Είναι ωραία να συνδιαλέγεσαι με καλλιτέχνες που είναι ερωτευμένοι με την δουλειά τους. Είναι πιστοί στην Τέχνη τους και παλεύουν γι’ αυτήν με όποιο-κόστος, μέσα από κρίσεις και πανδημίες.
Δουλεύουν αθόρυβα μέσα στο μουσικό πεντάγραμμο, δίνοντας το 100% της ψυχής τους. Έτσι θέλησα να γνωρίσω την Ελεάννα Ζεγκίνογλου. Αφού την είχα ακούσει μέσα από το άλμπουμ “Φελλός” που είχε κυκλοφορήσει τον περασμένο Φεβρουάριο, από το Ogdoo Music Group. Ένα προσεγμένο άλμπουμ του οποίου τους στίχους υπογράφει ο κύπριος στιχουργός Πόλυς Κυριάκου.
Λόγω της καραντίνας η επικοινωνία μας έγινε τηλεφωνικά.
Η Ελεάννα Ζεγκίνογλου μιλάει στο aVecnews.gr για τις μέρες της καραντίνας, τους δύσκολους καιρούς που περνάνε στις μέρες μας οι καλλιτέχνες, αλλά και για την δουλειά της.
Πάμε να την γνωρίσουμε…
Η Ελεάννα Ζεγκίνογλου, μιλάει στη Λαμπριάνα Κυριακού
Πώς περνάν οι μέρες της καραντίνας Ελεάννα Ζεγκίνογλου.
Τα “έργα και οι ημέρες” της καραντίνας vol 2 είναι αλλιώτικα , πιο κουραστικά , περνούν ίσως με καθαρότερο μυαλό καθώς αυτή τη φορά το λοκντάουν προαναγγέλθηκε, δεν μπορώ όμως να πω ότι περνούν άσχημα. Η ζωή δε μπαίνει στο pause. Όσο το μυαλό εργάζεται, γεννώνται ιδέες. Και οι ιδέες γεννούν με τη σειρά τους πράξη, έστω και με λιγότερα μέσα. Σίγουρα λοιπόν η μέρα μου είναι υπερπλήρης , και σε καμία περίπτωση δε μπορώ να πω ότι πλήττω.
Θα ήταν μάλλον ουτοπικό να θεωρήσει κανείς ότι ο κόσμος θα πάψει να παρευρίσκεται στις παραστάσεις, επειδή παροδικά του προσφέρθηκε ένα δισδιάστατο υποκατάστατο.
Τι έχει αλλάξει από την καθημερινότητα σου;
Για να είμαι ειλικρινής, ως προς το κομμάτι της μητρότητας δεν έχουν αλλάξει πολλά. Όταν έχεις μωράκι ένα μέρος της ζωής σου βρίσκεται ούτως ή άλλως σε καραντίνα. Οι έξοδοι δεν είναι αυτονόητες και το πρόγραμμα είναι προσαρμοσμένο στις ανάγκες του παιδιού. Ως προς το δημιουργικό-καλλιτεχνικό-επαγγελματικό κομμάτι όμως οι αλλαγές είναι πολλές και αισθητές . Ας πούμε συνοπτικά ότι η συνολική “εμβέλεια” μέσα στην οποία απλωνόταν η δραστηριότητά μου, ξαφνικά στριμώχτηκε μέσα σε λίγα στεγασμένα τετραγωνικά και σε μερικές ίντσες της οθόνης . Μεγάλη αλλαγή , όπως και να το δει κανείς.
Συναισθηματικά νιώθεις να σε έχει επηρεάσει ή ακόμα να σε έχει ωριμάσει;
Δε θα υπερέβαλλα, αν έλεγα ότι το 2020 άλλαξε τη ζωή μου μ’ έναν τρόπο ριζικό και αμετάκλητο. Ίσως η πανδημία να ήταν ένας παράγων , ίσως όμως και όχι. Δεν έχω να διηγηθώ καμία φοβερή και τρομερή ιστορία πίσω από αυτήν την αλλαγή.
