Η Κίνα δεν είναι επικεφαλής για την οικονομική κρίση
Το καθεστώς θα κάνει ό, τι χρειάζεται για να σταθεροποιήσει την αγορά.
Με Christopher Balding ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:ΜΙΧ.ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
Από τότε που το 2008 με την παγκόσμια οικονομική κρίση, οι ειδήμονες έχουν προσπαθήσει να μαντέψουν, ποια χώρα θα μπορούσε να συμψηφίσει την επόμενη κατάρρευση. Την περασμένη εβδομάδα, η Κίνα φάνηκε να προβάλει ως ένα πολύ καλό υποψήφιο θύμα, καθώς οι αγορές σε όλο τον κόσμο πανικοβλήθηκαν για τους κινδύνους που τίθενται από την επιβράδυνση της οικονομίας. Αυτοί οι φόβοι, ενώ ισχύουν,δεν είναι υπερβολικοί.
Υπεύθυνη για τη διαχείριση Αγορές Κίνας
Γνωρίζουμε πολύ περισσότερο τώρα σχετικά τους παράγοντες που συμβάλλουν στην οικονομική κρίση από ό, τι κάναμε πριν. Προηγούμενα θύματα έχουν όλοι. Εμφανίζονται αυξημένοι παράγοντες κινδύνου, όπως η ταχεία πιστωτική επέκταση, τα κακά δημόσια οικονομικά και οι φούσκες. Αυτοί οι κίνδυνοι εντείνονται όταν αναπτύσσονται σε συνδυασμό με ένα άλλο.
Η σημερινή Κίνα σίγουρα υποφέρει από πολλά από αυτά. Η Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών προειδοποίησε ότι οι κινεζικές τακτικές, πιστωτικής επέκτασης από το 2008 αποτελούν μία από τις μεγαλύτερες επεκτάσεις στη σύγχρονη οικονομική ιστορία. Η κινεζική πίστωση προς το ΑΕΠ είναι ένα χάσμα, ευρέως χρησιμοποιούμενος κύριος δείκτης των τραπεζικών stress tsets, Bρίσκεται σε ένα παγκόσμιο ρεκόρ των $ 25,4.εκατομμυρίων Καμία άλλη χώρα έρχεται κοντά: Τουρκία, ο επόμενος στη λίστα, έχει ένα κενό $16,6 τρις πίστωσης προς το ΑΕΠ. Μεταξύ του 2007 και του τέλους του 2014, η σχέση χρέους Κίνας και του Χονγκ Κονγκ και του χρέους προς το ΑΕΠ αυξήθηκε κατά 82% και 103 %, αντίστοιχα – περισσότερο από δύο φορές τόσο γρήγορα όσο σχεδόν κάθε άλλη αναδυόμενη οικονομία της αγοράς.
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προειδοποιεί ότι η κυβέρνηση της Κίνας και των ενδεχόμενων ελλειμμάτων συνολικά σχεδόν το 10% του ΑΕΠ. Κινέζοι οικονομολόγοι έχουν βρει τη στέγαση των τιμών προς το εισόδημα αναλογίες που υπερβαίνουν κατά πολύ το μακροπρόθεσμο παγκόσμιο μέσο όρο. Τα επισφαλή δάνεια σοβαρά έχουν υποτιμηθεί? Ο Charlene Chu των αυτόνομων ερευνητικών κέντρων τους βάζει πιο κοντά στο 20 τοις εκατό. Στον κόσμο –το εργοστάσιο – πάσχει από σοβαρή πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα και αδύναμη παγκόσμια ζήτηση για βιομηχανικά προϊόντα της.
Παρόλα αυτά, θα ήταν λάθος να δούμε σε αυτό το κοκτέιλ των παραγόντων , να αναλάβει μια κρίση είναι αναπόφευκτη. Πρώτον, μόνο και μόνο επειδή μια χώρα διαθέτει αυξημένα επίπεδα κινδύνου δεν εγγυάται την καταστροφή. Σε σχεδόν 400% του ΑΕΠ. Οι Ιάπωνες στα επίπεδα του χρέους έχουν κατά πολύ ξεπεράσει εκείνες της Κίνας, αλλά λίγοι φοβούνται μια κρίση στην Ιαπωνία. Με την ίδια λογική, οι κινεζικές τιμές των κατοικιών σε σχετικούς όρους ήταν πολύ υψηλότερες για σειρά ετών από ό, τι στις ΗΠΑ, πριν από την παγκόσμια οικονομική κρίση, χωρίς να προκαλέσουν μια συντριβή. Ενώ οι χώρες που αντιμετωπίζουν οικονομικές κρίσεις μοιράζονται κοινούς παράγοντες κινδύνου, δεν είναι όλες οι χώρες με τους εν λόγω παράγοντες κινδύνου υποκύψει στις κρίσεις.
