Με τη ματιά του σκηνοθέτη Ανδρέα Πάντζη

Facebook
Twitter
LinkedIn

του Διονύση Μεσσάρη

Τολμάει να «σπικάρει» με τη γλώσσα της αλήθειας. Aποτυπώνει στο  «σελουλόιντ» σπίθες από την  πατρίδα του με την οδύνη του σκηνοθέτη που γνωρίζει αλλά και που δεν αποστρέφει το πρόσωπο από την πραγματικότητα  για να γίνει αρεστός. Ο Ανδρέας Πάντζης έχει διανύσει πολλά χιλιόμετρα  από την πρώτη του ταινία μικρού μήκους «Ανακωχή στο ποτάμι» και από τα φοιτητικά έδρανα του Κρατικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας.

Η σφραγίδα  του Κύπριου σκηνοθέτη έχει μια συνέχεια αλλά μια και μόνη ερμηνεία. Αλλά ας δούμε τα γεγονότα κάτω από την επιφάνεια της είδησης βλέποντας  παράλληλα  στα χέρια και την μπαγκέτα της ποίησης των εικόνων, όπως χαρισματικά  πέφτουν η μία δίπλα στην άλλη στην τελευταία του ταινία «Η χαρά και η θλίψη του σώματος». Ο ήρωας της ταινίας, ο Ευαγόρας, (Χάρης Αμπράζης), κατάγεται από τη Γιαλούσα και ήταν πέντε χρονών όταν έγινε η εισβολή και 32 όταν βγαίνει από τη φυλακή. Έχετε ιδέα τι έγινε στην ψυχή εκείνων των παιδιών που ήταν  σ΄ αυτή την ηλικία τοτε; Δεν ξέρω ποια είναι η εισπρακτική δύναμη της ταινίας και πόσα εισιτήρια θα κόψει  ξέρω όμως ότι γνώρισα ένα σκηνοθέτη που δίνει δύναμη στην εικόνα, που δίνει δύναμη στην αφήγηση.

 

Στην τελευταία μας κουβέντα λοιπόν, που κάναμε μετά την προβολή της ταινίας, όταν του παραπονέθηκα γιατί μας χάλασε την ειδυλλιακή εικόνα που είχαμε για την Κύπρο,  μου είπε: «Η Κύπρος δεν είναι  η ρομαντική χώρα που αναφέρεται στο  τραγούδι «χρυσοπράσινο φύλλο ριγμένο στο πέλαγος». Είναι ένα σαπισμένο φύλλο ριγμένο σε μια μολυσμένη θάλασσα, πάει – τέλειωσε! Δηλαδή  η καταστροφή που ήρθε εκεί κάτω  πρόσφατα, δεν έγινε γιατί η δύση νοιαζεται για την οικονομια εξ ου και το κούρεμα!!! Αλλη ειναι η ιστορία. Έγινε για να φύγουν οι Ρώσοι από τη μέση. Αλλά οι ρώσοι  ευτυχώς δεν έφυγαν παρότι  τους  κούρεψαν  δισεκατομμύρια  και πίστευαν ότι θα τους βγάλουν από τη μέση. Τώρα ειναι μεγαλομετοχοι, με λογο, στη μοναδική τράπεζα της χώρας, την Τραπεζα Κυπρου. Αυτό λίγοι το ξέρουν. Είναι ένα μπούμεραγκ που δεν το είχαν σκεφτεί, δεν ειχαν προβλεψει ότι θα γύρναγε έτσι το πράγμα. Αλλά ο κόσμος είναι αγανακτισμένος, θιγμένος και στενοχωρημένος και η γενική απαίτηση του είναι να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Αν δεις καθημερινές εκπομπές στο ΡΙΚ, θα δεις  ότι  μιλούν για τις επενδύσεις του κόσμου που χαθηκαν. Και πρέπει να τιμωρηθούν αυτοί που έφεραν αυτή την κατάσταση στην Κύπρο. Ποιοί  είναι αυτοί; Είναι οι τραπεζίτες που έπαιρναν μπόνους ενώ δεν έβγαζαν κέρδη. Είναι οι τραπεζίτες  που έδιναν ακάλυπτα δάνεια εκατομμυρίων. Είναι οι τραπεζίτες  που αγοραζαν τραπεζες στη Ρωσία και την Ρουμανία, που δήθεν ήταν εύρωστες  ενώ ήταν καταχρεωμενες και φαλιρισμενες, για να εισπραξουν μιζες».