Κάτι συντελέστηκε εσωτερικά, πνευματικά και άλλαξε ο τρόπος με τον οποίο βλέπω τον κόσμο, άλλαξε ριζικά ο τρόπος με τον οποίο “διαβάζω” τις καταστάσεις. Ως εκ τούτου η αλλαγή αυτή επεκτάθηκε και στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζω πια την οποιαδήποτε έκτακτη κατάσταση. Σίγουρα λοιπόν μπορώ να πω ότι σταδιακά, ναι, έχω οδηγηθεί σε μια αρκετά ωριμότερη εκδοχή του εαυτού μου.
Σε βοήθησε η κατάσταση να κάνεις καινούργια όνειρα; Να εμπνευστείς κάτι καινούργιο;
Κάθε δυσκολία , κάθε εμπόδιο , κάθε τρικλοποδιά , πιστεύω πως έχει κανείς δύο τρόπους να τη “διαβάσει”. Ο ένας είναι ο γνωστός και δεν τον αναφέρω. Με λίγο κουράγιο όμως, εύκολα αναγιγνώσκεται σαν μια νέα ευκαιρία για νέες εκκινήσεις. Είμαστε άπειροι ούτως ή άλλως. Μπορούμε να είμαστε ή να κάνουμε πολλά περισσότερα απ’ όσα πιστεύει ο απαισιόδοξος εαυτός μας !
Στην πρώτη περίοδο της καραντίνας του Μαρτίου λοιπόν , κάναμε με τον Πόλυ Κυριάκου ένα νέο τραγούδι , εμπνευσμένο από την έκτακτη αυτή συγκυρία , θέλοντας να εμψυχώσουμε τους ακροατές, με τίτλο “Εμείς Κρατάμε Τη Ζωή”. Όταν πια ήρθε το Φθινόπωρο και γνωρίζοντας ότι φέτος το Χειμώνα οι ζωντανές εμφανίσεις δε θα έχουν καμία τύχη , αποφασίσαμε με το Θανάση Τσιφτσίδη , έναν νέο και εξαιρετικά χαρισματικό σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή να μεταφέρουμε τη ροή ενός ζωντανού προγράμματος στο κανάλι μας στο YouTube επανεκτελώντας τραγούδια από τα μήκη και τα πλάτη του ελληνικού ρεπερτορίου και οπτικοποιώντας τα απ’ την αρχή , δίνοντας στον επισκέπτη την εμπειρία μιας συναυλίας , όπως ακριβώς θα τα έβλεπε και θα τα άκουγε σε μια σκηνή ζωντανά! Και φυσικά οι ιδέες δε στερεύουν , συνεχίζουμε πάντα με όσα μέσα διαθέτουμε, καμιά φορά και με όσα δε διαθέτουμε.
Όλα αυτά τα χρόνια , οι διοικήσεις των προγραμμάτων εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι οι άνθρωποι του θεάματος είχαν κάθε λόγο να θέλουν να προβάλλουν τη δουλειά τους , ήταν φυσικά απρόθυμες να καταβάλουν την παραμικρή αμοιβή .
Οι καλλιτέχνες βιώνετε δύσκολες ώρες. Ο κλάδος των μουσικών – των ερμηνευτών γενικότερα ο καλλιτεχνικός κλάδος έχει βάλει λουκέτο από τον περασμένο Μάρτιο. Είμαι σίγουρη ότι μέσα σου, ένα γιατί το έχεις….
