της Λαμπριάνας Κυριακού
Δεν πρόκειται για σενάριο ταινίας, όχι, δεν πρόκειται για μια ιστορία φανταστική, ή για μια διήγηση τέλος πάντων, που έχει απώτερο στόχο να τραβήξει την προσοχή του αναγνώστη και να τον συγκινήσει.
Είναι μια τραγωδία που την βίωσα την περασμένη Πέμπτη στο Ψυχικό, καθώς πήγαινα στη δουλειά μου.
Ναι, ήταν είδηση το γεγονός ότι ένας νεαρός μετανάστης κρεμάστηκε από το δέντρο, στην οδό Τζαβέλλα τριάντα και κάτι… Αλλά γιατί να δημοσιοποιήσεις κανείς ένα τόσο θλιβερό γεγονός; Ποιον ενδιαφέρει η ζωή ενός νεαρού μετανάστη μέσα στην πανδημία; Όχι, δε θα πουλήσει, δεν μας ενδιαφέρει, ας μην το κάνουμε θέμα… (Ειρωνεύομαι)
Κούνησα κι εγώ το κεφάλι μου καταφατικά και σκέφτηκα, ναι η ζωή ενός μετανάστη δεν είναι είδηση, ας μην μπλέξουμε… Όμως, δεν είναι είδηση ούτε οι προσπάθειες των δυο 40χρονων ανδρών, που επι 6 λεπτά έδιναν αγώνα να απελευθερώσουν το κεφάλι του μελαχρινού αγοριού από το φούτερ που είχε σφιχτοδέσει γύρω από το λαιμό του;
Τα πάντα είναι είδηση, αγαπητοί αναγνωστες. Τα πάντα σημαίνουν οι πράξεις αυτές. Όπως τα πάντα σήμαινε και το «Γιατί βρε άνθρωπε, γιατί το έκανες αυτό» που έλεγαν συνεχώς στο αγόρι, οι δυο άνδρες… “Γιατί βρε ΑΝΘΡΩΠΕ…”
Το αγόρι δεν είχε τις αισθήσεις του. Τα λίγα υπάρχοντα του, ήταν αφημένα στο πεζοδρόμιο στην άκρη μιας ξύλινης πόρτας.
Όταν τον ξάπλωσαν επιτέλους οι δυο άνδρες στο πεζοδρόμιο, φαινόταν να είχε πάρει ανάσα.
Άναψε πράσινο, έπρεπε να προχωρήσω.
Αργότερα, πήρα τηλέφωνο όλα τα νοσοκομεία της περιοχής να μάθω τι έγινε. Δεν έβγαλα άκρη. Δεν ήξεραν… ίσως δεν ήθελαν να μου πουν. Δεν έμαθα τι έγινε με το αγόρι. Δεν έμαθα αν οι δυο άνδρες του έσωσαν τη ζωή. Έδρασαν ψύχραιμα όμως και με όλη τους τη σωματική και ψυχική δύναμη.
Ωστόσο εμείς οι λευκοί, οι προνομιούχοι δεν ξέρω ποιανού, συνεχίζουμε να τρωγόμαστε με τα ρούχα μας. Συνεχίζουμε να βαδίζουμε με την έπαρση του «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ» και να εξουσιάζουμε με την ανύπαρκτη συνείδηση μας, ένα κοινωνικό σύστημα που είναι φτιαγμένο να υπηρετεί τις ενοχές μας..
Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού:
Αν και προτίμησα αυτή την τραγωδία να την μοιραστώ μόνο με τους δικούς μου, ωστόσο κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι αξίζει να την μάθουν και άλλοι. Και αφού συνέπεσε με την Παγκόσμια ημέρα κατά του Ρατσισμού, είναι μια καλή αφορμή να αφυπνίσουμε την κοινωνία και να την βοηθήσουμε, ας είναι και με αργά βήματα, να καταπολεμήσει τις φυλετικές διακρίσεις και να νιώσει την μοναξιά και την απόγνωση των μεταναστών που πασχίζουν να βιοποριστούν μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον.
Ιστορία:
Η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι.
Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Ο ΟΗΕ μάς καλεί αυτή τη μέρα να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.
