Με εξαιρετικά μεγάλη αγωνία παρακολουθήσαμε τον αγώνα της Κατερίνας Στεφανίδη στο Μόναχο. Οι συσπάσεις του προσώπου της, στο κοντινό πλάνο της κάμερας, που αποτύπωναν το άγχος, την αγωνία, αλλά και την λαχτάρα να υπερβεί τον εαυτό της, μας έκαναν να δακρύσουμε. Ε’ ναι τελικά τα κατάφερε.
Το ασημένιο μετάλλιο προστέθηκε, όχι μόνα στα πολλά άλλα μετάλλια, αλλά και βαθειά στην εθνική μας συνείδηση, που δυστυχώς αφυπνίζεται και χειροκροτεί μόνο στις επιτυχίες.
” Δεν θέλω να πονάω” δηλώνει στην ΕΡΤ με το τέλος των προσπαθειών της η Κατερίνα και με αυτή την έκφραση αντιλαμβάνεσαι, πόσο επώδυνη και εξαντλητική είναι η κατάκτηση μιάς διάκρισης, αλλά και πόσο πολύ χρειάζεται τη στήριξη και τη συμπαράσταση όλων και κυρίως της Πολιτείας.
«Να είμαστε δίπλα και όχι εμπόδιο στους αγώνες των αθλητών μας καθημερινά, και να μην τους θυμόμαστε μόνο όταν καταφέρνουν να φτάνουν στη επιτυχία» δήλωσε τελευταία ο Πρόεδρος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας και μας θύμισε τα πικρά λόγια ενός πρωταθλητή μας, που επιστρέφοντας απο κάποια μεγάλη διοργάνωση χωρίς μετάλλιο ” Στο αεροδρόμιο με υποδέχτηκαν μόνο οι γονείς μου”.
Τον τιμωρήσαμε για όλους τους πόνους, όλες τις επιτυχημένες και αποτυχημένες προσπάθειες , για όλο το εθνικό βάρος που σήκωσε στις πλάτες του, εγκαταλείποντάς τον.
Για ” λίγες ώρες” μας είχε συγκλονίσει, διαταράσσοντας ασφαλώς την ηρεμία μας , το ξέσπασμα του αρσιβαρίστα Θοδωρή Ιακωβίδη στην κάμερα, επιστρέφοντας απο τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, όπου κατέκτησε την 11η θέση.
Έχω κουραστεί πάρα πολύ και δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. ‘Εχω ζήσει στο πετσί μου τον ψυχολογικό πόλεμο και το μπούλινγκ. Είναι πολύ λυπηρό να ντρέπεσαι να πας στον φυσιοθεραπευτή γιατί δεν σου παίρνει λεφτά γνωρίζοντας την κατάσταση σου. Και εγώ δεν το αντέχω. Θέλω να ηρεμήσω και να γυρίσω στους δικούς μου, να τους αγκαλιάσω και να τους ευχαριστήσω”, είχε δηλώσει συγκινημένος.
Τότε, είχε αποφασίσει να τα παρατήσει. Ευτυχώς όμως το παράπονό του ευαισθητοποίησε κάποιους πρόθυμους χορηγούς, κυρίως απο τον φίλαθλο και ιδιωτικό τομέα και προσωρινά απέτρεψαν την απόφασή του.
Ο Θοδωρής Ιακωβίδης είναι μέλος της Εθνικής Ομάδας Άρσης Βαρών, της Dream Team του Πύρρου, του Κάχι, του Βίκτωρα, του Λεωνίδα. Της Dream Team που μας έκανε πολλές φορές να δακρύσουμε, βλέποντας το εθνικό μας σύμβολο , την ελληνική σημαία να κυματίζει στα ανώτατα βάθρα του παγκόσμιου αθλητικού ανταγωνισμού.
Πως λοιπόν φτάσαμε στο σημείο να τα διαγράψουμε όλα και να οδηγήσουμε σε μαρασμό μιά τόσο σημαντική αθλητική ομάδα; Πως επιτρέψαμε μιά τεράστια προσπάθεια να οδηγηθεί σε ασφυξία και παρακμή; Πως απο το “κάτσε κάτω απο τη μπάρα” περάσαμε στο κάτσε κάτω και προχώρα μόνος σου;
Το ξέσπασμα του Θοδωρή Ιακωβίδη δεν ήλθε “κεραυνός εν αιθρία”. Και άλλοι αθλητές της ίδιας Ομοσπονδίας είχαν επισημάνει κατά καιρούς την άσχημη οικονομική κατάσταση, καθώς δεν μπορούσε να καλύψει ακόμη και τις πιο συμβατές υπαρξιακές τους ανάγκες.
Κερδίσαμε, χαρήκαμε τα μετάλλια σας, αλλά τώρα συνεχίστε μόνοι σας.
Δυστυχώς οι αρσιβαρίστες δεν είναι οι μόνοι αθλητές, που νοιώθουν την εγκατάλειψη.
Η χρυσή πρωταθλήτρια του Μονάχου Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, στα 35 χιλιόμετρα βάδην, όπως ανέφερε, την είχαν αποκλείσει απο το πρόγραμμα χορηγιών με “ηλικιακά κριτήρια”. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τον αθλητισμό για 8 χρόνια, επειδή έπρεπε να εργαστεί, δούλευε στην ταβέρνα της οικογένειας και πήγαινε τα βράδια για προπονήσεις.
Η Αντιγόνη , λοιπόν, κατάφερε μόνη της, να υψώσει την ελληνική σημαία και να διακριθεί μεταξύ πολλών άλλων πρωταθλητριών με παγκόσμιες διακρίσεις.
Η νίκη και το μετάλλιο της ανήκουν αποκλειστικά.
Σε μας αξίζει μόνο η ντροπή.
Το “χούι” όμως αυτό της επιλεκτικής μνήμης, της επιλεκτικής συμμετοχής και αχαριστίας, δεν είναι κάτι καινούργιο στην ελληνική σκηνή των πραγμάτων.
Το επικό σλόγκαν “Η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της” δεν προέκυψε τυχαία.
Ας θυμηθούμε πως πέθανε ο Κολοκοτρώνης ( φυλακίστηκε, καταδικάστηκε σε θάνατο και πέθανε μόνος και σε πλήρη εγκατάλειψη), ο Μακρυγιάννης ( φυκαλίστηκε και όταν βγήκε απο τη φυλακή πέθανε απο κακουχιες και φτώχεια), η Μαντώ Μαυρογένους ( φτωχή και εγκαταλελειμμένη πέθανε απο τύφο), ο Καπποδίστριας και ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δολοφονήθηκαν και ένα σωρό άλλοι…
\Ας βάλουμε, λοιπόν, τέρμα σε αυτό το κακό “χούι”, που δεν μας τιμά ιδιαίτερα και ας αφουγκραστούμε τις ανάγκες κάποιων ξεχωριστών ανθρώπων που σέβονται, αγαπούν και αναδεικνύουν την χώρα μας παγκοσμίως.
Οι επιτυχίες τους και πολύ περισσότερο οι αποτυχίες τους, ανήκουν σε όλους και η Πολιτεία οφείλει και πρέπει να τους στηρίζει ηθικά και υλικά. ‘Ετσι ώστε να μην χρειαστεί να μας αφυπνίσουν ξανά τα δακρυσμένα μάτια κάποιου άλλου Θοδωρή.