Ίσως ακουστεί περίεργο , όμως ως τώρα δεν έχω προλάβει να σταθώ στο “γιατί” άλλωστε, λίγο πολύ, οι παράγοντες που έχουν οδηγήσει τον κλάδο σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση , είναι ήδη γνωστοί. Οι καλλιτέχνες μπήκαμε σε καραντίνα , η Τέχνη όμως ,όχι . Σαν ερμηνευτές χάσαμε τη φυσική μας επαφή με τον κόσμο και ίσως έναν από τους βασικότερους πόρους. μας Σαν δημιουργοί όμως οφείλουμε να συνεχίσουμε να εμψυχώνουμε , να μιλάμε ενωτικά και μέσα από τη δουλειά μας, να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι πρότυπο ψυχραιμίας και θετικής στάσης απέναντι στη δυσκολία, να εμπνέουμε αισιοδοξία , κουράγιο και ανακούφιση. Αυτή πιστεύω ότι είναι η αποστολή των ανθρώπων της Τέχνης . Αντί να αφορίζουν , να αντιπροτείνουν. Αντί να καταγγέλλουν, να συσπειρώνουν. Ο κόσμος δεν περιμένει να ακούσει από μας ό,τι ακούει και στις ειδήσεις. Οι άνθρωποι ζητούν από την Τέχνη και τους εκφραστές της το ελπιδοφόρο μήνυμα της ζωής και της ανάτασης.
Ένιωσες απαξίωση από την πολιτεία;
Η Τέχνη δυστυχώς στη χώρα μας , κατά τη γνώμη μου απαξιώνεται σε μόνιμη βάση από την Πολιτεία , από κάθε κυβέρνηση οποιασδήποτε απόχρωσης. Δεν περιμέναμε την έκτακτη κατάσταση της πανδημίας για να διαπιστώσουμε ότι η Μουσική , το Θέατρο , ο χώρος των Εικαστικών , ο Χορός, ως επί το πλείστον περιμένουν την ιδιωτική πρωτοβουλία για να εξελιχθούν. Ακόμα και σε πιο “άνετες” οικονομικά εποχές, η χρηματοδότηση ήταν ανεπαρκής και οι διαδικασίες εκταμίευσης των λιγοστών πόρων αργοκίνητες . Πιστεύω ακράδαντα ότι η Ελλάδα μας , αν θέλει να εξελιχθεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα και στο χώρο του Πολιτισμού , θα πρέπει να διαμορφώσει ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο που να προβλέπει περισσότερες παραγωγές προσιτές για τον κόσμο , μεγαλύτερη εμβέλεια δραστηριοτήτων (Ελλάδα δεν μπορεί να είναι μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη) ώστε ο κόσμος να δέχεται ερεθίσματα υψηλής αισθητικής και ως Έλληνες καλλιτέχνες να καταθέτουμε έργο μεστό και διεθνώς. Ας μην ξεχνάμε ότι ως τώρα, οι Έλληνες που με την τέχνη τους “ταξίδεψαν” την Ελλάδα στο εξωτερικό, στήριξαν μόνοι τους τις παραγωγές τους. Αυτό, η Πολιτεία κάποια στιγμή πιστεύω πως πρέπει να το εξετάσει καθώς ως χώρα επωφελούμαστε συνολικά από τέτοιες διακρίσεις .
Είσαι υπερ των live Streaming συναυλιών;
Φυσικά και είμαι υπέρ των live streaming συναυλιών. Υποστηρίζω κάθε μέσο που μπορεί να μεταφέρει ένα μήνυμα ή ένα ερέθισμα στον κόσμο. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που θα μπορούσαμε να εξετάσουμε ως προς αυτό , όμως η μεγάλη εικόνα παραμένει αναλλοίωτη. Το μέσον είναι εκεί για να εξυπηρετήσει. Ο τρόπος με τον οποίο κανείς το χρησιμοποιεί το καθιστά ωφέλιμο ή βλαβερό
Φοβάσαι μήπως αυτός ο τρόπος προβολής θα γίνει συνήθεια;
Όχι , καθόλου δε φοβάμαι κάτι τέτοιο. Πιστεύω στην ασύγκριτη ενέργεια που εισπράττει ο ακροατής με τη φυσική του παρουσία κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας. Θα ήταν μάλλον ουτοπικό να θεωρήσει κανείς ότι ο κόσμος θα πάψει να παρευρίσκεται στις παραστάσεις, επειδή παροδικά του προσφέρθηκε ένα δισδιάστατο υποκατάστατο. Η ζωντανή επαφή ανάμεσα στον εκφραστή και το δέκτη είναι μια “ιεροτελεστία” που μετρά χιλιάδες χρόνια. Το ζωντανό ο κόσμος πιστεύω πως δεν το νιώθει σαν μια απλή συνήθεια , αλλά σαν ανάγκη και ταυτόχρονα δικαίωμα .
