Θάρρος και απελπισία πρέπει να ήταν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν τη 4η Ιουνίου 1913 όταν η Έμιλυ Ντέιβισον στις Ιπποδρομίες του Έπσομ προσπάθησε να περάσει στον αγωνιστικό χώρο. Το άλογο του βασιλιά Γεώργιου V έτρεχε σαν αστραπή όταν παρέσυρε τη γυναίκα. Αυτόπτες μάρτυρες διηγούνται πως τα τελευταία της λόγια ήταν «suffrage» μια λέξη με γαλλική προέλευση, η οποία και στα αγγλικά σημαίνει δικαίωμα ψήφου. Από εκεί προέρχεται και το γνωστότερο σουφραζέτες, οι γυναίκες που μάχονται για τα εκλογικά τους δικαιώματα. Όλα αυτά συνέβησαν μπροστά στα μάτια του κοινού, του βασιλιά και των φωτογράφων της εποχής που βρέθηκαν εκεί για να απαθανατίσουν τις σημαντικότερες ιπποδρομίες της εποχής.
Τέσσερεις ημέρες αργότερα η Έμιλυ Ντέιβισον υπέκυψε στα τραύματά της και πέθανε. Ήταν μια ηρωίδα για το κίνημα των γυναικών που εκείνη την εποχή διεκδικούσε το δικαίωμα ψήφου και δεν φοβόταν την αντιπαράθεση με το ισχυρό κατεστημένο της εποχής:
«Πήγαιναν τις Κυριακές στις ίδιες εκκλησίες που σύχναζαν οι σημαντικοί πολιτικοί και τους έφερναν αντιμέτωπους με το αίτημά τους. Έψαχναν να βρουν που έπαιζαν γκολφ και τους χαλούσαν το κέφι. Ξεπερνούσαν κατά πολύ τα όρια του καθωσπρεπισμού που επιβαλλόταν εκείνη την εποχή για τις γυναίκες» δηλώνει στην Deutsche Welle η συγγραφέας Ντάιαν Άτκινσον, η οποία έχει γράψει το βιβλίο «Οι σουφραζέτες και η αξιοσημείωτη ζωή τους».
Γυναίκες έξυπνες, μορφωμένες, δυναμικές, κομψές
Οι γυναίκες πάλευαν μάταια για πολλά χρόνια και δεκαετίες ώστε να αποκτήσουν δικαίωμα ψήφου στην Ευρώπη. Στη Μεγάλη Βρετανία ήταν ιδιαίτερα μαχητικές. Από τις μορφές που ξεχώρισαν σε αυτό τον αγώνα ήταν ήδη από το 1903 η Έμελιν Πάνκχερστ και οι κόρες της Κρίσταμπελ και Σίλβια, οι οποίες είχαν ιδρύσει την Κοινωνική και Πολιτική Ένωση Γυναικών.
«Ήταν πολύ έξυπνες γυναίκες με πραγματικά πολιτική σκέψη. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό ήταν ότι ήταν φιλόδοξες, όμορφες, ντύνονταν κομψά, ήταν έξυπνες, ήταν εξαιρετικές στην ιππασία. Ήταν χαρισματικές και πολλές νέες κοπέλες ήθελαν να είναι σαν αυτές. Ήταν καταπληκτικά πρότυπα και λαϊκοί ήρωες» λέει και πάλι η Ντάιαν Άτκινσον.
Οι Πάνκχερστ κατάφεραν να κινητοποιήσουν πολλές γυναίκες από όλα τα κοινωνικά στρώματα και από διαφορετικές ηλικίες. Σύνθημα τους ήταν «πράξεις αντί λόγια». Οι πιο ακραίες ανάμεσά τους έσπαγαν τζαμαρίες, ανατίναζαν γραμματοκιβώτια, άναβαν φωτιές σε άδεια κτήρια. Ο «αντίλογος» ήταν σκληρός. Συλλήψεις, ξύλο, φυλακίσεις. Ωστόσο 5 χρόνια μετά το θάνατο της Έμιλυ Ντέιβισον, στις 6 Φεβρουαρίου 1918, το δικαίωμα για τις γυναίκες γινόταν πραγματικότητα. Όχι για όλες. Για αυτές που ήταν πάνω από 30 χρόνων και διέθεταν μια ορισμένη περιουσία. Ωστόσο οι γυναίκες μπορούσαν έστω και μερικώς να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές.
Στη Γερμανία ο νόμος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ψηφίστηκε μετά τον Α´ Παγκόσμιο Πόλεμο, θεσπίστηκε στις 30 Νοεμβρίου του 1918 και στις 19 Ιανουαρίου 1919 οι Γερμανίδες μπορούσαν για πρώτη φορά να ψηφίσουν στις βουλευτικές εκλογές. Στην Ελλάδα το αντίστοιχο δικαίωμα θεσπίστηκε το 1952.