Μα η ταινία, δίνει αυτό το στίγμα, που συζητάμε τώρα μόλις; «Όχι μιλάω για το γεγονός που μου είπες ότι σας χάλασα την ρομαντική εικόνα που έχετε για την Κύπρο. Τι έγινε το 2000 στην Κύπρο με το χρηματιστήριο; Τι έγινε με τις μίζες και την αγορά των S300; Αυτοι που πηραν τις μιζες αγόρασαν στη συνεχεια την μισή Λευκωσία. Δεν πρέπει να τιμωρηθούν; Οι άλλοι που πουλούσαν τουρκοκυπριακές περιουσίες για εκατομμύρια και έδιναν ψίχουλα στους τουρκοκυπρίους ιδιοκτητες; Και τα υπόλοιπα τα έβαλαν στην τσέπη; Τωρα, οσον αφορα στο σενάριο, ένας νέος  έρχεται και βοηθάει ενα φιλο του να «παραχαράξουν» δολάρια. Αυτό είναι αποτέλεσμα της ψυχικής ανάγκης του νεαρού «ήρωα», δεν είναι η ιστορία της Κύπρου.

Ξένισε στην αρχή της ταινίας η δυνατή σημειωση της τουρκικης εισβολής στην Κύπρο με τον εκκωφαντικο θορυβο των πολεμικων αεροπλανων.

Πρόκειται για την ιστορία ενός ανθρώπου πριν από το 1974 και το πέρασμα του αεροπλάνου απλά ορίζει χρονικά την ταινία. Η ταινία δεν έχει σκοπό να κυνηγησει την εμπορικοτητα, έχει σκοπό να κάνει τον θεατή να σκέφτει. Προσπαθώ να κάνω ταινίες οπου ο θεατής να είναι συνδημιουργός και αφήνω ανοιχτές προεκτάσεις να φτιάξει τη δική του συνέχεια, να δωσει δικες του λυσεις και  να έχει συμμετοχή».

Η ταινία περιστρέφεται γύρω από τον Ευαγόρα. Σε όλες τις ταινίες του Παντζη, ο κεντρικος ήρωας του ονομάζεται Ευαγόρας. Συμβολισμός; (1ος Ελληνας Βασιλιάς της Κύπρου). «Το ιδιο ονομα του κεντρικου ηρωα, σε ολες τις ταινιες μου, ειναι μια συμβαση που παραπεμπει σε καταστασεις περαν του ρεαλισμου, σε αφηγηματικες τεχνικες του παραμυθιου, που υποδηλωνει οτι πρεπει να αποτιναξετε την ρεαλιστικη ενδυση της ταινιας και πρεπει να δειτε την υποδορια αληθεια της ταινιας… Ειναι μια υπερβαση του τυχαιου της ρεαλιστικης δομησης μιας αφηγησης, στην οποια ενυπαρχει και κυριαρχει, μεσα απο το δηθεν τυχαιο, η ιδεολογια του δημιουργου αυτης της αφηγησης. Αυτο σε συντομια…» Ο ήρωας λοιπόν, μόλις έχει βγει από τη φυλακή όπου εκτέλεσε ποινή πέντε χρόνων. Αξιόλογος χαρακτήρας, αλλά η μοίρα και η αφοσίωσή του σε μια φιλία που επέλεξε να μην προδώσει, τον οδήγησε στη φυλακή. Τώρα είναι ένας μοναχικός 35άρης που ψάχνει να ξαναβρεί το νήμα της ζωής του. Δεν μπορεί όμως να αφήσει πίσω του το παρελθόν και αναζητεί απεγνωσμένα να βρει τον χαμένο του φίλο.