Πριν λίγες μέρες η ΕΡΤ ανακοίνωσε ότι θα δώσει συμβολική αποζημίωση στους καλλιτέχνες που εμφανίζονται στις μουσικές εκπομπές. Τι λες γι αυτό;
..και “συμβολική”….και “αποζημίωση” ! Ούτε συμβολική θα έπρεπε να είναι κατά τη γνώμη μου, ούτε αποζημίωση , αλλά μια αξιοπρεπής αμοιβή. Θα πρότεινα βέβαια να μην κάνουμε αναφορά μόνο στην ΕΡΤ εδώ, αλλά εν γένει στους τηλεοπτικούς σταθμούς που φιλοξενούν σε εκπομπές τους καλλιτέχνες από το χώρο της Μουσικής.
Όλα αυτά τα χρόνια , οι διοικήσεις των προγραμμάτων εκμεταλλευόμενες το γεγονός ότι οι άνθρωποι του θεάματος είχαν κάθε λόγο να θέλουν να προβάλλουν τη δουλειά τους , ήταν φυσικά απρόθυμες να καταβάλουν την παραμικρή αμοιβή . Στα χρόνια της πορείας μου βέβαια συνάντησα και κάποιες εξαιρέσεις , λίγες όμως. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί συνεργασίας και όχι παραχώρησης τηλεοπτικού αέρα. Γνωρίζω εκ των έσω ότι -τουλάχιστον από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μέχρι πρόσφατα- πολλοί ερμηνευτές αναγκάζονταν να καταβάλουν οι ίδιοι αμοιβή στους μουσικούς τους προκειμένου να κάνουν μια ολοκληρωμένη εμφάνιση στην τηλεόραση. Ο ερμηνευτής δηλαδή από τη μία πρόσφερε πλούσιο περιεχόμενο στους θεατές ενός σταθμού αφιλοκερδώς κι από την άλλη επιβαρυνόταν και με τα έξοδα παραγωγής της εμφάνισής του!
Ορθώς λοιπόν η ΕΡΤ έκανε αυτήν την κίνηση , μόνο που δε θα έπρεπε να έχουμε φτάσει στην πανδημία για να συμβεί κάτι τέτοιο. Δε θα έπρεπε να είχε ζημιωθεί ο κλάδος για να αποζημιωθεί. Θα έπρεπε να αμείβεται κανονικά εξ αρχής όπως ακριβώς και στις ζωντανές εμφανίσεις. Αν πριν από τη φετινή κρίση , οι άνθρωποι του θεάματος μπορούσαν να συγκεντρώσουν μεγαλύτερα εισοδήματα από τα ήδη δεδουλευμένα όλα αυτά τα χρόνια, ίσως τώρα να μη βρίσκονταν σε τόσο δεινή θέση.
Τι σου έχει λείψει από την προ καραντίνας εποχή;
Θα κλείσω τα μάτια …κι όταν τ’ ανοίξω πάλι , θα τα γράψω με τη σειρά που ήρθαν στο μυαλό. Οι συναυλίες , οι πρόβες με τα αστεία και τα πειράγματα, η φυσική επαφή με τους ανθρώπους ,το να βλέπω τους δρόμους και τα καταστήματα γεμάτα ζωή, ένας καφές κάτω από τον ήλιο στην πλατεία, η τρισδιάστατη κανονικότητα, η ζωή χωρίς το φόβο. Όλα αυτά όμως, κάθε φορά που τα αναπολώ , σκέφτομαι ότι είναι μπροστά , ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου να φανούν και πάλι στην καθημερινότητα. Γι αυτό το μόνο που εύχομαι για την ώρα , είναι να παραμείνουμε όλοι υγιείς για να τα χαρούμε όταν επιστρέψουν.