Δεύτερον, οι κρίσεις έχουν αυξηθεί από περίπλοκες, μη γραμμικές αλληλεπιδράσεις των διαφόρων παραγόντων, και όχι από μιά ενιαία και προβλέψιμη ακολουθία των γεγονότων. Στο βιβλίο του «Οι ακραίες τιμές,” Malcolm Γκλάντγουελ περιγράφει αεροπορικά δυστυχήματα ως πιο «πιθανό να είναι το αποτέλεσμα της συσσώρευσης των ήσσονος σημασίας δυσκολιών και φαινομενικά ασήμαντων δυσλειτουργιών.”
Οι Κινέζοι ηγέτες έχουν πλήρη συνείδηση των “φαινομενικά ασήμαντων δυσλειτουργίες» στην οικονομία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια κρίση και να έχουν τα εργαλεία για την αντιμετώπισή τους. Εκτιμώντας ότι η Ελλάδα έπρεπε να παζαρεύει απεγνωσμένα με την Ευρώπη να λάβει χρηματοδότηση και η κυβέρνηση των ΗΠΑ προκάλεσε έντονες διαφωνία για την εταιρική bailouts της, η Κίνα έχει κινηθεί γρήγορα για τη διάσωση προβληματικών εταιρειών για την πρόληψη ντόμινο κατάρρευσης. Οι αρχές θα λογοκρίνουν τις φήμες της αγοράς, ξεπουλούν δισεκατομμύρια σε συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξουν το νόμισμα, κατακλύζουν το τραπεζικό σύστημα με ρευστότητα – ό, τι χρειάζεται για να διατηρηθεί η σταθερότητα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα παίρνει πάντα σοφές αποφάσεις πολιτικής. Αλλά οι πολιτικές αυτές θα πρέπει τουλάχιστον να μειώσουν την πιθανότητα των καταστροφικών αποτελεσμάτων.
Τρίτον, όπως με όλα τα πράγματα στην Κίνα, το φάντασμα της οικονομικής κρίσης είναι μια έντονα πολιτική ανησυχία. Ακόμη και μια αναγνώριση δημοσίως επιβράδυνσης θα αποτελέσει απειλή για κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο είναι τόσο εξαρτημένο από τις αξιώσεις του καθεστώτος για την οικονομική αρμοδιότητα. Λαμβάνοντας υπόψη ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να είναι σε θέση να ανεχθούν τον κίνδυνο οι ζημίες που σχετίζονται με μια συντριβή πού θα αναδυθεί ισχυρότερη, οι Κινέζοι ηγέτες – γνωρίζουν πολύ καλά την τύχη της Σοβιετικής Ένωσης – δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να το πράξουν.
Σε περίπτωση που μια οικονομική κρίση θα συμβεί στην Κίνα, θα είναι επειδή έχει όλες τις επιλογές για να αποτρέψει μια τέτοια βαθιά εξάρθρωση έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει. Πριν από τότε, καμία προσπάθεια διάσωσης ή σχέδιο διάσωσης θα είναι πολύ αλλόκοτα για να προσπαθήσει. Καμία πολιτική, όσο παράλογο, όπως η διατήρηση της πιστωτικής επέκτασης στο διπλάσιο του ποσοστού της αύξησης του ΑΕΠ, θα πρέπει να αγνοηθεί.
Πράγματι, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι μέσα σε αυτές τις προσπάθειες, στην Κίνα με σοβαρή και επίπονη αναδιάρθρωση αναγκών θα πρέπει να αναβληθεί. Πραγματικά επιβράδυνση της πιστωτικής επέκτασης θα ζητήσει ένα κύμα εταιρικών πτωχεύσεων και να αποτρέψει την κυβέρνηση από την επίτευξη του στόχου αύξησης του ΑΕΠ της. Ωστόσο, η εναλλακτική λύση – η συνεχιζόμενη συσσώρευση του χρέους και την εξάπλωση της ελλειμματικής πολιτικής με εταιρείες ζόμπι σε όλη την οικονομία – μόνο βαθαίνει τον κίνδυνο μιας ενδεχόμενης σύγκρουσης. Είναι αλήθεια ότι η κρίση θα ήταν η τελευταία δυνατή έκβαση μετά από πολλές, πολλές αποτυχίες. Το ερώτημα είναι αν η θεραπεία θα αποδειχθεί ότι είναι χειρότερη από την ασθένεια.
Αυτή η στήλη δεν απηχεί κατ ‘ανάγκη την άποψη της συντακτικής επιτροπής του Bloomberg LP και τους ιδιοκτήτες της.
