένα της γίνεται μαγική μπαγκέτα στα χέρια ενός μαέστρου που μας κάνει να ακούμε μουσικές εκεί που δεν υπάρχουν. Πιστεύω η δουλειά των συνθετών που γράφουν μουσική στα τραγούδια της Μαρίας, είναι πάρα πολύ εύκολη.
Ο τρόπος που γράφει, μπορεί πολλές φορές να μετατρέψει την κακή μας διάθεση, να μας προβληματίσουν και τελικά να μας κάνουν να νιώσουμε όμορφα και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Το βιβλίο δεν είναι προοδευτικό. Η αλλαγή της πολιτικής κατάστασης όμως στην περιοχή και οι συνέπειες της περιγράφονται στο βιβλίο με τέτοιο τρόπο και μας φέρνουν κάποιες φορές στο νου, τα δικά μας προβλήματα.
Το ταξίδι φτάνει στο τέλος του, έχοντας μια μεγάλη έκπληξη σε όσους βρίσκονταν εκεί. Την βραδιά κλείνει ο Βασίλης Λέκκας, (σε παγκόσμια πρώτη, όπως χιουμοριστικά είπε ο ίδιος ) με τρία νέα τραγούδια, από τους Γιάννη Νικολάου – Βάσως Αλλαγιάννη και Μαρίας Παπαδάκη.
Αθόρυβη, καθ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης, η Μαρία, αισθητά συγκινημένη, παίρνει το λόγο να μιλήσει και να ευχαριστήσει όσους παρευρέθηκαν και τίμησαν το βιβλίο της. «Απόψε σίγουρα δεν θα πω, «Τι γυρεύω εγώ εδώ» με εσάς όλους απέναντι μου. δεν υπάρχει περίπτωση να θέλω να είμαι κάπου αλλού. Μόνο εδώ θέλω να είμαι απόψε. Δεν θα σας πω πολλά εγώ, άλλωστε οι φίλοι μου, σας τα είπανε και σας τα τραγουδήσανε. Θα σας πω όμως μια μικρή ιστορία το πώς γράφτηκε αυτό το βιβλίο. Κάποια στιγμή της ζωής μου πήγα στο Κίεβο, της Ουκρανίας. Μια χώρα που τώρα είναι στο προσκήνιο, λόγω αναταραχών που γίνονται εκεί. Μακάρι να πάνε όλα καλά, γιατί δεν πρέπει να θυσιάζονται ζωές για το τίποτα. Ήμουν στο Κίεβο και επειδή δεν μπορούσα να προσαρμοστώ εκεί, κατέφυγα σε αυτό που κάνω πάντα – αυτό που ήξερα να κάνω καλά, το γράψιμο. Πήρα λοιπόν ένα μολύβι και χαρτί και άρχισα να γράφω. Κατέθεσα σκέψεις, εμπειρίες και σιγά – σιγά οι σελίδες γινόντουσαν όσο και πιο πολλές. Κάποια βραδιά λοιπόν, με μια θερμοκρασία -20 βαθμούς κελσίου.. ήταν λες και άνοιξε η πόρτα και μπήκε ο μύθος. Έτσι το ιστόρημα μου μπερδεύτηκε με το μύθο και έγινε μυθιστόρημα. Έψαχνα να του βρω ένα τίτλο.. κανένας τίτλος δεν με ικανοποιούσε. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι έλεγα συχνά, τι γυρεύω εγώ εδώ – τι γυρεύω εγώ εδώ. Είπα ότι ήταν ο καλύτερος τίτλος που θα μπορούσα να δώσω στο βιβλίο μου. όταν γύρισα στην Ελλάδα, γνώρισα τη Σίσσυ Καπλάνη από τις Εκδόσεις Φίλντισι που μου έβαλε μια στέγη πάνω από το δημιούργημα μου. σε αυτό εδώ το σημείο θέλω να αναφέρω μια φίλη μου καλή, που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αλλά την αγαπώ και την σκέφτομαι. Τη Χριστίνα Μανταίου. Η Χριστίνα μου γνώρισε η Σίσσυ και από εκεί έγινε η συνεργασία μας. θέλω να ευχαριστήσω εσάς που είσαστε εδώ. Μόνο που βλέπω τα χαμόγελα σας που είναι μεγάλη ευτυχία για μένα.
Αλλά θέλω να ευχαριστήσω τους φίλους μου που επέλεξαν να είναι εδώ μαζί μου και να γιορτάσουμε μαζί το βιβλίο μου»