Για κάποιους που σε γνωρίζουν για πρώτη φορά, τι θα ήθελες να ξέρουν για σένα και τη δουλειά σου;
…ότι με λένε Ελεάννα , είμαι αμετανόητη ερωμένη του ήχου και δεν τραγουδώ με το λαιμό, αλλά με την ψυχή μου
Θα πάω στο «Φελλό» τη νέα σου δισκογραφική συνεργασία με τον Κύπριο Στιχουργό Πόλυ Κυριάκου, αλλά και το Ogdoo Music Group. Ένα άλμπουμ, που προσωπικά το λάτρεψα. Ας μιλήσουμε γι αυτήν την εξαιρετική δουλειά…
Κατ’ αρχάς επίτρεψέ μου να σε ευχαριστήσω για τα όμορφα λόγια σου, με κάθε ειλικρίνεια , ο Πόλυς κι εγώ εξαντλήσαμε την τελειομανία μας πάνω σε αυτό το άλμπουμ , φροντίσαμε από την αρχή ο καθένας ξεχωριστά να καταθέσει όσο γινόταν άρτιο το “μερίδιό” του . Ταυτόχρονα όμως υπήρξαμε και αρκετά γενναιόδωροι μεταξύ μας , πετώντας ό,τι γεννούσε αμφιβολίες και κρατώντας μόνο ό,τι μας έκανε ομόφωνα να νιώθουμε ότι αξίζει να κρατηθεί.
Παραδώσαμε λοιπόν οχτώ ιστορίες πραγματικές , που έχουν εκτυλιχθεί σε ανύποπτο χρόνο κάπου μεταξύ Ελλάδας , Κύπρου και Αμερικής. Οχτώ τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα, τη ματαίωση, τον άνθρωπο-Φελλό , το “χορό” που στήνει το Εγώ μέσα μας. Κάθε τραγούδι είναι ξεχωριστό και όπως θα διαπιστώσετε, κρατά το δικό του ύφος , τη δική του προσωπική αισθητική. Συνάμα όμως , είναι ενταγμένο στην ίδια συλλογή, γι ‘αυτό και φέρει όμοια ηχητικά και ενορχηστρωτικά χαρακτηριστικά.
Η γραφή του Πόλυ δεν επιτρέπει στον ακροατή να μαντέψει ποια εποχή γράφηκε το κάθε τι , κι αυτό νομίζω πως είναι και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα της συλλογής. Διαχρονικός στίχος και ήχος , πλαισιωμένος από ξύλινα όργανα που δε χρειάζονται ρεύμα για να ακουστούν. Επιστροφή στο φυσικό.
Αρχικά πώς προέκυψε η συνεργασία με τον Πόλυ Κυριάκου;
Με τον Πόλυ μας έφερε κοντά ένας αριστουργηματικός του στίχος ,που έμελλε να κάνω τραγούδι, το “Κανένας Δεν Ξεφεύγει Απ’ Την Αγάπη”.
Βρισκόμαστε κάπου στο 2009 και ο Γιώργος Ανδρέου μας φέρνει σε επαφή μέσω Skype , καθώς ο Πόλυς τότε κατοικούσε ακόμα στη Νέα Υόρκη. Μείναμε στην πρώτη μας διαδικτυακή συνάντηση να συζητάμε ώρες ατέλειωτες , σαν να είχαμε γνωριστεί από καιρό . Στην πορεία συνεχίσαμε να μιλάμε συχνά , ανταλλάξαμε απόψεις για την πορεία της τραγουδοποιίας στην Ελλάδα, ανταλλάξαμε “ένοχα” μυστικά ,συνδεθήκαμε με μια βαθιά ανθρώπινη φιλία που κρατάει μέχρι και σήμερα. Ύστερα από εκείνο το τραγούδι που κυκλοφόρησε το 2010 ενταγμένο στο πρώτο μου προσωπικό άλμπουμ με τίτλο “Ενα Ταξίδι Που Δεν Έκανες Ποτέ”, νιώσαμε από κοινού την ανάγκη να δημιουργήσουμε μαζί κάτι ολοκληρωμένο. Μας πήρε περίπου τρία χρόνια να φτάσουμε σε οχτώ νέα τραγούδια που να συνδέονται νοηματικά, αισθητικά και ηχητικά, χωρίς όμως το ένα να αντιγράφει με κάποιον τρόπο το άλλο. Κάπως έτσι γεννήθηκε ο Φελλός , ένας νέος κύκλος τραγουδιών που αποτελείται από πραγματικές ανθρώπινες ιστορίες ,που σήμερα πια με πολλή χαρά και υπερηφάνεια σας έχουμε παραδώσει.
