Περίπατοι στην ποίηση: “Μελισσουργός του Χρόνου” της Αρετής Γουργιώτου (ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

23 Νοεμβρίου 2020
4:30 μμ

ΑΡΕΤΗΣ ΓΟΥΡΓΙΩΤΟΥ (ΦΥΚΟΕΣΣΑ)

Γεννήτρα μου η της αρχαίας Φθίας Γη, η Φάρσαλος, στον Θεσσαλικό κάμπο.
Εκτός από το πτυχίο της Ζωής, απέκτησα και της Φιλολόγου, φοιτώντας στην Φιλοσοφική Σχολή του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Δίδαξα επί τριανταπέντε χρόνια σε Γυμνάσια και Λύκεια της Ελλάδας και στο Ελληνικό κολλέγιο του Λονδίνου.
“Πατρίδα” μου η θάλασσα κι η αρμύρα της, Φυκόεσσα εγώ.
Αγάπησα τα γύρα μου, τον άνθρωπο και τις λέξεις. Αυτά είναι οι Συνομιλητές μου στων στίχων μου τα περάσματα.

Σήμερα η περιπατητική μας αναζήτηση επικεντρώνεται με ενδιαφέρον στην ποίηση της Αρετής Γουργιώτου.

Ωστόσο, είναι πριν απ’ όλα οι ίδιοι της οι στίχοι που σου λένε πως δεν είναι απλώς ένας περίπατος, αλλά ένα ολόκληρο ταξίδι.

Ας ταξιδέψουμε λοιπόν μαζί της.

« Σε όστρακο κλεισμένη άνθισε η ζωή της. Του ωκεανού το τρικύμισμα οι εμβρυϊκοί της ήχοι. Κοράλλια που χόρευαν κι ανεμώνες το Πρωτεϊκό της ίδωμα. Κόσμος ονείρου με χρώματα και μελωδίες, παιγνιδίσματα κι ιριδισμούς…»

Κι ας νοιώσουμε τη φρεσκάδα της γραφής , την απαλότητα των λέξεων και των νοημάτων, την πλαστικότητα του ποιητικού της λόγου.

Και δεν φθάνει μέχρις εκεί, οι στοχασμοί της φέρνουν στην επιφάνεια πότε μια πικρία πότε μια μελαγχολία που ελλοχεύουν πίσω από τις λέξεις και σού κεντρίζουν τον νου και την ψυχή.

«…γερμένη αναμετρούσε της βροχής το ράπισμα στη θάλασσα και την μέσα της καταιγίδα »

Κι όσο το κρεσέντο μιας εσωτερικής δύναμης των στίχων βαθμιαία ανεβαίνει, υψώνεται το τραγούδι της, δίνοντας σχήμα και τη μορφή σε ό,τι τη μαγεύει και τη θλίβει : είτε είναι αυτό το τραγούδι της νοσταλγίας για τον λατρεμένο της τόπο, τα έντονα χρώματα ενός δειλινού, η απεραντοσύνη της θάλασσας, τα κρωξίματα των γλάρων, είτε είναι η ερημία και η μοναξιά του ανθρώπου κι άλλοτε η λύτρωση της αγάπης, αλλά και η παρουσία του λαβωμένου που παραδίνεται στα συναισθήματά του,

« Και σύ, ώ εσύ, πανώρια Αγαπημένη,

φυλάκισες σώμα και ψυχή στην ειρκτή σου.

Μετάγγισες το αίμα το κοχλάζον στις φλέβες μου

και παραδόθηκα ενεός!

-Έτσι είναι ο Έρωτας; σιγοψιθύρισα.

Και αφέθηκα στην λυσιμελή δίνη του. “

όπως και η απουσία του προδομένου έρωτα.

