Του Άλκη Φιτσόπουλου
O διεθνής Πορτογάλος ποδοσφαιριστής και κατά πολλούς κορυφαίος των καιρών μας Κριστιάνο Ρονάλντο είναι μια αμφιλεγόμενη
προσωπικότητα. Για πολλούς, ένας αλαζόνας άνθρωπος, φορτωμένος με εκατομμύρια. Για άλλους, ένα παιδί από κάποια φτωχογειτονιά στη Μαδέιρα, που μεγάλωσε φτωχικά και για να επιβιώσει σ’ αυτόν τον σκληρό κόσμο του χρήματος, έπρεπε να γίνει κι αυτός σκληρός. Ο Ρονάλντο είναι ο πρώτος διάσημος αθλητής που πήρε θέση κατά της εισβολής των Τούρκων στη Συρία.
Με βίντεο που ανήρτησε στον προσωπικό του λογαριασμό, απευθύνεται στα παιδιά της Συρίας και τόνισε: «Αυτό είναι για τα παιδιά της Συρίας. Όλοι ξέρουμε ότι υποφέρετε πολύ. Είμαι ένας διάσημος παίκτης, όμως εσείς είστε οι πραγματικοί ήρωες. Μην χάνετε την ελπίδα σας. Ο κόσμος είναι μαζί σας. Νοιαζόμαστε για εσάς. Είμαι μαζί σας».
Το ερώτημα είναι, γιατί μόνο ο Κριστιάνο πήρε θέση; Που είναι οι άλλοι σούπερ σταρ του αθλητισμού κι όχι μόνο του ποδοσφαίρου; Που είναι ο Μέσι; Που είναι ο Γκουαρντιόλα; Ο Γερμανός προπονητής της Λίβερπουλ, Γιούργκεν Κλοπ, που αυτοπροσδιορίζεται – αυτοσερβίρεται ως «αριστερός»; Δεν ακούσαμε τη φωνή του. Ούτε των Άγγλων, των Ισπανών, των Ιταλών, των Γάλλων. Μάλλον θα είναι απασχολημένοι με τις selfies το instagram.
Φαντάζεστε να είχε ξεσηκωθεί η παγκόσμια αθλητική κοινότητα σε κάθε παρόμοια κτηνωδία; Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος. Όμως, οι
παγκόσμιοι φορείς του αθλητισμού, ακριβώς επειδή αυτό φοβούνται, απαγόρευσαν την όποια έκφραση πολιτικής εντός γηπέδου. Για κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, επιβάλουν «ενός λεπτού σιγή» στα γήπεδα και ορθώς. Η σφαγή αμάχων στη Συρία δεν αξίζει; Μόνο ο Ρονάλντο έχει ευαισθησίες, τελικά, όπως αποδεικνύεται. Οι υπόλοιποι είναι για να κλωτσάνε τη μπάλα, να τη βάζουν στα καλάθια κλπ.
Όσο για τις φτηνές δικαιολογίες πως ο αθλητισμός ενώνει, άρα οι αθλητές πρέπει να μένουν έξω από αυτό τον «πόλεμο», αυτές δεν
πείθουν κανέναν, παρά μόνο την τσέπη τους. «Φτιάξανε το Θεό ανάλογα με το μπόι τους και δεν περίσσευε Θεός για τα παιδιά»,
έγραψε ο Μενέλαος Λουντέμης.