Σε μια εποχή που το τραγούδι κάποιοι το θέλουν πιο ελαφρύ, εσείς φτιάξατε ένα δίσκο με τραγούδια που έχουν αρκετά νοήματα. Στίχους που ταυτίζονται με τους ανθρώπινους προβληματισμούς μας.
Εδώ τώρα θα μου επιτρέψεις Λαμπριάνα μου να καταθέσω μια μικρή διαφωνία. Αναρωτιέμαι αν όντως το τραγούδι το θέλουν κάποιοι ελαφρύ και αν ναι , ποιοι θα μπορούσαν να είναι αυτοί. Να είναι ο κόσμος που ίσως να ζητά κάτι εύπεπτο ώστε να τραγουδάει χωρίς να σκέφτεται πολλά? Να είναι οι παραγωγοί που, αντιλαμβανόμενοι τα παραπάνω , ασκούν πιέσεις στους δημιουργούς? Η αλήθεια είναι ότι κρατάει χρόνια αυτή η συζήτηση και σε ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαιρία να θίξω αυτό το θέμα .
Προσωπικά ,δε βλέπω πια τίποτα από τα δύο , ειδικά μετά το 2010 που η οικονομική κρίση επηρέασε και τη μουσική βιομηχανία. Αφ’ ενός το “εφήμερο” ανακόπηκε σε μεγάλο βαθμό, καθώς ο κόσμος έστρεψε το ενδιαφέρον του στο τραγούδι που παίρνει και δεύτερη και τρίτη ακρόαση. Και αφ’ ετέρου, πιστεύω ότι σ’ ένα μεγάλο βαθμό αυτό και ο παραγωγός το αντιλήφθηκε και με τη σειρά του έριξε τον προβολέα σε πιο διαχρονικές επιλογές .Ο κόσμος πάντα ξέρει. Ακόμα κι αν πρόσκαιρα ζητά κάτι ρηχό να ξεχαστεί , στο τέλος της μέρας θα επιδιώξει να ακούσει εκείνο το τραγούδι με το οποίο μπορεί να ταυτιστεί, εκείνο το ρεφραίν που του “είπε” την αλήθεια.
Τώρα ως προς τον Πόλυ κι εμένα , σίγουρα δεν κάναμε ένα νέο κύκλο τραγουδιών για το ντόρο του τριμήνου. Καταθέσαμε έργο με την προοπτική να ταξιδέψει σταδιακά μέσα στο χρόνο. Γι ‘αυτό και δε φοβηθήκαμε να κάνουμε τραγούδια σύνθετα , γιατί ξέρουμε ότι αργά ή γρήγορα, ο “Φελλός” θα μπει στο στόμα και τις καρδιές του κόσμου .
Είναι πιο εύκολο να γράφεις μουσική πάνω σε στίχους;
Η αλήθεια είναι ότι δε δοκίμασα ποτέ να κάνω μελωδία χωρίς να πατήσω πάνω σε στίχο, το βρίσκω μάλλον πρωθύστερο. Το μέτρο που δίνει ο τονισμός στο στίχο ή την ποίηση , ακόμα και στον προφορικό μας λόγο , είναι μουσική από μόνο του. Ο συνθέτης οφείλει να το λάβει σοβαρά αυτό υπόψη του πριν εμπνευστεί οποιαδήποτε μελωδία πάνω στις λέξεις, αν θέλει να έχει ένα συμβατό αποτέλεσμα . Έχουμε ακούσει πολλάκις τραγούδια που παραβιάζουν τον εσωτερικό ρυθμό της γλώσσας, έχουμε όμως ακούσει και αριστουργήματα, των οποίων οι δημιουργοί αυτόν το ρυθμό, τον είδαν σαν πρώτη ύλη κι έδωσαν στον κόσμο ένα λόγο να απομνημονεύει και να τραγουδάει με μια φυσική ροή.