 

«Η περιγραφή αυτης της παραβατικότητας πως εξυπηρετεί το σενάριο; «Αυτη η «παραβατικοτητα» οπως την ονομαζετε, δημιουργηθηκε λογω μιας φιλιας, αναμεσα σε ενα νεαρο του οποιου η ζωη αλλαξε, και εγινε αυτη που εχουμε στην ταινια, εξ αιτιας της τουρκικης εισβολης. Το 74, η τουρκικη εισβολη, τον εκανε προσφυγα, του «πηρε τον πατερα», αλλαξε την οικονομικη κατασταση της οικογενειας του, του ανετρεψε τον παιδικο του κοσμο. Γιατι τα παιδια εκεινης της ηλικιας, ( των 5-7 ετων), εχασαν εξ αιτιας της εισβολης τα παντα! Ο Μιλεν, ο φιλος του Ευαγορα, δεν ειναι μονο φιλος. Ενεχει στην δυναμικη ψυχολογικη δομηση του Ευαγορα, θεση Πατερα. Αυτο ειναι σημαντικο για το σεναριο, γιατι ενα παιδι εχει τυφλη εμπιστοσυνη στον Πατερα. Αυτο εξηγει την συμπεριφορα του Ευγορα, που δεν ειναι βλακας, αλλα εμπιστευεται τον Πατερα-Μιλεν… Κοιταξτε κε. Μεσσαρη, πολλοι απο τους υποτιθεμενους κριτικους κινηματογραφου στην Ελλαδα, θα επρεπε να σπανε πετρες στους σιδηροδρομους του Φαρ Γουεστ που τοσο αγαπουν! Ο ρατσισμος του τοπικισμου, αναμεσα στους συναδελφους σας, ειναι απυθμενος… Το ποσο καταστροφικη ειναι η παρεϊστικη αντιληψη ενος τσουρμου αμορφωτου μπουλουκιου που ενεχει θεση κριτικου-εξουσιαστη στα διαφορα μεσα, φανηκε στην περιπτωση της ταινιας μου και του «επαρχιωτη Κυπριου σκηνοθετη Ανδρεα Πάντζη»! Ομως εγω ηδονιζομαι γιατι και τα γραπτα τους μενουν και η ταινια μου μενει!!! Τους εχω υπομασχαλα και τους τρωω προγευμα καθε πρωι! Ουτε ειδαν ο,τι, ειδα, ουτε εχουν ζησει ο,τι εζησα, ουτε ξερουν ο,τι ξερω!!! Στην Κυπρο λεμε: «ο κωλος ο ανεβρακωτος ειδε το βρακι και εχεστη»! Η εκδικηση οπως λενε σερβιρεται κρυα. Ακομη πιο πολυ η πνευματικη, της διανοησης και της σκεψης!!! Ολοι αυτοι ποτε δεν καταλαβαν την σχεση του 74, της Τουρκικης εισβολης με την ψυχη αυτου του νεου ανθρωπου, απλως και μονο γιατι ειναι εσκεμμενα τυφλοι «τα ωτα τον τε νουν». Η πιο τραγικη ειναι η περιπτωση του πλεον γνωστου εβδομαδιαιου περιοδικου των Αθηνων, ηλεκτρονικου και σε χαρτι, οπου ο … «κριτικος» γραφει ανοησιες και κακόβουλα διαβαλλει την ταινια και πεντε αραδες πιο κατω δυο, (απο χιλιαδες αναγνωστες…) διαμαρτυρονται οτι η ταινια ειναι πολυ καλη και μου βαζουν 4 και 5 αστερακια!!!»

Δεν θα μπορούσε απλά να είναι μια ιστορία αγάπης; «Θα ήταν άλλο σενάριο. Ισως ξένισαν, στην αρχή της ταινίας, οι ήχοι των αεροπλάνων, η δυνατή  εικόνα της εισβολής  στην Κύπρο. Ομως αυτα τα φορτισμενα συγκινησιακα στοιχεία από εκείνη την περίοδο, ηταν αναγκαια για να τονισω αυτα που ειπα πιο πανω!»

Αυτή η γρήγορη εναλλαγή δεν είναι  πράξη ιερόσυλη; «Εγώ αφηγουμαι την ιστορία ενός ανθρώπου, δείχνω πως είναι πριν το ’74 και μετά περνάω στην εποχή μετά την εισβολή. Ανάμεσα στην εικόνα του πριν και του μετά παρεμβαλλεται αυτό το αεροπλάνο και ο βομβαρδισμος που μας πέρναει στην μετα την εισβολη εποχη. Είναι μια αφηγηματικα οικονομικη, συμπυκνωμένη,  ιστορικο-χρονικη σημανση. Δεν υπάρχει τίποτα ιερό για να γίνει ιεροσυλία».

