Της Λαμπριάνας Κυριακού
Έχω μεγαλώσει σε μια χώρα που στην καρδιά μου ρίζωσε ο πόνος του πολέμου, οι επώδυνες εικόνες της προσφυγιάς – το όνειρο που κατασχέθηκε από τις ριπές των όπλων. Όλα αυτά μετουσιώθηκαν σε ελπίδα και έκαναν την θέληση μας πιο ισχυρή για να αλλάξουμε το αύριο και να βάλουμε τα θεμέλια και το σπόρο της ανάπτυξης.
Γεννήθηκα πολύ μετά από την τούρκικη εισβολή, αλλά έζησα κάθε στιγμή της. Από το “ΑΧ” της γιαγιάς μου, μέχρι τη νοσταλγία της μάνας μου για το Δίκωμο, για τις ξέγνοιαστες στιγμές της εφηβείας που της άρπαξε ο πόλεμος.
Μετά από τόσες γενοκτονίες που έχει ζήσει ο ελληνισμός, η Κύπρος για τον τούρκικο ζυγός, ήταν η τελευταία πράξη του μεγάλου αιματηρού του σχεδίου.
Πώς να μην μας ενώνει αυτή η αόρατη γραμμή του αίματος με τους Ποντίους με τους Αρμένιους, με όλους αυτούς που βιώσανε τον θάνατο των πιο αγαπημένων τους ανθρώπων… όσοι μείνανε… όσοι ξεφύγανε.
Κάπου εκεί συναντιόμαστε όλοι, στη στιγμή της ιστορίας και η μνήμη ζωντανή στο κύτταρο και των επόμενων γενεών, ίσως είναι αυτή που θα δώσει τη λύση.
Αν όχι Σήμερα… Αύριο
