Ο Δημήτρης Βερύκιος μιλάει με την Σμαράγδα Μιχαιτσιάνου
Συνέλαβε από την παλιά πάστα των μεγάλων θεατρίνων τον τρόπο με τον οποίο συντελείτο η θεατρική πράξη, σαν ερωτική πράξη ! Την πέρασε μέσα από το δικό του φίλτρο , έβαλε τα δικά του στοιχεία και την απογείωσε !
Είναι ο Δημήτρης Βερύκιος, που κάνει θέατρο με ελπίδα και χωρίς να εκθέτει τα βάσανά του επί σκηνής !
Εξεγείρεται και αγανακτεί, όταν βλέπει τους ανθρώπους να καταθέτουν τα όπλα, να χάνουν την ισορροπία τους, την τόλμη τους και να βυθίζονται στην απελπισία.
Τους σκουντάει τη μνήμη τους για να τους θυμίσει τα καλύτερα και τους δείχνει το δρόμο να βρουν την αλήθεια τους. Βλέποντάς τον έχεις την αίσθηση , ότι τους ανοίγει και ένα φωτεινό παράθυρο που βλέπει κατάματα την αγάπη, όπως ακριβώς στη φετινή παράσταση που πρωταγωνιστεί.
Ο Δημήτρης Βερύκιος δοκιμάστηκε με επιτυχία σε όλα τα είδη του θεάτρου, έκανε κινηματογράφο και έπαιξε πρώτους ρόλους σε μεγάλες τηλεοπτικές παραγωγές, αλλά είμαι βέβαιη, ότι δεν έχει ξεδιπλώσει ακόμη όλο το ταλέντο του.
Πλησιάζει με σεβασμό την τέχνη, και αποδεικνύει, ότι όταν το θέατρο – εν αρχή ην ο λόγος- κατεβαίνει στο κατώφλι της ανθρωπότητας είναι το φάρμακο για κάθε νόσο του καιρού μας…
Πρωταγωνιστείτε στην εξαιρετική παράσταση του έργου «Το όνειρο ενός γελοίου» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσι σε σκηνοθεσία Τάκη Χρυσικάκου , που πέρσι συγκίνησε εκατοντάδες θεατές και επαναλαμβάνεται και φέτος στο Θέατρο Βαφείο -Λάκης Καραλής , για να μοιραστεί με το θεατρόφιλο κοινό την λυτρωτική αλήθεια του έργου του Ντοστογιέφσκι. Ερμηνεύετε συγκλονιστικά, τον κεντρικό ήρωα, έναν άνθρωπο βαθειά μελαγχολικό και απελπισμένο, ο οποίος έχει χάσει το νόημα της ζωής και που τίποτε δεν έχει σημασία για εκείνον, και αποφασίζει να αυτοκτονήσει.
