Τον Στράτο Σωπύλη τον είδα πρόσφατα στο «Πιστσιμπούργκο» στην παράσταση που πρωταγωνιστεί, στο θέατρο Vault. Δεν είναι νέος στο χώρο του θεάτρου!
Έχει σημαντικές παραστάσεις στο ενεργητικό του. Έπαιξε σε πολλά έργα του Εθνικού Θεάτρου. Αν ρωτήσουμε το Στάθη Λιβαθινό, σίγουρα θα έχει να μας πει πολλά γι αυτόν.
Τον Στράτο Σωπύλη, τον συνάντησα για μια όμορφη κουβεντούλα, με αφορμή τις παραστάσεις του «Πιτσιμπούργκο» σε σκηνοθεσία Αρκαδίας Ψάλτη. Υποδύεται τον Δημοσθένη από την Χιο. Αναγκάζεται να μεταναστεύσει, στο Πίτσμπουργκ της Αμερικής και αφήνει πίσω την αγαπημένη του γυναίκα Ελέγκω, όπου προσπαθούν να κρατήσουν την αγάπη τους μέσω αλληλογραφίας.
Μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
Πες μας δύο λόγια για το «Πιτσιμπούργκο»
Το “Πιτσιμπουργκο” ειναι ενα αφηγημα με τη μορφη επιστολων που τοποθετειται χρονικα στην περιοδο του 1ου παγκοσμιου πολεμου.Αφορα ενα νιοπαντρο ζευγαρι απο τη Χιο που οι συνθηκες και η εποχη χωρισαν. Ο Δημοσθενης πηγε στο Pittsburgh αναζητωντας την τυχη του και η Ελεγκω περιμενει στη Χιο να της στειλει το εισιτηριο-προσκληση που θα τους σμιξει ξανα.Στο βιβλιαρακι παρακολουθουμε εναμιση χρονο απ’τη ζωη τους.
Πόσο κοντά σου νιώθεις τον Δημοσθένη;
Ο Δημοσθενης ειναι γεννημα και εκπροσωπος μιας εποχης πολυ πιο αθωας και λιγοτερο κυνικης απ’τη δικη μας. Απ’την αλλη εχω υπαρξει κι εγω ακουσιος μεταναστης στη Βοστωνη στα πρωτα χρονια της ζωης μου.Μ’αρεσει αυτη η ρομαντικη εκδοχη ενος πιθανου παρελθοντος μου.
Στην παράσταση διατηρείτε την χιώτικη ντοπιολαλιά αυτό σε δυσκόλεψε;
Αποτελεσε και δυσκολια και γοητευτικη προκληση.Πατριδα μας ειναι η γλωσσα κι οσο περισσοτερο διευρυνεις την πατριδα σου τοσο πιο πολυ μεγαλωνεις ως ανθρωπος.
H επικοινωνία δια αλληλογραφίας, σήμερα, φαντάζει τόσο μακρινή. Νοσταλγείς κάτι από την εποχή του χαρτιού και του γραμματοσήμου;
Ανηκω στη γενια-γεφυρα μεταξυ του παλιου κοσμου των απτων αντικειμενων και της νεας ψηφιακης εποχης.Αλλοτε λοιπον νοσταλγω κι αλλοτε ανυπομονω για το μελλον.Κυριως ομως προσπαθω να ζω στο τωρα.
Θα μπορούσες να διατηρήσεις έναν έρωτα -μια σχέση- μόνο μέσω αλληλογραφίας, όπως ο Δημοσθένης;
Οπως λεγανε και στην εποχη του Δημοσθενη “Ματια που δε βλεπονται γρηγορα λησμονιουνται”.Υπαρχουν ομως παντα εξαιρεσεις για να ελπιζουμε και να ξεγιελιομαστε.
Εχεις σκεφτεί και εσύ το ενδεχόμενο της μετανάστευσης για μια καλύτερη ζωή όπως ο ρόλος σου;
Καθε μερα.Ζω ομως και υπαρχω σε ενα χωρο που η γλωσσα ειναι πρωτιστης σημασιας κι αυτο δυσκολευει τις αποφασεις. Θα δουμε.
«Έρχονται στο νησί πρόσφυγες αφ’ την Τουρκιά. Εν ηξέρω γιατί, αλλά φτάνουνε παπόρια, μαούνες και βάρκες αφ΄ τις αχτές. Δυστυχισμένοι αθρώποι [.] Τώρα τ’ απόγεμα θα κατεβούμε μαζί με τον μπάρμπα στο λιμνιώνα να ιδούμε τους πρόσφυγες», γράφει από την Χίο η Ελέγκω στον Δημοσθένη που είναι μετανάστης στο Πίτσμπεργκ, τον Μάρτιο του 1914. Πώς αποτυπώνονται μέσα σου αυτά τα λόγια όταν τα ακούς στην παράσταση; Σε φορτίζει ως ηθοποιό η επικαιρότητα τους;
Η ζωη μας κανει κυκλους. Σιγουρα με κινητοποιουν και η επικαιροτητα τους με λυπει. Λες και ειμαστε καταδικασμενοι να επαναλαμβανουμε αεναα τα ιδια λαθη. Η ανθρωποτητα δε διδασκεται τιποτα απο το παρελθον.
Πώς αισθάνεσαι εσύ ως νέος ηθοποιός στην Ελλάδα της κρίσης; Μπορεί ένας νέος άνθρωπος να ζήσει από την Τέχνη σήμερα;
Να ζησει απο και για την τεχνη μπορει.Να επιβιωσει δυσκολα.Η κριση παντως εχει πυροδοτησει ενα δημιουργικο ξεσπασμα που ακομα ψαχνει σωμα και φωνη.Ευχομαι παντως το θεατρο να μη γινει αθλημα για ευκαταστατους.
Μελλοντικά σχέδια.
Σχεδια πολλα.Ειναι ομως τοσο ευμεταβλητα τα πραγματα και αβεβαιες οι συνθήκες που προτιμω να μην ανα κοινωνω.Να’μαστε οσο γινεται καλα!
