Τέμπη: Η κοιλάδα των στεναγμών και των δακρύων
Ποια λόγια νάβρουν τα πικρά και μαραμένα χείλη
Ν αφήσουνε παράπονο, να πούνε μοιρολόγι….
Με τους θλιβερούς αυτούς στοίχους θα προσπαθούσε κάποιος να προσεγγίσει τον ανείπωτο πόνο, τον κοπετό και το θρήνο, των γονιών, των συζύγων , των αδελφών και όλων των άλλων που τα αγαπημένα τους πρόσωπα χάθηκαν στο φοβερό σιδηροδρομικό δυστύχημα, που βύθισε στο πένθος ολόκληρη την Ελλάδα.
Δεν ήταν μόνο ο θάνατος για τα 57 τραγικά θύματα, αλλά η φρίκη που προηγήθηκε μέσα σε απερίγραπτες συνθήκες, που συνδέθηκαν με τη μαρτυρική έξοδό τους από τη ζωή.
Το εορταστικό τριήμερο της Αποκριάς που θέλησαν να περάσουν με τους δικούς τους, δυστυχώς μετατράπηκε σε συνάντηση αποχαιρετισμού, με το μοιραίο ταξίδι χωρίς επιστροφή.
Τα θύματα ήσαν κυρίως νέα παιδιά, που επέστρεφαν στη βάση τους για να συνεχίσουν τις σπουδές τους, ένα ακόμη βήμα στο δρόμο για τα όνειρά τους, που έσβησαν τραγικά και αναπάντεχα, μέσα στην τελευταία μαύρη νύχτα του Φλεβάρη.
Αλλόφρονες οι συγγενείς στο άκουσμα της φοβερής είδησης έσπευσαν στον τόπο της μοιραίας σύγκρουσης αναζητώντας τους δικούς τους ανθρώπους, με την αγωνία αλλά και την ελπίδα ότι κατάφεραν να βγουν ζωντανοί, έστω και ανάμεσα στους δεκάδες τραυματίες.
Την ελπίδα όμως διαδέχθηκε η οιμωγή και ο θρήνος των οικογενειών που διαπίστωσαν ότι ανάμεσα στους πενήντα επτά νεκρούς ήσαν και τα αγαπημένα τους πρόσωπα.
Για τους περισσότερους δόθηκε η δυνατότητα να αναγνωριστούν έστω και δύσκολα με το DNA. Για ορισμένους όμως, που δυστυχώς είχαν απανθρακωθεί από τις φλόγες, ούτε αυτό δεν μπόρεσε να γίνει. Μεγαλώνοντας ακόμη περισσότερο το δράμα των οικογενειών τους, που δεν μπορούν να βρουν τους ανθρώπους τους να τους κλάψουν και να τους κηδέψουν.
Δεν θα σταθούμε στις ευθύνες, που με πολλές προσεγγίσεις και αναλύσεις αναζητούνται, πέρα από το μοιραίο πρόσωπο του σταθμάρχη. Μόνο ένα ερώτημα ενός απλού καθημερινού ανθρώπου. Μπορεί η τύχη και η ασφάλεια εκατοντάδων ανθρώπων να επαφίεται στη λειτουργία ενός προσώπου, με παραγνώριση όχι μόνο λάθους αλλά και ενός απροόπτου: Ευθύνη και αποστολή δυσανάλογη του κινδύνου.
Η κοιλάδα των Τεμπών δυστυχώς έχει συνδεθεί και με άλλο τραγικό πολύνεκρο τροχαίο δυστύχημα. Μοιραία ημέρα η 13 Απριλίου 2003, για 21 μαθητές όταν φορτηγό επέπεσε στο λεωφορείο που επέβαιναν. Τα νεαρά παιδιά επέστρεφαν από εκδρομή και αναπάντεχα κόπηκε το νήμα της ζωή τους κατά τη φοβερή σύγκρουση.
Με άλλο μεγάλο σπαραγμό σε οικογένειες για τα νεαρά βλαστάρια τους και τη σκιά του πένθους και της θλίψης σε ολόκληρη την κοινωνία.
Έτσι λοιπόν η όμορφη κοιλάδα των Τεμπών, έγινε τόπος θυσίας δεκάδων ανθρώπων. Κυρίως νέων παιδιών. Τόπος των στεναγμών και των δακρύων όλων εκείνων που θρηνούν και οδύρονται για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, που τόσο τραγικά έφυγαν από κοντά τους.
