Δεν ξέρω πόσες φορές την έχω δει…
Δεν ξέρω πόσες φορές έπιασα τον εαυτό μου να είμαι ανάμεσα σ΄εκείνους και να παλεύω μαζί τους και να συμμετέχω για το αύριο που δυστυχώς δεν έχει έρθει ακόμη…
‘’Συνοικία το όνειρο’’ ταινία γυρισμένη το 1961 από τον Αλέκο Αλεξανδράκη.
Οι ζωές των ανθρώπων λες και έχουν βγει από φωτοτυπικό μηχάνημα μιας εποχής άστοργης που κραυγάζει τη φτώχεια και την ανέχεια της .
.Μια ταινία αριστούργημα. Ενα γνέψιμο. ένα ακούμπημα σε αγαπημένες μορφές που έδιναν στο ‘’Πανί’’ και στη ζωή έναν αγώνα άγονο για την διατήρηση της ύπαρξής τους.
Είχαν όμως μια υπεροχή από εμάς.
Εκείνοι που τα σπίτια τους ήταν σκαρφαλωμένα στις εσοχές του βουνού της περιοχής ‘’ Ασυρμάτου’’ εκείνοι ονειρευόντουσαν ότι θα ρίξουν τα ”τείχη”.
Στο ξύπνημα τους ,απέναντι από τις αυλές των σπιτιών έβλεπαν τη γυμνή Ακρόπολη να κρατάει όλο της το μεγαλείο. Χωρίς φτιασίδια . χωρίς απαγορεύσεις- προσιτή σ΄όλους.
Μαθαίνανε τα πάντα για εκείνη, ακουμπώντας και μόνο το μάρμαρο.
Επαιζαν τα παιδιά μαζί της τρώγοντας απ΄ ό,τι υπολείμματα βρίσκανε …Ελπίζανε όμως και πάλευαν. Αυτή η ταινία κλείνει μέσα της όλη την αλήθεια της ζωής των ανθρώπων της Ελλάδας της δεκαετίας ’του΄60.
Το σενάριο από τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη και απο τον Κώστα Κοτζιά . Η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη.
Τι τυχερή που ήμουνα, γνώρισα και συνάντησα τους ήρωες μου και είπα δυο κουβέντες μαζί τους:Τάσος Λειβαδίτης,,Μάνος Κατράκης, Αλίκη Γεωργούλη, Αλέκος Αλεξανδράκης, Σαπφώ Νοταρά.
Πόσο μακριά όμως ήμουνα από τη ζωή τους, τα γεγονότα και τους αγώνες τους. Τα συναισθήματα που μου προκαλούν βλέποντας τώρα ξανά αυτή την αριστουργηματική ταινία απο το ”ΟΡΕΝ” δεν θα μπορούσα να τα είχα.
Δεν μπορούσα να φτάσω στο ύψος τους γιατί εγώ απλά ήμουνα μία δημοσιογράφος που περιέγραφα καταστάσεις και θεωρούσα επιτυχία να πάρω από εκείνους μια συνέντευξη.
Στα άγουρα μάτια ενός φιλόδοξου παιδιού,τη δεκαετία του ΄70 έφτανε μια συνέντευξη από εκείνους τους γίγαντες.
Πού να αισθανθώ το κυνηγητό των ηρώων μου για αυτή την ταινία από μια Πολιτεία -Τέρας΄; .Τους πυροβολισμούς κατά την προβολή της, το ανεβοκατέβασμα, το πετσοκόψιμο από τη λογοκρισία. Τις χειμωνιάτικες διακοπές στα ξερονήσια. Τι ευλογία αυτή η ταινία!
.Ισως-ίσως οι εμπειρίες και οι αγώνες οι δικοί τους, που δεν είναι φανταχτεροί σε τούτη την ταινία- κι όμως τόσο αληθινοί.Μια ταινία που άφησε και θ΄αφήσει το στίγμα της και στις επόμενες γενιές.
