Θα ξανακάνω Κριτική, ύστερα από πολλά χρόνια (1954-1957 στον Πάροικο του Καϊρου, 1979-1983 στη Νέα Μεσημβρινή).
Ναι, ο Σπύτος Μπιμπίλιας δεν είναι ένας “ξεχωριστός” ηθοποιός, όπως λέμε για κάποιους (ελάχιστους) που τυποποίησαν μια ξεχωριστή θεατρική προσωπικότητα (π.χ. Λογοθετίδης).
Είναι ένας εξαιρετικός Εργάτης και Εκτελεστής όποιαυ ρόλου του ανατίθεται, χωρίς σαχλαμάρες του τύπου “να πιάσω το συναίσθημα” και άλλες αποχρώσεις
Είναι ένας εξαιρετικός ερμηνευτής, με απαράμιλλη τεχνική, σαν αυτούς που ήθελε ο Ράϊνχαρτ, ή που έβγαλε η Rada του Λονδίνου.
Κι ας θυμηθούμε πως η τελευταία έβγαλε κορυφαίους “τεχνίτες”, όπως οι Tom Courtney, Colin Blakely, ακόμα και ο διάσημος λόρδος Λώρενς Ολίβιε ή και ο Σων Κόνερυ, και σε μας ο Δημήτρης Μαλαβέτας.
Δεν χρειάστηκε να του δώσουν “Μεγάλους Ρόλους” για να φανεί το ταλέντο και η δεξιοτεχνία του. “Όποιος έχει μάτια βλέπει” που λέει και το ανέκδοτο. Κι ας μην κάνω συγκρίσεις με πολλές μυθοποιημένες νούλλες, που μιλούσαν πολύ, και έκαναν ελάχιστα. Κι ούτε θα απλωθώ τώρα στην περίπτωση της “Μεθόδου” Στράσμπεργκ, που κατέστρεψε ηθοποιούς και διέλυσε ζωές. Αυτά.
Ας συγκρίνουμε στο κλιπ, το μεγαλείο του “ελάχιστου” σε σχέση με τον αδέξιο στόμφο κάποιων “διασήμων”.
