Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Σίγουρα η κατάσταση με την Τουρκία δεν είναι η καλύτερη και προβλέπεται ότι θα χειροτερέψει. Είναι γενική η πεποίθηση ότι ο Ταγίπ Ερντογάν έχει κυριολεκτικά αφηνιάσει και στα μάτια των ξένων διπλωματών και πολιτικών ο Πρόεδρος της Τουρκίας είναι τόσο απρόβλεπτος και επικίνδυνος όσο κανείς άλλος ηγέτης στον κόσμο.
Το ερώτημα είναι γιατί οι ξένες κυβερνήσεις του επιτρέπουν να εισβάλλει σε χώρες, να συντηρεί κατοχές, να καθυβρίζει αρχηγούς κρατών και να συμπεριφέρεται σαν νταής. Ιδιαίτερα, σε αυτή τη νέα εποχή, που διανύουμε, και στην οποία η Τουρκία δεν είναι πλέον τόσο σημαντική, όσο ήταν την εποχή του ψυχρού πολέμου. Ο Ταγίπ Ερντογάν, δυστυχώς για τους υπόλοιπους, συντηρεί ακόμα αυτό τον μύθο, ότι δήθεν η Τουρκία είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της αμερικανικής στρατηγικής στην περιοχή μας. Δεν είναι και όλο και περισσότεροι άνθρωποι αναγνωρίζουν αυτή την πραγματικότητα.
Τις προηγούμενες δύο εβδομάδες, πέραν της συνεχιζόμενης εισβολής στη Συρία, την οποία οι Αμερικανοί και οι Νατοϊκοί δυστυχώς τη δικαιολόγησαν ως «νόμιμη άμυνα», ο Ερντογάν προκάλεσε βάναυσα την Κυπριακή Δημοκρατία και την Ελλάδα. Δεν συγκινήθηκε κανένας, ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία οι δύο χώρες είναι κράτη-μέλη. Αν κάποιοι θεωρούν παρέμβαση τη δήλωση του προέδρου της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, μας δουλεύουν και μας κοροϊδεύουν. Ουδείς του δίνει σημασία στην ίδια την ΕΕ, πόσο μάλλον ο Ερντογάν, ο οποίος έχει μιλήσει και με άσχημο τρόπο για τον κ. Γιούνκερ.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είμαστε μόνοι μας. Την ίδια στιγμή μπορούμε να αμυνθούμε και πολιτικά, αλλά και στρατιωτικά. Βεβαίως, ουδείς εύχεται να συμβεί πολεμικό επεισόδιο. Ούτε κατά διάνοια. Όμως τα κράτη δεν γίνεται να πορεύονται με τον φόβο, διότι θα καταλήξουν να μην υπάρχουν. Ταυτόχρονα, αυτές οι δοκιμασίες δεν πρέπει να οδηγούν τους ηγέτες σε αποφάσεις που θα είναι χειρότερες και από τον πόλεμο. Ο Ερντογάν και η ισλαμο-εθνικιστική του παρέα έχουν σίγουρα σχέδιο, διότι είναι πιο σοβαροί από εμάς, και στοχεύουν να πάρουν ότι επιδιώκουν στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων.
Ειλικρινά το λέω… Εάν η συνθηκολόγησή μας με την κατοχική δύναμη, σε μία λύση υποφερτή, θα εξαφάνιζε τον μόνιμο φόβο της Τουρκίας, θα ήμουν ο πρώτος που θα υποστήριζε μία τέτοια διευθέτηση. Όμως, δεν έχουν έτσι τα πράγματα. Και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, και ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας έχουν ακούσει με τα ίδια τους τα αυτιά τους σχεδιασμούς της Τουρκίας για την Κύπρο και το Αιγαίο. Και μιλάμε για την απόλυτη υποταγή.
Εάν γράφω ίχνος αναλήθειας, ας με διαψεύσουν και ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Τσίπρας. Ο Πρόεδρος της Κύπρου είδε το θηρίο να εκρήγνυται στο Κραν Μοντάνα.
Ο Μεβλούτ Τσαβούσογλου πήγε στην Ελβετία τον περασμένο Ιούλιο για να τα πάρει όλα και να μην δώσει τίποτα. Ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας άκουσε από τον ίδιο τον Ερντογάν τα αιτήματα(!) για την Κύπρο και πως θα πρέπει να επιλυθεί το… πρόβλημα του Αιγαίου. Είμαι βέβαιος πως δεν τρέφουν πια αυταπάτες. Ούτε ο κ. Αναστασιάδης, ούτε ο κ. Τσίπρας, που έχει καταλάβει πως αν υποκύψει στους Τούρκους θα φορτωθεί όλες τις αμαρτίες του ελληνικού πολιτικού κόσμου από το 1960 μέχρι σήμερα. Οι ηγέτες της Κύπρου και της Ελλάδας δεν έχουν περιθώρια υποχωρήσεων. Άλλωστε, όλα αυτά τα χρόνια, από τη δεκαετία του ’60 μέχρι και τώρα, η Αθήνα και η Λευκωσία μόνο υποχωρούν. Και δέχομαι πως το κάνουν για να βρεθεί μία λύση. Μόνο που οι συνεχείς υποχωρήσεις μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, όπου κινδυνεύουμε να χάσουμε και την Κύπρο και το Αιγαίο. Είναι η ώρα επιτέλους να συνέλθουμε. Οπωσδήποτε δεν χρειάζονται βιαστικές κινήσεις και πάνω απ’ όλα η Ελλάδα και η Κύπρος να μην ακολουθήσουν τον δρόμο που τις οδηγούν ο Ερντογάν και η ισλαμο-εθνικιστική παρέα του. Διότι έχουμε να κάνουμε με τη χειρότερη μορφή του εθνικισμού: τους φανατικούς ισλαμιστές, που ελέγχουν πλήρως την Τουρκία. Ο όχλος θέλει αίμα. Και το αίμα πρέπει να είναι ελληνικό και χριστιανικό.