Υπάρχει ακόμα μία πολύ σημαντική πηγή πληροφοριών μέσα στο στίχο κατά τη γνώμη μου. Το νόημα, η χροιά του, η έντασή του και τα συναισθήματα που δημιουργεί. Και όλα αυτά οφείλουν εξίσου να αποδοθούν μέσα μέσα στη μελωδία, να “μεταφραστούν” σε μουσική και να δέσουν ακόμα πιο αρμονικά με όσα περιγράφει ο στίχος. Δε θα ήταν υπερβολή λοιπόν, αν έλεγα ότι το τραγούδι είναι πάνω απ’ όλα οι λέξεις του.
Ένας στίχος από το τραγούδι «Φελλός» λέει: «Επιτυχώς επέπλευσεν ο Φελλός. Απ’ το ναυάγιον επέζησεν ασφαλώς μόνον αυτός». Μπορεί μετά από κάθε καταιγίδα – πολιτικοοικονομική – κοινωνική, να επιπλέουν οι φελλοί ωστόσο έχουν ένα μειονέκτημα. Να τους παρασέρνει ευκολότερα ο άνεμος. Άρα αξίζει να πηγαίνει κόντρα στους ανέμους;
Ο Φελλός δε διαθέτει δική του πυξίδα, πηγαίνει όπου να’ ναι αρκεί να έχει “λεία”. Για τον άνθρωπο που έχει απαντήσει τα βασικά ερωτήματα στη ζωή του (ποιος είναι , πώς ο ίδιος αυτοπροσδιορίζεται, ποιοι είναι οι κύριοι στόχοι του, πώς θέλει να ζήσει τη ζωή του , τί πιστεύει ότι έχει να δώσει, τί πιστεύει ότι αξίζει να απολάβει), η πορεία καθορίζεται από την εσωτερική του φωνή και δεν ελέγχει …δελτίο καιρού. Γιατί ξέρει ότι όση κακοκαιρία και να βρει στη διαδρομή , εφόσον ο στόχος είναι έντιμος και ο ίδιος πιστεύει σ’ αυτόν και στον εαυτό του, θα φτάσει. Ο Φελλός από την άλλη, μετράει, υπολογίζει, και συμπεριφέρεται …υβριδικά, ανάλογα με το τί πιστεύει ότι θέλει να δει η πελατεία για να αγοράσει.
Στο εν λόγω τραγούδι λοιπόν, ο Πόλυς με τη μαεστρία του, καταθέτει ένα ποίημα-χαστούκι , φωτογραφίζοντας τον άνθρωπο-φελλό που την ώρα της κρίσης θα κοιτάξει να σώσει το τομάρι του με οποιοδήποτε κόστος , ακόμα κι αν είναι ο μόνος που θα επιζήσει. Τον άνθρωπο που για να βγει ανενόχλητος από την οποιαδήποτε άβολη κατάσταση , υποδύεται τον τρελό, ενώ τα έχει τετρακόσια. Κι όπως πολύ σωστά λες, στο πρώτο φύσημα του ανέμου, χάνει την ισορροπία του. Οι Φελλοί έχει δείξει η ζωή αρκετές φορές ότι δεν πηγαίνουν μακριά . Αργά ή γρήγορα αποβάλλονται από την ίδια την πελατεία τους ως “φελλοί-ανώφελοι”.
Είσαι άνθρωπος που κάνει όνειρα;
Νομίζω πως μέσα στα χρόνια καθώς μεγαλώνω , διαβάζω τη Ζωή από την αισιόδοξη πλευρά της , ακόμα κι αν οι ενδείξεις πρόσκαιρα δεν είναι με το μέρος μου. Τα όνειρα για μένα είναι ένα εργαλείο σχεδίασης του μέλλοντος, έχω μεγάλη πίστη στο “τιμόνι” που κρατάμε ως άνθρωποι και στις δυνάμεις που διαθέτουμε, αλλά και στη δική μας ευθύνη για ό,τι αντιμετωπίζουμε στο προσωπικό μας πεδίο δράσης.