« Αγκαλιά ο άνεμος χορεύει με το ακρογιάλι το θαλασσόδαρτο και τους γλάρους τούς αιωρούμενους. Κι εγώ… Πώς να φιλιώσω με την απουσία σου; »

Τα ακόλουθα ποιήματα, φυσικά, δεν συνθέτουν μια ολοκληρωμένη εικόνα της ποίησης της Αρετής Γουργιώτου, στον χώρο μιας σελίδας – δεν είναι αρκετά για τη δική της διαδρομή, αρκετά ωστόσο προκειμένου να διακρίνεις τη δυναμική ακόμη των ευρηματικών νέο ελληνικών λέξεων, που αφήνουν στέρεα τη σφραγίδα τους στη γλώσσα μας. Ας την καλωσορίσουμε…

ΚΥΚΝΕΙΟ ΑΣΜΑ

“Ριπές ανέμου χόρευαν με την σιωπή του σαββατόβραδου. -‘Ελα, σιγοψιθύρισαν, ας μιλήσουμε για τους Μόνους. Δεν ακούς την κραυγή τους; Την απόγνωση δεν την οσμίζεσαι; Απλώνουν τα χέρια τους στην ελπίδα την φευγάτη.

– Για τους Μόνους; Μα ολάκερο κεντημένο είμαι από της ικεσίας τους τις βελονιές, μουρμούρισε το σαββατόβραδο. Οι ίνες της καρδιάς μου δονούνται από το βουβό τους ηχολόι . Και το βέλο μου το μαύρο τον θρήνο τους ενδύει συμπονετικά. Πέρδικες , που καλούν το ταίρι τους. Βάρκες κατάμονες, που το κουπί τους αναζητούν. Νεράιδες απέλπιδες, που το πέπλο τους άρπαξαν. Οιμωγή Ψυχών, που το κύκνειον άσμα τραγουδά. Έτσι μίλησε! Κι ο άνεμος τον απόηχο πήρε και βιάστηκε την Κυριακή ν’ ανταμώσει.”

“ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ”

——————————————–

ΡΟΠΤΡΟΝ ΜΝΗΜΗΣ

Το καλντερίμι με ροβόλησε στην παλιά μας γειτονιά.
Χαλάσματα εκεί, όπου έσφυζε ζωή

κι ανθοβολούσαν γιασεμί κι αγιόκλημα στις εμπασιές.
‘Κει, όπου τα γέλια των παιδιών αγγελικά ηχούσαν

κι οι ρούγες αντιβούιζαν απ’ το κουβεντολόι.
Κυράδες στα σκαμνάκια καθισμένες ξαπόσταιναν

και το σούρουπο καρτερούσαν

για να κλείσουν πάλι την ζωή τους στους πετρότοιχους.
Και μείς, αγκαλιασμένοι με της νιότης τον μαΐστρο,

σε ονειρόστρατες διαβαίναμε το αέναον του έρωτα ποθώντας.

Τώρα, σερνάμενα τα βήματά μου πέτρωσαν στην πόρτα της Αγάπης μας εμπρός,

σημαδεμένη από του Χρόνου τα αχνάρια.
Απομεινάρι ζωντανό μόνον το ρόπτρον, εκείνο,

το σμιλευμένο με την Βρεφοκρατούσα στο κατωκάρπι.
Ζήλευες τα στολίδια στα κρινοδάχτυλα.
Θυμάσαι;;
Κι έπειτα, κρούοντάς το δυνατά, ανοίγαμε την ξώπορτα της Ευτυχίας.

Το ακραγγίζω και με διαπερνά της ερημίας η παγεράδα.
Αποστρέφω τους ώμους
κι ανηφορίζω στο Τίποτα.

“ΕΣΩ ΙΡΙΔΙΣΜΟΙ”

—————————————

ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ

Πώς γίναμε έτσι;

Ένα πληκτρολόγιο η ζωή μας!

Εκπρόσωπό μας το χρίσαμε,

με διά βίου εξουσιοδότησιν.

Λέει την Καλημέρα μας.

Στέλνει τις ευχές μας.

Διακτινίζει τα σ’ αγαπώ μας.

Την λύπη μας διοχετεύει.

Κάποτε στέλναμε γράμματα.

Αγωνία προς ανεύρεσιν

φακέλου και γραμματοσήμου.

Καρδιοχτύπι, ως παραλήπτες,

για του αποστολέα το όνομα.

