Του Γιώργου Χατζόπουλου.
…”(Η “ιδρυτική διακήρυξη” της “Σπίθας”: “Βάζω εγώ μια Σπίθα και περιμένω να ακολουθήσουν κι άλλες. Μέχρι η σπίθα να φουντώσει και να γίνει η καθαρτήρια φωτιά που θα μας σώσει”, λέει ο Μίκης Θεοδωράκης, ανακοινώνοντας την ίδρυση Κινήματος Ανεξάρτητων Πολιτών με την ονομασία Σπίθα).
Ούτε να τραγουδήσεις πια μπορείς, Λαέ καημένε… Και αυτή ακόμα η έμμετρη θεϊκή μπουκιά της ψυχής σου, δηλητήριο έγινε εντός σου…
Και κλαίν’ του Ονείρου τα άσματα… Πεθαίνουν προδομένα: στου βιαστή την αγκαλιά, άδοξα, πουλημένα…
(«Παραλειπόμενα», από το «Μέγα *συλλ-αλητήριο», από το εγχείρημα μιας «α(οι)διαστικής» ανατροπής, για την κατεδάφιση του «ηθικού πλεονεκτήματος της αριστεράς» μέσω της αήθους «οικειοποίησης» του Μεγάλου εμπνευστή εκείνων των ασμάτων ψυχής…).
Προσπάθησε, από τον Ωραίο Λόγο και τη θεϊκή μουσική, να περάσει ο εμπνευστής, οι εμπνευστές του, στην Πράξη: Ώστε να δει ο έρμος ο Λαός να πραγματοποιείται το Όνειρο. Η «Σπίθα», η Ωραία αυτή διαδικτυακή προτροπή, δεν ευοδώθηκε. Ο Λαός δεν ακολούθησε… Ποιος ξέρει γιατί… Ίσως επειδή κατανόησε πως δεν ήταν ο ίδιος έτοιμος για να αντέξει τις συνέπειες…
«Όσο η επανάσταση των λαών δε μπορεί να γίνει αναίμακτα με την ύπαρξη Παιδείας, τόσο οι λαοί θα «καίνε» λόγω έλλειψης επιπέδου ανθρώπους και «θεούς» που βρίσκονται στο δρόμο τους, και θα επαναστατούν μόνο σαν δεν έχουν πια τι άλλο να χάσουν, ξεκινώντας κάθε φορά και πιο βαθιά από το πηγάδι της ένδειας, για να ανέβουν στο φως της αξιοπρέπειας»: Είναι η ταπεινή μου «απάντηση», που βρίσκεται στο Μυθιστόρημα μου «Τα δάχτυλα της εξουσίας-ο έπαρχος», και την αναφέρω ζητώντας συγνώμη για την προβολή της.
Έτσι η προδομένη ψυχή του Μέγα Μίκη, μέσα από το υπαρξιακό και ιδεολογικό αδιέξοδο και τη βία ενός κύκλου που κλείνει, ερμηνεύοντας σα «λάθος» του την πρωτοβουλία εκείνη («Σπύθα») ή σαν «σωστή» που απευθύνθηκε σε «λάθος» Λαό, κάνει μια «διορθωτική» μεταστροφή και αφήνοντας τη μοναξιά της «Σπίθας», ρίχνεται – πιστεύει ότι ρίχνεται στην αγκαλιά του Λαού, μη θωρώντας ότι σπεύδει να πει «ευχαριστώ» στο σύστημα-αντίπαλο του, παραδίδοντας του (νεκρά) τα άσματα του Ονείρου, γιατί, πώς θα μπορούσαν να ζουν τα άσματα της Ελπίδας… περιχαρή(!), στου βιαστή τους την αγκάλη;…
Και δεν έμεινε πια να Ελπίζεις για τίποτα… Ούτε να τραγουδήσεις πια μπορείς!… Και έμειναν όλα εκείνα τα άσματα τα μεγάλα (που μιλούσαν για το άδικο στη γη, για ένα κόσμο καλύτερο, για τη φτωχολογιά) βουβά, χωρίς αντίκρισμα, ξεπουλημένα θαρρείς σε ιδεολογίες αντίπαλες – κατά των οποίων γράφτηκαν(!) – θησαυρίζοντας μονάχα λίγοι αοιδοί που καμώθηκαν μέσα από αυτά ότι συνέπασχαν με τους άμοιρους στους οποίους απευθύνονταν…
Αηδιασμένος ένας Λαός που πίστεψε στο Όνειρο, προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτόν τον προδοτικό αχταρμά, που σκοπό έχει να κατεδαφίσει το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς και κάθε προοδευτικού και υγιώς σκεπτόμενου Έλληνα.