Τί μπορεί να προσφέρει αυτό το έργο σήμερα , όταν στη χώρα μας οι αυτόχειρες λόγω κρίσης έχουν ξεπεράσει τους 8000 ;
Ο Ντοστογιέφσκι, όπως κάθε αληθινά μεγάλο και φωτεινό πνεύμα δεν ανήκει στον καιρό του αλλά σε όλες τις εποχές, αφού έχει την ικανότητα να ερμηνεύει την ανθρώπινη φύση στις πιο μύχιες εκδηλώσεις της και να φωτίζει την ουσία της ζωής… να αποκαλύπτει την ίδια την πραγματική Φύση της… Το αξιακό, κατά βάση υλιστικό σύστημα που επικρατεί σήμερα – και πάντα, ίσως – είναι βασισμένο σε έννοιες, μέσα και σκοπούς που όχι μόνο δεν δίνουν αληθινή τροφή στην ψυχή μας αλλά την γεμίζουν με άχρηστα και τοξικά πράγματα που την πληγώνουν… κανένα σύστημα δεν μπορεί να σε καταστρέψει αν πριν εσύ ο ίδιος δεν έχεις υιοθετήσει την λογική του και τις αρχές του… ΠΡΑΓΜΑ ΠΟΥ ΜΕ ΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΥΠΟΥΛΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ, ΜΗΝ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΝΤΑΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΟΠΩΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΤΗΤΑ… ΕΚΤΕΛΕΣΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΟΙ 8000 ΟΧΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ… Και σ’ αυτό έρχεται να αποκριθεί στο συγκεκριμένο έργο του ο Ντοστογιέφσκι, προτείνοντας ένα τελείως διαφορετικό νόημα ζωής κι όχι απλά μια διαχείριση της κατάστασης, αποκαλύπτοντας μιαν Αλήθεια που προφυλάσσει, καθοδηγεί και εν τέλει σώζει…
Τελικά ένας αληθινός γνήσιος καλλιτέχνης όπως είσθε εσείς, τρέφεται από την εσωτερική μας ανάγκη ή με δροσοσταλίδες, όπως έλεγε ο Σαίξπηρ;
Ο κόσμος είναι προϊόν της Ανάγκης και της Τύχης κι η ζωή μας είναι μια διαρκής αναζήτηση για να θρέψουμε το Καλό μέσα μας, ώστε να γίνει το ταξίδι μας ωραίο… κι αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν ακούσουμε την Ψυχή μας και τι έχει αληθινά ανάγκη… Νιώθω πως άμα αυτό αρχίσουμε να το κάνουμε κι αν το εντάξουμε στην καθημερινότητα μας τότε θ’ αρχίσουν να πέφτουν και οι πρώτες δροσοσταλίδες στο πρόσωπο μας…
Πόσο σας επηρέασε η κρίση ; Το επάγγελμά σας λειτούργησε λυτρωτικά για εσάς κ. Βερύκιε; Είχατε πει το κορυφαίο : «εμείς οι Καλλιτέχνες το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επιδέσουμε τα δικά μας τραύματα και μετά του κοινού.» Είναι έτσι ;
Είχα την τύχη το 2011 στην αρχή σχεδόν της κρίσης να μου προταθεί να πάω στην Κύπρο να εργαστώ στην τηλεόραση, πράγμα που έκανα πρωταγωνιστώντας σε δύο καθημερινά σήριαλ για δύο συνεχόμενες σεζόν με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία… Ένιωθα όμως βαθιά μέσα μου πως κάτι άλλο είχα περισσότερο ανάγκη, κάτι που δεν θα λειτουργούσε μόνο σαν παυσίπονο, αλλά θα μου έδενε τις πληγές μου σαν επίδεσμος κι αυτό ποτέ δεν είναι η επαγγελματική επιτυχία, η φήμη ή το χρήμα αλλά η ενασχόληση με την Τέχνη μου… Αυτό κάνω τώρα ελπίζοντας πως θα δεθούν κι οι πληγές αυτών που θα δουν την παράσταση μου… αυτό είναι το Όνειρο μου…