Κρεμόμασταν στους τηλεφωνικούς

θαλάμους με λαχτάρα,

για να ακούσουμε λόγια αγάπης.

Τώρα, με το κινητό ανά χείρας,

αλλοίμονο,

μεσάζοντα το πληκτρολόγιο βάζουμε!

Ξεχνούμε και την χροιά των φωνών μας.

Αλήθεια, πώς καταντήσαμε έτσι;

“ΜΕΛΙΣΣΟΥΡΓΟΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ”

ΣΥΝΑΓΜΑΤΑ

Σκέφτομαι από σένα τι απόμεινε!

Παλλόντων

Πλήκτρων

Πληγές

Λέξεις

Λάθρα

Λεχθείσες

Ποιήματα

Πόθου

Ποιηθέντα

Τα σύναξα όλα σ’ ένα σεντούκι

μεγάλης χωρητικότητος, λίαν μεγάλης!

Με πίεση έκλεισε το καπάκι.

Το στόλισα με γιασεμιά και λεμονάνθια,

μυρόπνοα σαν την μιλιά σου την γητεύτρα.

Με απορία το κοιτώ.

Μα, τι τις ήθελες τόσες λέξεις κι ακούω

τον στεναγμό τους να διατρυπά τα τοιχώματα;

Από την κλειδαριά δραπετεύουν

κι εγώ ανήμπορη να τις παραμυθήσω.

Ντρέπονται να με κοιτάξουν, που γίναν δρόμοι

για την ανεμόεσσα αγάπη σου, αθέλητά τους.

Δεν τις λυπήθηκες;

Γιατί τις ξύπνησες απ’ της νιρβάνας την ραστώνη;

Δύο αρκούσαν! Μόνον δύο.

ΧΑΡΗΚΑ

ΑΝΤΙΟ

Γιατί ταλάνισες τόσες λέξεις;

“ΤΌΥ ΑΝΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ”

——–

ΤΟ ΣΤΕΡΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ

Άνοιξε τελετουργικά το πακέτο. Έβγαλε το στερνό του τσιγάρο χτυπώντας το πάνω στο άδειο κουτί με την προσφιλή του ρυθμική κίνηση. Πλησίασε αργά τον αναπτήρα και το άναψε, την στιγμή παρατείνοντας. Το αποφάσισε! Είναι το τελευταίο του. Τον έπνιγε συνεχόμενος βήχας κι ο γιατρός διέγνωσε: “Χρόνια Αποφρακτική Πνευμονοπάθεια!” Δεν θα υπάρχει επιστροφή και το μοιραίον αναπόφευκτον.” δήλωσε αυστηρά και ανάλγητα. Στύλωσε τα μάτια στα δαχτυλίδια καπνού. Μαζί τους καρφώθηκε στο ταβάνι η ζωή του. Το καρδιοχτύπι σαν πρωτοκάπνισε έφηβος, τρόμος μην τον πιάσει ο πατέρας του. Η γεύση του πρώτου φιλιού με “άρωμα” νικοτίνης. Το κλάμα του για τους απωλεσθέντες έρωτες. Το γέλιο του και η χαρά, όταν ήταν ευτυχισμένος. Ο ατέρμονος πόνος σε κάθε είδος αποχωρισμού. Οι ρυτίδες στο στόμα και τα υποκίτρινα δάχτυλα. Το ζεϊμπέκικο που χόρεψε τρεκλίζοντας από καημό. Η πιστή συντροφιά του στις άπειρες ώρες μοναξιάς. Όλη του η ζωή ένα καπνοχώραφο! Κατευθύνθηκε προς το κοντινό περίπτερο. -Ένα φίλτρο Καρέλια κασετίνα, παρακαλώ!

“ΛΑΘΡΕΠΙΒΑΤΕΣ”

ΣΤΕΡΝΟ ΤΣΙΓΑΡΟ ΠΙΝΑΚΑΣ ” ΚΑΠΝΟΧΩΡΑΦΑ” ΜαρΙας Αγγέλη