Του Κώστα Αρβανίτη
Για σχεδόν μιάμιση δεκαετία, οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή σχεδίαζαν να στήσουν μια τεράστια «σκουπιδούπολη» δίπλα στην Κερατέα.
Στην αρχή, προηγήθηκε η προπαγάνδα του πειθαναγκασμού. Αλλά, πώς να πείσεις τους πολίτες ότι κάτι προγραμματίζεται «για το καλό τους» χωρίς επιχειρήματα; Κι έτσι, τον Δεκέμβριο του 2010, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, με Υπουργό Προστασίας του Πολίτη τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη (γιατί οι αποφάσεις έχουν πρόσωπο και ονοματεπώνυμο) στέλνει τα ΜΑΤ για να επιβάλει – ή μάλλον να εισβάλει – στην Κερατέα και τους γύρω οικισμούς.
Οι πολίτες βλέπουν αυτή την κίνηση ως casus belli και αντιδρούν ανάλογα. Για τις επόμενες 128 ημέρες το εργοτάξιο, οι δρόμοι, τα χωράφια και η ίδια η πόλη γίνονται πεδίο μάχης. Μιας μάχης, όχι απέναντι στην εξουσία – όπως μετέδιδαν τα ΜΜΕ της εποχής – αλλά απέναντι στη βία και την αυθαιρεσία της εξουσίας.
Μια αληθινή πανστρατιά στην οποία πολέμησαν όλοι. Ολοι, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις. Τα media την ονόμασαν «κλεφτοπόλεμο εναντίον του κράτους». Εμείς πώς τη λέμε; Τη λέμε «επανάσταση του αυτονόητου»!
Αυτονόητο ότι τα φιρμάνια του κράτους πρέπει να έχουν λαϊκό έρεισμα και αποδοχή. Αυτός είναι ο ρόλος του, αυτή είναι η αποστολή του!
Αυτονόητο ότι ένα δημόσιο έργο πρέπει να υπηρετεί την ευημερία της κοινωνίας. Ολόκληρης της κοινωνίας, όχι ενός μέρους της – συνήθως του πιο ελιτίστικου – σε βάρος ενός περιθωρίου που θα φτιάξουμε για να τρώει τα σκουπίδια μας, μεταφορικά και κυριολεκτικά!
Αυτονόητο ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα στη γνώμη, τη διαμαρτυρία και την αντίδραση. Και πως, αν προσπαθείς να τους επιβάλεις τις αντιλήψεις της εξουσίας χωρίς διάλογο, χωρίς επιχείρημα, θα τους βρεις απέναντί σου.
Αυτός είναι άλλωστε και ο πραγματικός διαχωρισμός ανάμεσα στην έννοια της Πολιτείας και της έννοιας του Κράτους. Ιδανικά πρέπει να ταυτίζονται. Ή τουλάχιστον να τέμνονται. Αν όχι, ο δρόμος είναι… ο δρόμος. Στην κυριολεξία. Και ο αγώνας μέχρι την τελική δικαίωση!
Στις 18 Απριλίου 2010, τα ΜΑΤ αποσύρθηκαν. Το σχέδιο για την τεράστια χωματερή του Οβριοκάστρου πάγωσε. Το «Άπαρτο Κάστρο» της λεωφόρου Λαυρίου έγινε σύμβολο αγώνα. Οι Αρβανίτες της Κερατέας δε λύγισαν. Είναι κάτι που το ήξερα και το σεβόμουν από τις πρώτες μέρες του αγώνα.
Ως… Αρβανίτης.
Τι μάθαμε από την Κερατέα; Τι έμαθαν οι πολίτες εδώ; Εμείς που παρακολουθήσαμε, ζήσαμε ή καλύψαμε τις κινητοποιήσεις; Το κράτος, η εξουσία;
Αυτά θέλουμε να συζητήσουμε σήμερα το βράδυ. Στην Κερατέα. Για την Κερατέα.
