Ο Τραμπ στο θέμα της Μέσης Ανατολής έχει αρκετά προβλήματα να λύσει και τα παρακάτω είναι μόνο μερικά εξ αυτών:
Πως θα αποκαταστήσει την ηγετική θέση της Αμερικής στη περιοχή.Του Ζάν Κοέν. Πως θα δώσει ένα τέλος στον Συριακό εμφύλιο
Τι θα κάνει με την ολοένα και μεγαλύτερη εμπλοκή της Ρωσίας στο Συριακό.
Πως θα καταστρέψει το Ισλαμικό κράτος
Τι θα γίνει με την συμφωνία του πυρηνικού προγράμματος του Ιράν.
Πως να αποκαταστήσει τις σχέσεις της χώρας του με την Αίγυπτο και τον Πρόεδρο αλ-Σίσι
Πως να βελτιώσει και να δυναμώσει τους Άραβες συμμάχους του
Και τελευταίο αλλά αλλά όχι αμελητέο πως να λύσει το λεγόμενο παλαιστινιακό ζήτημα.
Πριν ξεκινήσω, να υπενθυμίσω ότι η Μέση Ανατολή μπήκε στην απόλυτη προτεραιότητα της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής μετά το 1973 και τον πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ, όταν οι Πρόεδροι των ΗΠΑ κατάλαβαν το πόσο ευάλωτοι είναι στις αραβικές χώρες και τα πετρέλαια της.
Επίσης, και για να μη ξεχνιόμαστε, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι Αμερικανοί Πρόεδροι τα βρήκανε μπαστούνια στην περιοχή.
Ο Κάρτερ καταξεφτιλήστηκε από την Ισλαμική επανάσταση του Χομεϊνί, όταν οι Ιρανοί απήγαγαν 52 Αμερικανούς διπλωμάτες επί 444 μέρες. Στην προσπάθεια του ο Κάρτερ να κάνει ένα αμερικανικό Έντεμπε για να απελευθερώσει τους ομήρους άφησε στην έρημο ελικόπτερα, αυτοκίνητα και πήρε μαζί του 8 νεκρούς και 4 τραυματίες στρατιώτες.
Ο διάδοχος του, ο Ρέιγκαν, δε τα πήγε και αυτός ιδιαίτερα καλά όταν αποφάσισε να αναμιχθεί στο Λίβανο ως ειρηνική δύναμη. Το 1983, η Χεζμπολάχ έστειλε στην βάση των Αμερικανών καμικάζι αυτοκτονίας με αυτοκίνητο φορτωμένο 9.525 κιλά εκρηκτικών σκοτώνοντας 241 Αμερικανούς στρατιώτες.
Τον Ρέιγκαν διαδέχτηκε ο πατέρας Μπους ο οποίος απελευθέρωσε μεν το Κουβέιτ αλλά άφησε τους Κούρδους να πεθάνουν με δηλητηριώδη αέρια που έριξε ο Σαντάμ εναντίον τους. Στα υπέρ του πρέπει να σημειώσουμε την διάσκεψη της Μαδρίτης αν και δεν είχε , τουλάχιστον άμεσα, αποτελέσματα.
Μετά τον Μπους ήρθε ο Κλίντον ο οποίος δεν κατάφερε να φέρει την συμφωνία του Όσλο σε πέρας όταν η συνάντηση Αραφάτ – Μπαράκ στο Camp David ναυάγησε και η διάσκεψη της Τάμπα επίσης παρόλη την προσωπική του εμπλοκή.
Ο Μπους ο νεότερος τα κάνε ακόμα χειρότερα. Στην φαντασίωση το να κάνει το Ιράκ δημοκρατία διέλυσε τη χώρα και άνοιξε έναν πόλεμο με πολλούς Αμερικανούς νεκρούς που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Τέλος, ας μη ξεχνάμε το Ομπάμα που το πρώτο του ταξίδι στο εξωτερικό ήταν στην Αίγυπτο όπου είπε πως ήρθε για να συμφιλιώσει το Ισλάμ με τη Δύση για να γίνει ακριβώς το αντίθετο με την Δύση να θρηνεί θύματα έπειτα από κάθε τρομοκρατική ενέργεια. Αλλά ο Ομπάμα επίσης χρεώθηκε την μεταβολή της Αραβικής Άνοιξης σε Αραβικό χειμώνα με εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες ίσως και άνω του ενός εκατομμυρίου.
Αυτά μέχρι τώρα και ιδού ο νυμφίος έρχεται, ο Τραμπ. Ας μη ξεχνάμε πως ο Τραμπ δεν είναι ο διανοούμενος ούτε έχει τέτοιους φίλους. Ο Τραμπ τα βλέπει όλα ως επιχειρηματίας και τι πιθανότητες έχει να κερδίσει το deal.
Ως εκ τούτου όχι μόνο δεν θα εμπλακεί ο ίδιος η Μέση Ανατολή αλλά η περιοχή θα περάσει σε δεύτερη μοίρα. Διόρισε ήδη τον Εβραίο γαμπρό του Jared Kushner ως υπεύθυνο και μεσολαβητή μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων.
Γενικώς η εξωτερική πολιτική του δεν είναι το φόρτε του, πράγμα που άλλωστε έχει πει. Αυτόν τον ενδιαφέρει η εσωτερική οικονομία και η υποδομή της χώρας, που βρίσκεται σε κακά χάλια, και όχι αν ο Μπασάρ Αλ Ασαντ κρεουργεί τους ανθρώπους του, ή ο Σαντάμ δηλητιριάζει τους δικούς του.]
Το μόνο το οποίο τον νοιάζει από την περιοχή και εκεί θα το παίξει σκληρός, μα πολύ σκληρός, είναι η Ισλαμική τρομοκρατία. Εκεί θα τα παίξει όλα για όλα χωρίς τις ευγένειες του Ομπάμα και την πολιτική ορθότητα.
Τέλος για το Ισραήλ, ναι μεν δεν θα εμπλακεί αλλά από την άλλη δεν θα είναι και τόσο επικριτικός όπως ο Ομπάμα ειδικά σε ότι αφορά τους οικισμούς.