Η  εισαγωγή της ταινίας, σου ταράσσει τη μνήμη. Κύπρος, βομβαρδισμός. Σε παραπέμπει στη συνέχεια  της κατοχής του νησιού. Αναφέρομαι σ ΄ αυτά τα γεγονότα γιατί η δική μου γενιά επειδή τα έζησε αυτά τα γεγονότα, δεν μπορεί ούτε να παραχαράξει το αποτύπωμα της οργής   ούτε να ‘πηδήξει’ το χρόνο τόσο εύκολα.

Στην ταινια ειδα καποια παραξενα πραγματα, οπως τα αυτοκινητα που στο ιδιο πλανο μετατρεπονται απο κοκκινα σε μαυρα. Τα ονοματα Ευαγορας και η Αφροδιτη που υπαρχουν σε ολες τις ταινιες σου… Μπορεις να μας αναπτυξεις τη σημασια αυτων των δομικων στοιχειων της ταινιας;

«Σ΄ αυτή  την ταινία υπάρχουν τα ιχνη μιας πρωτότυπης θεωρίας για τον κινηματογραφο που ενυπαρχει σε ολες τις ταινιες μου.  Ο ήρωας της ταινίας λέγεται Ευαγόρας η ηρωίδα μου Αφροδίτη, οπως σε ολες τις ταινιες μου. Παντα στις ταινιες μου υπαρχει  ένα μεγάλο σε χρονικη διαρκεια πλανο, των 7-9 λεπτων, που ειναι πολυχρονικο και πολυεπιπεδο αφηγηματικα,  (το πλάνο με τα αυτοκίνητα  που μετατρέπονται  από κόκκινα σε μαύρα που αναφερα πιο πανω). Σε ολες μου τις ταινιες τα χρωματα εχουν ενα ρολο δραματουργικο, είναι δημιουργικά. Στο «Βιασμο της Αφροδιτης», για παραδειγμα, κατα την διαρκεια μιας δραματικης  αναζήτησης της οικογενειας του ηρωα, στην αιματοκυλισμενη Κυπρο, μετα την τουρκικη εισβολη, η Γνωση της Ιστοριας και η Συνειδητοποιηση αναπαριστανται κυριολεκτικα  με τα χρωματα: τα πουκαμισα του ηρωα μετατρεπονται απο το ασπρο της πρωτης σκηνης στο μαυρο των τελευταιων σκηνων, οταν ο ηρωας μαθαινει το τραγικο τελος της οικογενειας του (και της Κυπρου)… Είμαι σίγουρος  ότι κάποιοι συγκεντρώνονται δημιουργικά σ΄ αυτό που θέλω να πω και άλλοι σκέφτονται … « ήρθε ο Κύπριος να μας διηγηθεί μια ιστορία αν είναι δυνατόν»(!!!).

Ολα τουτα τα δομικα στοιχεια στοιχεια υπαρχουν σε ολες τις ταινιες μου… Φτιαχνουν ενα στυστημα.

