Της Δήμητρας Γκουντούνα
Αρνούμαι να ζω σε μια τέτοια χώρα.. Αλλά δεν θα φύγω… Μ΄ αυτή τη φράση ο αιρετικός σκηνοθέτης της Αμερικής Μάικλ Μούρ ‘’κλείνει’’ το καουμπόικο σύστημα του Αμερικάνικου ονείρου στο ντοκιμαντέρ “Καπιταλισμός : Ιστορία ενός έρωτα”. Ντοκιμαντέρ του 2009 που προβλήθηκε και πάλι πρόσφατα στους ελληνικούς τηλεοπτικούς δέκτες και φυσικά όχι στο δημόσιο η στα ιδιωτικά κανάλια αλλά, σ ΄ αυτά που είναι κανείς συνδρομητής.
Ήταν μια ταινία σαν να γυρίσθηκε στη χώρα μας. Σημαδιακή χρονιά και για μας το 2008. Τέτοιο σύστημα και τέτοιες ομοιότητες είναι να κλαις και να γελάς μαζί. Πρωταγωνιστής ο φόβος – αιχμές ακόμη και για τους δίδυμους πύργους. Χρονιά, που βέβαια και στην Αμερική οι ταπεινοί της χώρας δεν καταλάβαιναν γιατί έχαναν τα σπίτια τους ,τις δουλειές τους , την ιατρική τους περίθαλψη, την αξιοπρέπεια τους. Ο σκηνοθέτης δείχνει καθαρά τα ‘’αγόρια’’ της δικής τους γερουσίας, τους τραπεζίτες , τις πολυεθνικές ,τις παγίδες των δικηγόρων των τραπεζών στα δάνεια των καταναλωτών, την πρόταση να κοπούν οι συντάξεις… Και τον δικό τους Πάγκαλο, να τους λέει ότι μαζί τα φάγανε και τον δικό τους Παπανδρέου να τους λέει ‘’ότι λεφτά υπάρχουν’’.
Δυστυχώς οι γνώσεις μου περί των οικονομικών είναι ελάχιστες. Δεν μπορώ να υποστηρίξω ένα ντοκιμαντέρ που μ’ άφησε άφωνη. Προσπαθούσα σε κάθε πλάνο να καταπιώ το μήνυμα του σκηνοθέτη αλλά ήταν τόσα τα στοιχεία που δεν τα προλάβαινα..
Νόμιζα, ότι γυρίσθηκε στην Ελλάδα και τα πρόσωπα που ευθύνονται και έγιναν δισεκατομμυριούχοι από την εξαθλίωση τη δικιά μας, τα φωτογράφιζε ο Μάικλ Μούρ. Και πιστέψτε με μοιάζουν τόσο πολύ οι χαρτογιακάδες Έλληνες και Αμερικάνοι, που δεν ξεχώριζα τα ονόματα. Οι αμερικάνικες και γερμανικές τράπεζες ακριβώς οι ίδιες. Αυτές που ακούμε και εμείς καθημερινά από τους οικονομικούς μας αναλυτές, που ανεβάζουν και κατεβάζουν τα σπρέντ και τα διάφορα που μας λένε.. Και έχω και τους “εξυπνάκηδες ’’ που λένε αφού δανεισθήκαμε πρέπει να τα δώσουμε πίσω.. Τι να υπενθυμίσω σ ΄ ένα αρθράκι στους συμβιβασμένους (συμπεριλαμβανομένης κι΄ εμένα) για το χρυσό των εβραίων στην Ελλάδα που πήρανε οι γερμανοί;; εδώ δεν τους ζητάμε τις αποζημιώσεις για το ολοκαυτωμα ολοκληρων χωριων μας .΄ Η μας δίνουνε ενοίκιο για τις βάσεις τους.. σ΄ ελληνικό έδαφος οι φίλοι μας οι Αμερικάνοι;; Πόσα χρωστάμε πια και πως θα φύγουμε από το μνημόνιο αφού είμαστε ακόμη χειροπόδαρα χρεωμένοι.
Ο σκηνοθέτης στο τέλος του ντοκιμαντέρ έκανε και μια κίνηση Ματ και μ ΄ έκανε να ζηλέψω τους ταπεινούς και καταφρονεμένους της Αμερικής.. Έδειξε πλάνα μιας αυτοκινητοβιομηχανίας που οι εργάτες δεν πληρωνόντουσαν και έκαναν απεργία. Μιλάμε για 1936..Μπήκανε και εκεί οι δικοί τους Ματατζήδες και νταήδες της βιομηχανίας και άρχισαν να τους χτυπούν.. Ο Ρούσβελτ, πρόεδρος της Αμερικής τότε έστειλε την Εθνοφρουρά ..και ακούστε ακούστε όχι για να χτυπήσουν τους εργάτες αλλά για να σταματήσουν τους Ματατζήδες. Ε ναι ρε παιδιά ζήλεψα.. Όσο ζω τέτοιον Έλληνα Πρωθυπουργό η Πρόεδρο στην Ελλάδα δεν έχω δει… Πραγματικά αξίζει αυτό το ντοκιμαντέρ και θα καταλάβετε επιτέλους γιατί χρωστάτε και σε ποιους χρωστάτε. “Καπιταλισμός: η Ιστορία ενός έρωτα’’…