Την Πέμπτη το απόγευμα συζητούσαμε με έναν σημαντικό διπλωμάτη στην Ουάσιγκτον την κατάσταση στα Ίμια. Ήταν κυριαρχημένος από στενοχώρια. Δικαιολογημένα. Διότι η Ελλάδα άφησε μία κατάσταση να εξελίσσεται χωρίς να αντιδρά. Τα Ίμια είναι μία «γκρίζα ζώνη». Διότι αυτό συμφωνήθηκε τον Γενάρη του 1996. Όσοι ζήσαμε τα γεγονότα ξέρουμε. Όσοι διαβάσαμε τα σχετικά έγγραφα γνωρίζουμε πως συντελέστηκε το εθνικό «έγκλημα». Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, δεν έχει ανέβει στις βραχονησίδες ούτε ένας άνθρωπος. Ούτε Έλληνας, ούτε Τούρκος. Επειδή ακριβώς είναι «γκρίζα ζώνη», ότι και να λέμε 22 χρόνια μετά. Πιστεύω ότι είναι θετικό ότι βρέθηκε στην Τουρκία, την Πέμπτη και την Παρασκευή, ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών. Εύχομαι η προσπάθειά του για βελτίωση των σχέσεων με την Τουρκία να έχει αποτέλεσμα.
Για έναν και μοναδικό λόγο: Εάν οι Αμερικανοί αρχίσουν να μιλούν ξανά σοβαρά με τους Τούρκους, εάν βρεθεί ένας αξιόπιστος συνομιλητής τους, θα μπορεί να τους επηρεάσει εάν φτάσουν τα πράγματα στα άκρα. Διαφορετικά, απομένει ο Βλαντιμίρ Πούτιν να έχει μόνο επιρροή επί του Ερντογάν, και ουδείς γνωρίζει αν εξυπηρετούνται τα ρωσικά συμφέροντα με το ημέρωμα του θηρίου. Ο καθένας βλέπει τα συμφέροντά του. Πότε θα το καταλάβουμε; Και όταν πολεμούν δύο χώρες-«σύμμαχοι» (τρόπος του λέγειν) του ΝΑΤΟ, η Ρωσία πανηγυρίζει. Όπως θα συνέβαινε και ανάποδα… Οι πληροφορίες λένε πως ο Ρεξ Τίλερσον είχε μία «ειλικρινή» κουβέντα με τον κ. Ερντογάν. Ακόμα και σήμερα, τρεις ημέρες μετά τη συνάντησή τους, είναι αβέβαιο αν «τα βρήκαν». Υπό την έννοια ότι και οι δύο άνδρες έμειναν σταθεροί στις θέσεις τους.
Αυτό δεν είναι καλό, όσο και να χαίρονται μερικοί δικοί μας. Διότι όσο οι σχέσεις είναι μετέωρες ο Ερντογάν, αποθρασύνεται και το χειρότερο, δεν ελέγχεται. Βέβαια, απέναντί του δεν είναι ο μαλακός Μπάρακ Ομπάμα, που δεν τολμούσε, αν και πλανητάρχης, να σπάσει αυγά. Απέναντί του είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, ένας επίσης απρόβλεπτος ηγέτης, με μεγαλύτερο εγωϊσμό από τον πρόεδρο της Τουρκίας. Λένε, οι γνωρίζοντες, πως αν φτάσουμε στο σημείο της σύγκρουσης αυτών των δύο προέδρων, η κατάσταση θα καταστεί ανεξέλεγκτη. Τι περιμένουμε από την επίσκεψη του κ. Τίλερσον στην Τουρκία.
Με τα σημερινά δεδομένα λίγα πράγματα. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να λέμε ποτέ. Πάντως το κλίμα μεταξύ της Αμερικής και της Τουρκίας είναι εκρηκτικό και δεν πρόκειται να αλλάξουν τα πράγματα με μία επίσκεψη. Ή θα τα βρούνε λοιπόν οι Αμερικανοί και οι Τούρκοι ή η κατάσταση θα συνεχιστεί όπως και σήμερα και θα χειροτερεύει. Και σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι απώλειες είναι πάντα παράπλευρες. Γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες μίας ερμαφρόδιτης κατάστασης που δεν οδηγεί πουθενά και που δεν βοηθά και τα δικά μας τα θέματα, αφού οι Αμερικανοί –αυτή τουλάχιστον τη στιγμή– για το τελευταίο πράγμα με το οποίο ασχολούνται είναι η Κύπρος και το Αιγαίο. Διαβάσατε όλοι τις ανακοινώσεις τους. Έκαναν ένα βήμα πίσω, αντί να κατσαδιάσουν τον Ερντογάν, τουλάχιστον για τα μάτια του κόσμου βρε αδελφέ…
ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Φαντάζομαι ότι οι πολιτικοί ταγοί του τόπου θα έχουν αντιληφθεί ότι το θέμα του οικοπέδου 3 δεν προσφέρεται για μικροπολιτική. Είτε συμφωνεί κανείς με τις θέσεις του Νίκου Αναστασιάδη, είτε όχι -προσωπικά διαφωνώ έντονα-, είναι ο Πρόεδρος της Κύπρου και χρειάζεται τη συμπαράσταση όλων. Όταν η Τουρκία του Ερντογάν καταπατεί το Διεθνές Δίκαιο, κατέχει την πατρίδα σου και επιχειρεί νέα τετελεσμένα, δεν μπορεί κανείς να πετροβολεί στο εσωτερικό τον κ. Αναστασιάδη
πηγή: mignatiou.com
