ο Νίκος Φιλιόπουλος θυμάται:
Η ιστορία μου αρχίζει το καλοκαίρι του 1972 που από το κέντρο διερχομένων στο σταθμό Λαρίσης. Επειδή δεν είχα ειδικότητα λόγω αναβολής, με κατέταξαν στο κέντρο εκπαίδευσης τεθωρακισμένων στο Γουδί. Εκεί μάλιστα είχα και την πρώτη μου τιμωρία σαν στρατιώτης, τέσσερις μέρες κράτηση, από κάποιον Κώτσαρη ο οποίος αργότερα έμαθα ότι ήταν αυτός που είχε σκοτώσει στον ιππόδρομο τον Ελία.
Για καλή μου τύχη εκεί στην ίλη – έτσι λέγεται ο λόχος στα τεθωρακισμένα – γνώρισα έναν έφεδρο ανθυπίλαρχο τον Χαρλάφτη, γιο πρώην βουλευτή της ενώσεως κέντρου ο οποίος ήταν υπασπιστής του διοικητού της ταξιαρχίας στο Γουδί κάποιου ταξίαρχου λεγόμενου Γαλανού. Στην συζήτηση με τον έφεδρο έμαθε ότι ήμουν παντρεμένος και με ρώτησε αν ήθελα να μείνω στην Αθήνα. Η απάντηση βέβαια ήταν ναι. Έτσι κι έγινε και με πήρε στο υπασπιστήριο.
Έρχομαι τώρα στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 73. Κατ’ αρχήν λίγες ημέρες πριν την ανατροπή του Παπαδόπουλου, είχε έρθει στον διοικητή Γαλανό ένας συνταγματάρχης, (ο μετέπειτα νέος αρχηγός της χούντας Ιωαννίδης). Την επόμενη μέρα το μεσημέρι (κάθε μεσημέρι ένας από εμάς που υπηρετούσαμε στο υπασπιστήριο έμενε μέχρι την άλλη μέρα υπηρεσία στο γραφείο για ανάγκες του διοικητή) ήρθε ο επικεφαλής του 2ου γραφείου στο γραφείο μας και ρώτησε ποιος είναι υπηρεσία εκείνη την ημέρα. Του απάντησα ότι ήμουν εγώ και μου είπε ότι το βράδυ στις 12.00 θα έρθει να με αντικαταστήσει ένας ίλαρχος(λοχαγός) και εγώ να φύγω και να πάω στην ίλη μου. Η αλήθεια είναι ότι μου έκανε τρομερή εντύπωση το να με αλλάξει εμένα έναν απλό στρατιώτη ένας ίλαρχος. Πράγματι το βράδυ ήρθε ένας ίλαρχος αλλά εγώ δεν έφυγα και έμεινα στο γραφείο.
Μετά από λίγη ώρα έφυγαν τα άρματα με επικεφαλής τον Κώτσαρη και πήγαν στο Λαγονήσι όπου συνέλαβαν τον Παπαδόπουλο.
Από την επόμενη μέρα αρχηγός όπλου στο πεντάγωνο ανέλαβε ο διοικητής μας Γαλανός και νέος διοικητής έγινε ο αντισυνταγματάρχης Χρονέας μέχρι εκείνη την στιγμή υποδιοικητής της ταξιαρχίας. Μείναμε πολλές ημέρες επιφυλακή και ένα βράδυ ο διοικητής μου είπε να πάρω ένα τζιπ με οδηγό, να πάμε σπίτι του να του φέρουμε ρούχα για να αλλάξει. Τότε ένας ανθυπασπιστής είπε στον διοικητή να έρθει μαζί μας για να πάμε και μια βόλτα σε όλη την Αθήνα που υπήρχαν τα άρματα να δούμε τι γίνεται. Πράγματι ήρθε μαζί μας και πήγαμε στην γωνία Πατησίων και Πανεπιστημίου όπου υπήρχε μία ίλη αρμάτων με διοικητή κάποιον Αγγελόπουλο. Ήρθε κοντά μας, μας είδε και με ρώτησε εμένα, που καθόμουν στο πίσω κάθισμα, που είναι το όπλο μου. Του είπα ότι δεν έχω όπλο και γυρίζει στον Ανθυπασπιστή και του λέει “Αυτόν τι τον έχετε και τον φυλάτε και δεν τον σκοτώνεται”.
Μερικές μέρες μετά μπήκε το άρμα στο Πολυτεχνείο με οδηγό εδάφους τον Εμβαλλόμενο και επικεφαλής τον ίλαρχο Γουνελά.
Εδώ θέλω να κάνω μια επισήμανση: Από την πρώτη μέρα που πήγα στο στρατόπεδο στο Γουδί το μόνο που άκουγα ήταν “ εδώ είναι το στρατόπεδο του Παττακού και πρέπει να είμαστε άψογοι”
