Για τις μέρες μας!
Η σιωπή
Η σιωπή. Πολλές φορές έχει την δύναμη “σφαίρας”. Μπορεί να νικήσει και να διαπεράσει κάθε εμπόδιο. Είναι χρήσιμη σε εποχές που λέγονται πολλά και κούφια. Ξέρει να “ακουμπάει” στην κατάλληλη στιγμή ακόμη και στις πιο δύσκολες καταστάσεις το δίκιο και το άδικο. Το σωστό και το λάθος.
Είναι μέγα σφάλμα να νομίζεις πως τα πολλά λόγια είναι αποτελεσματικά. Σε φτωχαίνουν δυστυχώς όταν δεν έχουν κάτι να πουν. Και στις περισσότερες περιπτώσεις είναι δείγμα χαμένης απεραντοσύνης στην άγνοια.
Η σιωπή είναι “μαχαίρι”. Μπορεί να κόψει μέχρι το βάθος της ψυχής. “Εκείνον και εκείνον”. Όλους εκείνους που εμ-φανίζονται κάποια στιγμή στην “σκηνή”της ζωής, ντυμέ-νοι και ποδεμένοι από λάθος στυλίστα. Σαν εκείνη την παράσταση στο θέατρο που στο τέλος ακούς σχόλια, ια-χές και γυρνώντας να φύγεις καταλαβαίνεις πως “μίλησε” μην έχοντας τίποτα να πει.
Ο “πρωταγωνιστής” κρυμμένος σε μια μιζέρια που του έδινε η άχαρη προσωπικότητα και η “φτώχεια” της μα-ταιοδοξίας που νόμιζε πως ήταν το “τρόπαιο” μιας τρύ-πιας νίκης χρόνων, ήταν “βουβός” ενώ μίλαγε συνέχεια. Οι άλλοι έλεγαν, μίλαγαν, φώναζαν και έσκουζαν για να πείσουν, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν πως όσο μι-λάς τόσο χάνει ς.
Και ξαφνικά εκείνος ο κοντός και άσχημος που θύμιζε, διάλεξτε, γιατί πολλές φορές η ασχήμια κρύβει τις μεγαλύ-τερες ομορφιές, με δύο ατάκες σε ξύπνησε Από τη ρα-στώνη της χαμένης ώρας και τις θλιμμένες σκέψεις. Τον έβλεπες καθισμένο στην γωνιά του να περιμένει και υπο-μένει. Και σε “ανάγκαζε” αβίαστα να σκεφτείς. Σκέψεις βροχή. Για τα πολλά και τα λίγα. Για εκείνα και τα άλλα. Για τα χρόνια που πέρασαν. Για τα δύσκολα και καλά. Για τα εύκολα και τα κακά.
Σε ξυπνούσε ολοένα και περισσότερο. Σε “ανάγκαζε” με τη σιωπή του να αναθαρρήσεις. Σα να σου έλεγε, “Τι κάνεις; Που πας; Γυρνά και πάρτο από την άλλη”. Τον έβλεπες σαν εκείνους τους μεγάλους ήρωες. Σαν εκείνους τους φανταστικούς φίλους των παιδικών σου χρόνων, που νύ-χτες και νύχτες σου κράταγαν συντροφιά.
Νόμιζες πως τον ξέρεις χρόνια και ας τον έβλεπες για πρώτη φορά. Με το κλείσιμο της κουρτίνας και τις υπο-κλίσεις, την πρώτη, τη δεύτερη και όσες ακόμη φορές, άνοιγε στη δική σου ζωή μια νέα “παράσταση”.
Μέσα από εκείνο τον άσημο και άγνωστο κομπάρσο που σου είχε μιλήσει με την “σιωπή” Μια “σιωπή” που μέσα σου “ξερίζωσε” δέντρα που είχε πει και ο ποιητής.
