Της Δήμητρας Γκουντούνα
Προσπαθούσα, μια ζωή να πιάσω στα χέρια μου τον άνεμο.. Κι ΄ ότι απόμεινε στα δάχτυλά μου ήταν σταγόνες της βροχής. Δεν πάτησα στιγμή στη γη και ότι έζησα το ονειρεύτηκα. Φαίνεται άλλωστε τούτη η πορεία, από το τίποτα που έχει μείνει. Κάνω σύναξη μόνο που και που με τις φιγούρες που αντάμωσα σε σταυροδρόμια με εκείνους που έκατσα για λίγη ώρα σ΄ ένα σταθμό αυτού του ταξιδιού… Με τον Κώστα Σταματίου,20 χρόνια φιλίας, αντιστοιχούν με 20 λεπτά πάνω στο κλείσιμο των βλεφάρων, πάνω σε μια φωτογραφία… Με τον Νίκο που πιστεύαμε ότι μαζί θα φτάσουμε στο τέρμα ,τον βάζω στην κεφαλή του τραπεζιού… ο χρόνος κυλάει όσο μια σταγόνα από την άκρη του ματιού έως το μάγουλο.. το πειραχτήρι τον Κωβαίο, τον αφήνω όρθιο να πηγαινοέρχεται ανάμεσα τους, έτσι κι αλλιώς απροειδοποίητα εμφανίζεται, και συνέχεια με προκαλεί με κάτι αποκλειστικό.. Η Μελίνα να χαμογελάει με τον Μάνο και εγώ να ψάχνω το πλάνο για να αποτυπωθεί η στιγμή.. Ο Γιώργος Γεννηματάς να μου μιλάει για τον μικρό ήρωα, τον Γιώργο Θαλάσση και ότι σύντομα θ΄ ανατρέψει αυτό το σύστημα και θα ενώσει τους Έλληνες σε μια Εθνική Αντίσταση.. βλέπω τον Βασίλη τον Ραφαηλίδη να κάθεται στην αναπαυτική μου πολυθρόνα δίπλα από τον Πάμπλο και να με σκουντάει ν΄ αφήσω την αστική μου νοοτροπία.. Να. Μου γνέφει ο Χαρίλαος ,ότι μου έφερε πίττες από την συντρόφισσα τη Μάγδα.. Ο Ανδρέας να χορεύει ζεϊμπέκικο και δίπλα ο Γρηγόρης Φαράκος, να με μαλώνει για τις νυχτόβιες περιπλανήσεις μου στο ‘Περιβόλι του Ουρανού ΄΄ και για τις παρέες μου με τον ταξικό εχθρό.. Κι ο χρόνος κυλάει πάνω σ ΄ αναμνήσεις που έγιναν γραμμές ενός τετραδίου.. τόσες ζωές τόσες ελπίδες σ΄ ένα μικρό χάος του μυαλού μου.. Κι η φωνή η ζωντανή του Μάνου ένα δισκάκι ..που γυρίζει σε στροφές ανάποδες αφού θέλω και πάλι να του μιλήσω και περισσότερο να τον ακούσω.. Αλλά εκείνος μιλάει στον δικό του χρόνο και δεν μου απαντά…