Προσπαθώ να κάνω ταινίες  οι οποίες, αναφερονται στις ομαδικές ανάγκες και τα προβλήματα  του ανθρώπου. Προσπαθω να αφηγηθω χωρίς να ταυτιζω, δεν χρησιμοποιω τους αξονες, αφήνω  ανοιχτές προεκτάσεις στη δραματουργια για να μπορει ο θεατης να επιλέξει  δικες του δραματουργικες λυσεις,  και αν δεις σ΄ όλες μου τις ταινίες έχω τα μαύρα αυτα κενά, που τα ονομαζω «οι μαυρες τρυπες της δραματουργιας». Αυτες τις μαύρες τρύπες της δραματουργίας όπως τις  ονομάζω καλείται ο θεατής να συμπληρώσει και να φτιάξει το δικό του κειμενο. Δεν έχω κάνει πότε γύρισμα στον δρόμο… (Γιατι αραγε;) Δεν εχω ποτε κομπαρσους που να επιτεινουν την αισθηση του πραγματικου, του reel, οπως λενε οι Γαλλοι. Έχω βάψει ελαιώνες μπλε, έχω βάψει δάση στο χρωμα της ωχρας για να φαίνονται όπως η έρημος, ντυνω τους ανθρωπους οπως ειναι δραματουργικα αναγκαιο. Δεν υπαρχει τιποτα το τυχαιο στις ταινιες μου. Για τουτο λοιπον, για να κλεισει ο κυκλος, ακομα και οι ηρωες μου αντι να εχουν ενα τυχαιο ονομα, οπως Γιαννης, Κωστας, Ανδρεας, οπως απαιτει ενας νατουραλιστικος ρεαλισμος, φερουν παντα τα ιδια αρχαιοελληνικα ονοματα! Ακομη μια γροθια στον ρεαλισμο και την ταυτιση! Γιατί το πως γίνονται οι αμερικάνικες ταινίες το ξέρω πολύ καλά. Αλλά για μένα ο κινηματογράφος έχει άλλη έννοια. Για να καταλάβετε, ο σκηνοθέτης που εμένα  μ΄ έχει σημαδέψει είναι ο Ούγγρος Μίκλος  Γιάντσο, που έφυγε προ ημερών  όντας 92 ετών. Συνηθως οι ταινίες γίνονται για την αναπαρασταση της ψυχολογιας των ηρωων. Οι ταινιες αυτες εχουν την συγκεκριμενη μορφη των ταινιων που βλεπουμε σημερα. (Απογειο αυτης της μορφης ηταν ο μεγαλος αμερικανικος κλασσικος κινηματογραφος). Αυτος ο στοχος μας δινει την συγκεκριμενη φορμα. Ομως μπορει μια ταινια να εχει ως αντικειμενο οχι την Ψυχη αλλα την Ιστορια; Οπως ειναι η ταινια «Οι νικημενοι» του Μικλος Γιάντσο. Μπορει να εχει ως αντικειμενο την Μουσικη, οπως η ταινια «Το Χρονικο της Αννας Μαγδαλενας Μπαχ» του Jean-Marie Straub μπορει να εχει ως αντικειμενο την Ιδεολογια, οπως ο «Οκτωβρης» του Σεργκέι Αϊζενστάιν. Δεν κανεις μουσικη ταινια αλλα ταινια για την Μουσικη. Δεν κανεις ιστορικη ταινια αλλα ταινια για την Ιστορια.  Ο «Βιασμος της Αφροδιτης» ειναι μια ταινια για την Ιστορια. «Η Σφαγη του Κοκκορα» ειναι μια ταινια για την Επικοινωνια και την Απουσια της, μια ταινια για το Νερο και την Απουσια του, (Ερημος…). Το «Ταμα» ειναι μια ταινια για την Πιστη. Κάνω καποιες ταινίες που μπορεί να μην τις δουν οι πολλοί Ελληνες θεατες τώρα, θα τις δουν όμως τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους. Θα πληρωσουν για να τις δουν. Εγω μπορει να μην υπαρχω. Ομως οι ταινιες ειναι εκει! Παρουσες στην αιωνιοτητα! Και αυτη θα ειναι η αισθητικη μου Εκδικηση προς τους ειλωτες της σημερινης δηθεν … «κριτικης»!».

 

Φυσικά ο Ανδρέας Πάντζης δεν σταματάει τον δημιουργικό του χρόνο και προχωράει στον σχεδιασμό των ταινιών που έχει στα σκαριά και εφ΄ όσον υπάρχουν και οι οικονομικές προϋποθέσεις βέβαια. Μια μεσαιωνικη ιστορια γαι την εξουσια. Μια ταινια για τον βομβαρδισμο της Γιουγκοσλαβιας απο το ΝΑΤΟ! Υπαρχουν επισης σχεδια για μια ταινια για το τραφιγκ γυναικων, μια ταινια για το 55-59 στην Κυπρο, και καποια σχεδια για ντοκυμανταιρ. Επισης μια ταινια βασισμενη πανω στην πραγματικη «Δεσποινιδα Τζουλια» του Στριντμπεργκ.

{youtube}cAbduF2f0Ys{/youtube}

Στη «Χαρα και την Θλίψη του Σώματος» πρωταγωνιστούν οι ηθοποιοί: ο Χάρης Αμπράζης πρωτοεμφανιζόμενος και ερμηνεύοντας εκπληκτικά το ρόλο του Ευαγόρα, ο Γιώργος Χωραφάς που παρ’ ολίγο να τον περάσω για Βούλγαρο και η Σύλβια Πέτκοβα. αισθησιακή, όπως άλλωστε απαιτούσε ο ρόλος της…

