της Λαμπριάνας Κυριακού
Απεριόριστη η ανθρώπινη δυστυχία. Ρέει σαν χείμαρρος και μας πνίγει. Στρατιωτάκια σε ένα άγνωστο «πολεμικό παιχνίδι» με αόρατους στρατηγούς κάπου κρυμμένους μέσα από… οθόνες.
Αναλωνόμαστε… μέσα από καθημερινές συμπεριφορές που θα μπορούσε να τις πει κανείς, αστείες.
Εποχή της εικόνας, της φιλοδοξίας και του χρήματος.
Εποχή που καθοδηγούν τον άνθρωπο οι ουσίες και όχι ο έρωτας για τη ζωή, ο έρωτας για την ύπαρξη, για το συναίσθημα. Ή απλά ο έρωτας.
Σχέσεις με στρατηγικές μάρκετινγκ. Έχεις να μου δώσεις, μου κάνεις. Στείρα εποχή. Τρόποι καλής συμπεριφοράς ανύπαρκτοι. Ασέβεια και εκμετάλλευση και αν σου αρέσει.
Περιμένουμε τον άλλον στην γωνία να στραβοπατήσει για να τον κατασπαράξουμε.
Σκληρός ανταγωνισμός στην δουλειά για μια θέση στο πουθενά. Που να ανέβεις να πας…καημένε άνθρωπε.
Έντονη κριτική και μνησικακία για επιδόρπιο.
Απλά κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μας πρέπει να ξέρουμε ότι, κάποτε, θα δουμε το τελευταίο φεγγάρι και μετά θα νυχτώσει για πάντα.