Βλέπει πως λειτούργησαν σαν «εκτονωτήρια» κατά του συστήματος που εκπροσωπεί το σάπιο όλον, σαν άλλα «ηθικά και νόμιμα Εξάρχεια», μα και σαν ένας ομαδικός αυνανισμός που στιγμιαία αυτοϊκανοποιείται ο πάσχων, θωρώντας το Όνειρο, χωρίς όμως να το έχει κατακτήσει, γιατί:
Και δε βρέθηκε αυτός ο Ένας που θα μένει με τους συντρόφους του σε σπίτια ταπεινά και θα ζει με το μέσο όρο εσόδων του Έλληνα και θα ανεβάζει ποιοτικά τη διαβίωσή του σύμφωνα με αυτά που θα έχει καταφέρει για το σύνολο αλλά και θα τον κατεβάζει όταν δεν τα κατάφερε ώστε να δείξει έμπρακτα ότι συμπάσχει ότι πληρώνει και αυτός το τίμημα των λαθών του και όχι μόνο ο Λαός… Για να μπορέσουν να λυτρωθούν αυτά τα άσματα, για να περάσει ο Λόγος τους στην Πράξη, στην Ανάσταση του Λαού. Αντί αυτού, τα άσματα αυτά είδαν τρομαγμένα να αλλάζουν χέρια, και να τα παίρνουν οι διώκτες τους!… Και, αν δεν μπόρεσαν να δουν την Ανάστασή τους: το θάνατο τους είδαν… Και έκλαψαν για στερνή φορά όχι για κείνους για τους οποίους έκλαιγαν χρόνια τώρα, αλλά για τον ίδιο τον εαυτό τους… Και άφησαν την τελευταία τους πνοή κάτω από την παγερή μαρμάρινη ταφόπετρα, το κατάντημα τους μη αντέχοντας…
*Συλλ-αλητήριο: Δεν αφορά όλους εκείνους του υπέροχους Πατριώτες που – σωστά – δε θέλουν την παραχάραξη της ιστορίας μας και πήγαν αυτό και μόνο να διατρανώσουν… Αφορά όλους τους άλλους εμπνευστές αυτής της φιέστας που θέλησαν (και το βλέπουμε να προκύπτει μέρα τη μέρα) να φέρουν την ανατροπή, οικειοποιούμενοι πρόστυχα έναν Μεγάλο των Καιρών, καταχρώμενοι την αγωνία της ψυχής του να αγκαλιαστεί από όλους τους Έλληνες…”.
Σας ευχαριστώ, σχωρνάτε με … Μικρός να πω μεγάλο Λόγο… Μα!…, και να μην κραίνω δεν μπορώ!…
Κυρία Δήμητρα, είστε μια υπέροχη Κυρία του Λόγου!… (Εξάλλου εμείς τα λέμε και στο FB, που αν και είναι… παρακμιακός χώρος(!)))) εντούτοις αξίζει να υπάρχει κανείς εκεί, προσπαθώντας να πει την Αλήθεια του…
Με εκτίμηση
Γιώργος Χατζόπουλος Ορεστιάδα, Έβρος.