Ποιος είναι ο Ανδρέας Πάντζης; Σπούδασε στο Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας, όπου έλαβε μέρος στο τελευταίο εργαστήρι σκηνοθεσίας του Μιχαήλ Ρομ, και παρακολούθησε μεταπτυχιακά μαθήματα (stage) θεατρικής σκηνοθεσίας και σκηνοθεσίας όπερας. Από το 1979 έως το 1981 διηύθυνε το θεατρικό εργαστήρι του Δημητριείου Πολιτιστικού Κέντρου στη Λάρνακα. Από το 1989 μέχρι το 1992 έζησε στο Βερολίνο ως υπότροφος της DAAD (Πολιτιστικής Υπηρεσίας του υπουργείου Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας). Τον Νοέμβριο του 2007 εκλέχτηκε πρόεδρος της Ένωσης Σκηνοθετών Κινηματογράφου-Τηλεόρασης Κύπρου. Εχει σκηνοθετησει για το Θεατρο εργα των Ίον Λούκα Καρατζάλε,  Σαμουελ Μπέκετ,  Λουλας Αναγνωστάκη, Αρθουρ Μίλλερ, Ρομπερτο Κόσσα,  Κριστοφερ Μάρλοου, Ουιλλιαμ Σαίξπηρ, Αυγούστου Στρίντμπεργκ, Γιώργου Σκούρτη,  τον « Οιδίποδα Τύραννο» του Σοφοκλή στο Εθνικό Θέατρο της Βουλγαρίας και  Αντον Τσεχωφ στο Εθνικο θεατρο της Ρουμανιας.

Σκηνοθέτησε, μεταξύ άλλων, τη μικρού μήκους ταινία «Ανακωχή στο ποτάμι», 1972, την ταινία μαρτυρίας “Οι πυροβολισμοί που πέσαν την αυγή δεν είναι οι τελευταίοι ή «Η φάλαγγα», 1973-76, τα ντοκιμαντέρ «Τριμίθι: αναπαράσταση με λέξεις», 1981-82 (μεγάλου μήκους), «Kόμικς: ιστορίες με εικόνες», 1987-88, «Θα ήθελα να χορεύω», 1989, «Φωτογραφική μηχανή σωστά κανονισμένη», 2004, (μεγάλου μήκους), «Ο Σεφέρης στη χώρα της έκλειψης», 2007 (μεγάλου μήκους), και τις μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας:

«Ο Βιασμός της Αφροδίτης» (1985)

Βρα βείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη, 26ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 1985.

Mannheim International Film Festival. 1985. Ειδικό Βραβείο του Φεστιβάλ, «…για τη στυλιστική ιδιαιτερότητα του και την εξαιρετική  χρήση της Κινηματογραφικής Γλώσσας…».

Valencia Mediterranean Film Festival: Ορειχάλκινος Φοίνικας. 1986.

Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος : Κρατικό Βραβείο Σκηνοθεσίας. 1986.

Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος : Κρατικό Βραβείο Μοντάζ. 1986.

 

«Η σφαγή του κόκορα» (1995). Η ταινία το 1997, αντιπροσώπευσε την Ελλάδα στα ΟΣΚΑΡ για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία.

 

37ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης  (1996)  πηρε τα ακολυθα βραβεια:

Καλύτερης Ταινίας

Σκηνοθεσίας

Καλύτερου Γυναικείου Ρόλου, ( Valeria Golino)

Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου, ( Γιώργος Χωραφάς)

Αλίκης Βουγιουκλάκη’ για τον Καλύτερο Γυναικείο Ρόλο – Valeria Golino

FIPRESCI

 

4ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βάρνας ( 1996).

Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής

Βραβείο Πανεπιστημίου της Σόφιας

 

Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου και Μάρκετ Βαρκελώνης, 1997.

Καλύτερη Ευρωπαϊκή Ταινία Μυθοπλασίας  (Feature Film), του 1997.

 

Φεστιβάλ Μεσογειακού Κινηματογράφου Ρώμης, 1997.

Βραβείο ESPRESSIONE ARTISTICA

 

Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδος, 1997

Πρώτο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας

 

«Το Τάμα» (2001)

42ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, 2001

Βραβειο FIPRESCI

Τρίτο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας

Βραβείο Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου, (Γιώργος Χωραφάς)

 

26ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καΐρου, 2002.

Βραβείο Καλύτερου Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος – Καλύτερου Σκηνοθέτη

 

3ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Κολωνίας, 2002,

Βραβείο Καλύτερου Ανδρικού Ρόλου, (Γιώργος Χωραφάς)

Σχετικά Άρθρα

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί cookies για να σας προσφέρει μία καλύτερη εμπειρία.