της Δήμητρας Γκουντούνα
Τελικά το να εργάζεσαι σε δημοσιογραφικό ”κατάστημα” σήμερα, επενεργεί ως ναρκωτικό… παραλύουν ή υπνωτίζουν τους συναδέλφους και μπροστά στο συμφέρον του ”Καταστηματάρχη” δεν υπερασπίζονται ουτε το ταμείο τους που καταρρέει…
Αφού υπέμειναν την κλοπή των πόρων του ΕΔΟΕΑΠ, αφού σιώπησαν στην μη καταβολή του Αγγελιόσημου, τις κρατήσεις των δεδουλευμένων τους απο τ΄αφεντικά, ενώ πληρωνόντουσαν – οι περισσότεροι οχι όλοι – από θαλασσοδάνεια που τίναξαν τις ”μπάνκες” στον αέρα,σιωπούν ακόμη και δεν αναφέρονται – παρα ενας μόνο και για 10 δεύτερα-τηλεοπτικός αστέρας, την ώρα που χτυπιότανε για τους αδικημένους όλης της επικράτειας, αναφέρθηκε και στο Ταμείο μας… Οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι συνάδελφοι που μένουν στο δρόμο από τα μαγαζιά που κλείνουν το ενα μετά το άλλο δεν έχουν φαίνεται μεγάλη σημασία. Οι συνάδελφοι που δεν πληρώνονται ενω δουλεύουν, δεν έχουν καμία σημασία.
Το οτι με τις κρατήσεις των σημερινών συνταξιούχων, διατηρείτο ο ΕΔΟΕΑΠ και τρέχαν τα παιδιά τους και άλλα μέλη της οικογένειά τους στους γιατρούς μας δεν σημαίνει τίποτα για αυτούς… Τίποτα δεν σημαίνει για εσάς τηλεοπτικοί αστέρες, η ελευθερία του λόγου και το ψωμί του διπλανού σας. Μα θα πω σε τούτο το σημείωμα και για τους συνδικαλιστές μας, που οι περισσότεροι μου θυμίζουν μια φράση του Κώστα Αξελού …”Τι θα γίνει τελικά οταν κάποτε λήξουν οι κοινωνικοί αγώνες” Α μονάχα να ξερα μια ελευθερία αληθινή-χωρίς κατευθύνσεις, που να μπορώ να υμνώ χωρίς να φαίνομαι αφελής, ή Φαρισαίος…”