Η τετράγωνη λογική μου μέσα στα χρόνια διευρύνθηκε αρκετά και αποδέχτηκα ότι ακόμα και στην πιο “ορθολογική” μας εκδοχή , η αγάπη, η εμπιστοσύνη, ο φόβος, η ανασφάλεια ή η πίστη, η σιγουριά, δεν έχουν διαστάσεις, χρώμα, σχήμα κι όμως είναι αισθήματα αντιληπτά ακόμα και από το ίδιο το σώμα, παρόντα στην κάθε μέρα. Σύμφωνα με αυτά, κατά κανόνα, συμπεριφερόμαστε , τολμάμε ή υποχωρούμε. Επομένως, θεωρώ μάλλον παραπλανητικό ή και επιζήμιο να τα αποκλείει κανείς από τον εσωτερικό του διάλογο. Αν οι άνθρωποι τολμούσαν στο σύνολό τους να ονειρευτούν αντί να ξοδεύουν τη ζωή τους καταγγέλλοντας και καυτηριάζοντας την πραγματικότητα εκεί έξω “που είναι μία, συμπαγής και εναντίον τους”, αυτή η ίδια πραγματικότητα θα έκανε πολλά βήματα εμπρός.
Ετοιμάζεις κάτι καινούργιο που είναι ανακοινώσιμο;
Όπως θα διαβάσει ο αναγνώστης μας και παραπάνω, από τον Οκτώβριο που πέρασε και παρά το δεύτερο λοκντάουν που τότε αχνοφαινόταν, ξεκινήσαμε με το Θανάση Τσιφτσίδη , έναν εξαιρετικά ταλαντούχο σκηνοθέτη και κινηματογραφιστή, να δουλεύουμε πάνω σε μία αρκετά απαιτητική, αλλά και ελκυστική ιδέα: να μεταφέρουμε στο YouTube τα τραγούδια και την ατμόσφαιρα ενός live , υποκαθιστώντας τις συναυλίες που τόσο απότομα ανέκοψε η πανδημία. Κάθε δεύτερο Σάββατο λοιπόν, ανεβάζουμε στο κανάλι ζωντανές επανεκτελέσεις τραγουδιών απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη του ελληνικού ρεπερτορίου, είτε τραγούδια από την προσωπική μου μέχρι τώρα πορεία, είτε διασκευές επιλεγμένων αγαπημένων, κινηματογραφημένα από την ιδιαίτερη ματιά του Θανάση, προσφέροντας στον κόσμο μια ακόμα ξεχωριστή “συναυλιακή” στιγμή.
Παράλληλα συνεχίζουμε με τον αγαπημένο μου Πόλυ να πειραματιζόμαστε πάνω σε νέο υλικό , αν και προτεραιότητά μας παραμένει ο Φελλός και η ολοκλήρωση ενός πρώτου επικοινωνιακού κύκλου, μέσα στον οποίο βρίσκεται και η οπτικοποίηση των οχτώ τραγουδιών της συλλογής και η εκ νέου κυκλοφορία τους μαζί με τα βίντεο κλιπ.
Όπως καταλαβαίνεις Λαμπριάνα μου, η δημιουργία, η “καταγραφή” των συναισθημάτων, η απεικόνιση στιγμών της ζωής μέσα από την τραγουδοποιία, αλλά και η διασπορά της πληροφορίας, δε σταματούν ποτέ. Είναι εκεί για να “φυλακίσουν” λίγη αλήθεια μέσα στο στίχο και τη φωνή που τον τραγουδά , και να δώσουν στον κόσμο ένα λόγο να νιώσει τη χαρά , τη νοσταλγία, τον έρωτα, την ανάταση και με τις έξι αισθήσεις.
Ελεάννα σ΄ ευχαριστούμε πολύ που μας άνοιξες την καρδιά σου
Ευχαριστώ κι εγώ για τη φιλοξενία, εύχομαι καλές γιορτές, υγεία, αίσια έκβαση για την παγκόσμια αυτή περιπέτεια και εσωτερική δύναμη!
