Ο Λούκα Ρονκόνι, ένας από τους τελευταίους μεγάλους σκηνοθέτες του ευρωπαϊκού θεάτρου πέθανε το περασμένο Σάββατο σε ηλικία 82 ετών.
Γεννημένος στην Τυνησία το 1933, όπου και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια, σπούδασε στη Ρώμη: αποφοίτησε από την Ακαδημία Δραματικών Τεχνών της ιταλικής πρωτεύουσας το 1953 και ξεκίνησε ως ηθοποιός σε παραστάσεις των Σκουαρζίνα, Κότσα, Αντονιόνι και άλλων. Στα τριάντα του έκανε την πρώτη σκηνοθεσία του και έκτοτε της αφιερώθηκε, στο θέατρο και την όπερα.
Από τις μεγάλες προσωπικότητες που επηρέασαν και καθόρισαν το θέατρο του 20 αιώνα, ο Ρονκόνι συνεργάστηκε με όλες τις μεγάλες σκηνές και τα φεστιβάλ της Ευρώπης: Μπουργκτεάτερ, Σκάλα του Μιλάνου, Φεστιβάλ του Ζάλτσμπουργκ, Πίκολο Τεάτρο, όπου ήταν διευθυντής για μια δεκαετία.
Στην Ελλάδα ανέβασε το 1985, στο πλαίσιο «Αθήνα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα», τον «Πλούτο» του Αριστοφάνη για το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο σε μουσική Διονύση Σαββόπουλου με τα σκηνικά του Διονύση Φωτόπουλου, εκείνος ο αγρός με τα καλάμια. Το 1998 παρουσίασε στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών την «Επιστροφή του Οδυσσέα στην Πατρίδα» του Κλ. Μοντεβέρντι και το 2004 τις «Βάκχες» του Ευριπιδη στην Επίδαυρο, σε παραγωγή του Πίκολο Τεάτρο.
Ανάμεσα στις παραστάσεις που άφησαν το αποτύπωμά τους στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο θέατρο περιλαμβάνονται: «Ορφέας και Ευρυδίκη» σε διεύθυνση Ρικάρντο Μούτι, «Η επιστροφή του Oδυσσέα στην πατρίδα» του Μοντεβέρντι, «Ο έμπορος της Βενετίας» στην Κομεντί Φρανσέζ και φυσικά η αρχαία τραγωδία, έργο ζωής για τον ίδιο – μελέτησε τις «Βάκχες» για περισσότερο από τριάντα χρόνια. Η τελευταία σκηνοθετική δουλειά παρουσιάστηκε στο Πίκολο Τεάτρο και ήταν «Η τριλογία Λίμαν» για την οικογένεια πίσω από την τράπεζα Lehman Brothers. Το 1998 είχε κερδίσει το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου.
Αν και ο ίδιος είχε πει ότι «ο θάνατος σε απασχολεί όταν αφήνεις κάποιον πίσω σου, κι εγώ δεν αφήνω κανέναν» (Το Βημα, 4/10-1998), η αλήθεια τον διαψεύδει. Ο Λούκα Ρονκόνι κληρονομεί στις γενιές του παρόντος και του μέλλοντος τη δουλειά του, την αφοσίωση του στο θέατρο και την Όπερα, τις ιδέες και την έμπνευση του για την τέχνη. Μαζί με ελεύθερο πνεύμα του. Ανεξίτηλα….