Είναι γνωστό ότι η σχέση σας με το θέατρο είναι εκλεκτική ! Αν όμως, κάποτε φθάνατε στην άκρη ενός γκρεμού είσαστε διατεθειμένος να κάνετε εκπτώσεις. Να αποδεχθείτε δηλαδή, και μια πρόταση που δεν σας έλεγε κάτι, που δεν σας ενθουσίαζε ;
Όχι ποτέ… όσον αφορά την σχέση μου με το Θέατρο… έχει να κάνει με την ψυχή μου και την ίδια μου την ταυτότητα ως καλλιτέχνη… το αποδεικνύει η μέχρι σήμερα πορεία μου και οι παραστάσεις στις οποίες συμμετείχα…
Ανήκετε σε εκείνη την εκλεκτή μερίδα των ηθοποιών που καταθέτει ψυχή και αλήθεια στους ρόλους που αναλαμβάνει. Είναι επώδυνη η διαδρομή ;
Είναι επώδυνη σαν επιλογή σε σχέση με την τρέχουσα κατάσταση… Είναι το κόστος θέλω να πω που θα πληρώσεις μην υπακούοντας σε καριερίστικες και παρεϊστικες πρακτικές… το αντί-τιμο θα ήταν σωστότερο να πω… Όμως η σχέση μου με τους ρόλους μου είναι απολαυστική και ευεργετική, όση αγωνία και να βιώνω στο πλησίασμα τους…
Η πρόταση που είχατε να παίξετε τον «Προμηθέα Δεσμώτη» συνοδεία κλαρίνου του Πετρολούκα Χαλκιά εκκρεμεί ακόμη ;
Ήταν μια ευφάνταστη ιδέα του φίλου μου Γιάννη Φαλκώνη, που μαζί κάναμε πριν λίγα χρόνια την παράσταση «Λόγος Αγγέλου» με θέμα τον Άγγελο Σικελιανό και που αυτήν την εποχή σκηνοθετεί τον Κ. Τζούμα στον «Καβάφη», που δεν ευδοκίμησε ακόμη… Η συνάντηση μου με τον Πετρολούκα Χαλκιά στο στούντιο, προκειμένου να γνωριστούμε ηχογραφώντας αποσπάσματα από τον Προμηθέα, ήταν τόσο δημιουργική και όμορφη που πολύ θα ήθελα να πραγματωθεί κάποια στιγμή στην σκηνή… αλλά το καθετί στην ώρα του… άλλωστε έτσι ορίζεται το Ωραίο…
Τί ρόλο έχει η ποίηση στη ζωή σας; Αν δεν κάνω λάθος γράφετε στίχους…
Έχω γράψει αλλά δεν έχω εκδώσει τίποτε… το ένιωθα σαν κάτι τελείως προσωπικό… Έμαθα να ζω μέσα από την Ποίηση κορυφαίων ποιητών, έχω ηχογραφήσει αρκετά έργα τους, έχω κάνει μουσικο-ποιητικές βραδιές αλλά πάνω απ’ όλα ζω με ποίηση, αυτό τουλάχιστον επιδιώκω…
Εν τέλει το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου μπορεί τελικά να μας σώσει για να φθάσουμε να λαχταράμε όσο τίποτα άλλο να ζήσουμε τη ζωή μας ακόμη και μέσα από όλες αυτές τις τραγικές συνθήκες που βιώνουμε;
Ναι… είμαι βέβαιος γι’ αυτό… αρκεί να μην φοβηθούμε την γελοιότητα που θα μας φορτώσουν σαν ιδιότητα… και να μην παρακάμψουμε το «παιδί» μέσα μας… Ίσως τότε δούμε κι εμείς το Όνειρο που είδε τόσο ζωντανά λες και το έζησε πραγματικά, ο γελοίος του Ντοστογιέφσκι… ναι αυτός είναι ο δρόμος για να ζήσουμε το Όνειρο που λέγεται Ζωή… με όχημα μοναδικό την Αγάπη…
«Το όνειρο ενός γελοίου» είναι να ζήσουμε το όνειρο που λέγεται ζωή με όχημα …μοναδικό την αγάπη. Το δικό σας όνειρο ακολουθεί πάντα τα κελεύσματα της ψυχής σας;
Βασική έγνοια μου είναι να μην παραλείψω να κάνω αυτό που δύναμαι, αυτό που μου δόθηκε ως ικανότητα ή ως χάρισμα καλυτέρα… Είναι νομίζω μεγίστη αχαριστία να μην «επιστρέφεις» στην ζωή τα δώρα της μέσα από την δημιουργία κάθε είδους και το αυθόρμητο και ανιδιοτελές δόσιμο…
Άμα χάσεις την επαφή με την Ψύχη σου τα έχασες όλα… Η Αγάπη πρώτα απ’ όλα στον Εαυτό μας (Ψυχή) είναι το κλειδί για να ζήσουμε το Όνειρο…
