Θα iδωθούμε ξανά; Πώς θα είναι μετά;
Να μαντέψεις δεν μπορείς, ιδίως όταν έχει συννεφιά
και βρέχει · στη χώρα όπου οι άνθρωποι και τα μάρμαρα λάμπουνε στον ήλιο.
Πώς θα είναι μετά;
Εύκολη η μετάβαση από τη σκιά στο φως; Όταν ενάντιοι άνεμοι σε τραβούν στην αντίπερα όχθη. Εύκολο είναι να ξεχαστούν οι χαμένες ψυχές, οι παράλογες στιγμές, οι χιμαιρικές μέρες τoυ χειμώνα;
Τι από όλα, ακέραιο θα μας έχει απομείνει από τη διάθεση, το αίσθημα, το συναίσθημα, από τις χαμένες προσδοκίες; Θα αλλάξει ο άνθρωπος και η κοσμοθεωρία του;
Και πώς αλλιώς να σκεφτεί κανείς; Την ώρα που θα προσμετρούμε την απώλεια του χρήματος και των ανθρώπων στην ίδια ζυγαριά. Όπως άλλωστε γίνεται μετά από μια μάχη.
Κι αν καμιά φορά σου περνάει από τον νου σαν το δέντρο μετά από μια θύελλα να γκρεμίζεσαι – ας το προσπεράσουμε κι αυτό, σαν ένα νυχτερινό όνειρο, κακό, που διαλύεται στο φως μιας ανοιξιάτικης ημέρας.
Η πάλη του ανθρώπου ενάντια στον θάνατο, στον ύπουλο εχθρό νικηφόρα τελειώνει, πάει. Το ξημέρωμα, το βράδιασμα χαίρεται ξανά – οι ώρες, οι μέρες περνούν χωρίς να τις μετράει – η ομορφιά νίκησε την ασχήμια, λέει φωναχτά – το ξεστομίζει η αισιόδοξη πλευρά του που επισκιάζει τη σκοτεινή της όψη.
Ναι , θα ιδωθούμε ξανά. Τι θα γίνει μετά; Θα πλημμυρίσουμε τους δρόμους. Θα δίνουμε και θα παίρνουμε ευχές, σαν να γιορτάζουμε το φτάσιμο της μέρας. Το ποτό της χαράς θα μας μεθύσει. Θα ανοίξουν οι αγκαλιές, θα σκορπίσουμε φιλιά. Το χέρι που αγάπησες, στη φούχτα σου σφιχτά θα μείνει. Ναι, θα ανταμώσουμε ξανά!
σκέψεις …γράφοντας
Μαίρη Βασάλου
