Η αρμονία στις… «Δυσαρμονίες» του Αντώνη Αντωνίου και της Νατάσσας Ασίκη κι ο ρόλος του Τύπου
Σ‘ ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ υποκριτικής ο Αντώνης Αντωνίου και η Νατάσσα Ασίκη, δίνουν πολλαπλά μηνύματα στο θέατρο «Θεατρική Σκηνή» στα Κάτω Πατήσια μέσα από την παράσταση «Δυσαρμονίες». Είναι μια δημιουργία της Τζόυς Κάρολ Όουτς και αφορά σε μια συντηρητική οικογένεια στην Αμερική το 1990. Λίγο… Θεός, λίγο ρατσισμός, λίγο φασισμός.
Το ζευγάρι των μεσηλίκων (Φρανκ και Έμιλι Γκούλικ) καλείται στο στούντιο για να υπερασπιστεί τον γιό τους τους, που κατηγορείται για φόνο και βρίσκονται σε πολύ δύσκολη θέση, καθότι ο δημοσιογράφος που δεν παραβρίσκεται στο στούντιο αλλά υπαγορεύει τις ερωτήσεις από τα μεγάφωνα με βλοσυρή φωνή, επιθετική και ειρωνική μερικές φορές. Οι περισσότερες ερωτήσεις του είναι και ακαταλαβίστικες και εκτός περιεχομένου της υπόθεσης δολοφονίας, ενώ χρησιμοποιεί ένα λεξιλόγιο τέτοιο, που ο υποψιασμένο τηλεθεατής το θεωρεί επιτηδευμένο. Διότι το ΜΜΕ έχει ήδη καταδικάσει τον γιό του ζευγαριού στους τηλεθεατές και απλά έχει στο στούντιο τους γονείς του για να νομιμοποιήσουν με την παρουσία τους την ετυμηγορία του.
Οι γονείς του φερόμενου ως δολοφόνου, είναι μέτριας πνευματικής οντότητας, δεν αντιλαμβάνονται τις ερωτήσεις και επαναλαμβάνουν ότι το παιδί τους είναι καλός άνθρωπος και όλα εκείνα που μπορεί να ισχυριστεί μία μάνα για να υπερασπιστεί τον γιό της. Όμως, στο δωμάτιό του, βρέθηκε το πτώμα στις 14χρονης όπως και πορνογραφικό, αλλά και ναζιστικό υλικό. Το όπλο του φόνου δεν βρέθηκε, παρά μόνο μαχαίρια. Απλά το Μέσο, τον έχει καταδικάσει γιατί το ίδιο το Μέσο έχει δημιουργήσει ένα περιβάλλον γύρω από τον Καρλ προκειμένου να τον καταδικάσει.
Είναι φανερή η αμηχανία των γονιών στο στούντιο με τον Αντωνίου και στην Ασίκη να συγκλονίζουν με την ερμηνεία τους, ειδικά εκεί που είναι ανήμποροι να καταλάβουν τις ερωτήσεις. Θέλουν να υπερασπιστούν το αυτονόητο, ότι δεν έχουν βρεθεί όλα εκείνα τα στοιχεία που να ενοχοποιούν πλήρως τον γιό τους, αλλά δεν μπορούν. Διότι διακόπτονται βίαια από τον «δημοσιογράφο» και δέχονται ακαταλαβίστικες ερωτήσεις. Στην συνείδηση του κόσμου, ο Καρλ είναι ένοχος. Λέει κάποια στιγμή ο Φρανκ(Αντωνίου), πατέρας του Καρλ: «Με τέτοια πίεση ερωτήσεων από παντού έχω ξεχάσει τα γεγονότα.Δεν θυμάμαι τί έχω πει».
Μήπως θυμίζει κάτι από το Ελλάδα του σήμερα το όλο σκηνικό στο στούντιο; Η Όουτς δίνει με μαεστρικό τρόπο τον ρόλο των ΜΜΕ στην Αμερική το 1990. Τριάντα χρόνια μετά, το σκηνικό αυτό απαντάται σε όλα τα ιδιωτικά κανάλια. Άνθρωποι… ορατοί κι όχι όπως στο έργο που ήταν αόρατος ο ερωτών, δεν υπολογίζουν απολύτως τίποτα εμπρός στο μέγα επίτευγμα να σημειώσουν μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης. Στην Ελλάδα του σήμερα θα είχαν καταδικαστεί και οι γονείς του Καρλ, εκτός από τον ίδιο τον Καρλ. Για περισσότερη τηλεθέαση. Με τους περισσότερους τηλεπερσόνους να μην είναι δημοσιογράφοι, αλλά να τους παριστάνουν.
Στο τέλος της παράστασης κι αφού καταχειροκροτούνται ο Αντωνίου και η Ασίκη, ακολουθεί διάλογος με τους θεατές. Πρωτότυπο. Εκεί, ο καθένας συνομιλεί μαζί τους και αναφέρει πως εισέπραξε το έργο. Και συμμετέχουν σχεδόν όλοι, άλλωστε το θεατρόφιλο κοινό γεννάει αμέσως συμπεράσματα στο τέλος μιας παράστασης. Εκεί, επίσης ακούγονται ενδιαφέρονται πράγματα, ως συμπλήρωμα της επίθεσης του έργου. Κάποιος ρώτησε: Τελικά, ο Καρλ είναι ή όχι ένοχος»;. Ουδεμία σημασία έχει αν είναι η όχι. Το θέμα είναι τι λέει η τηλεόραση.
