Καθημερινή
αναδημοσίευση Μαργαρίτα Πουρνάρα
Στην πορεία του ο Βαγγέλης Χρόνης κατάφερε να ισορροπήσει εντός του και εκτός, πολλά αντιθετικά ζεύγη ιδιοτήτων ή δραστηριοτήτων
Στην πορεία του ο Βαγγέλης Χρόνης κατάφερε να ισορροπήσει εντός του και εκτός, πολλά αντιθετικά ζεύγη ιδιοτήτων ή δραστηριοτήτων. Εχει σπουδάσει λ.χ. και ναυτιλιακά αλλά και αγγλική φιλολογία. Εχει υπάρξει –σχεδόν επί τρεις δεκαετίες– στενός συνεργάτης του Γιάννη Λάτση, όμως αναγνωρίζεται ως άνθρωπος της γραφής που έχει αφήσει το χνάρι στην πνευματική ζωή του τόπου. Το μόνον που ενώνει τις αμφίρροπες δυνάμεις είναι ο χαρακτήρας του: σεμνός, γλυκός χαμηλών τόνων με εξαίσιο χιούμορ. Πριν από μερικές ημέρες παρουσιάστηκε στο Ιδρυμα Θεοχαράκη μια συλλογή κειμένων του από τις εκδόσεις Καστανιώτη με τίτλο «Αειθαλής χρόνος» με ένα κομψότατο εξώφυλλο που έχει σχέδιο του εγκάρδιου αείμνηστου φίλου του, Αλέκου Φασιανού.
Στο βιβλίο αυτό καλύπτει μια ευρεία θεματολογία πάντα μέσα από τη σκέψη και το βλέμμα του, δείχνοντας ότι μπορεί να κινηθεί με χάρη πάλι ανάμεσα σε δύο αντιθέσεις, εν προκειμένω την πεζογραφία και την ποίηση. Στην παρουσίαση της έκδοσης μοιράστηκαν το ίδιο τραπέζι μια σειρά από προσωπικότητες πνευματικού διαμετρήματος: από τον Γιώργο Μπαμπινιώτη και τον Γιώργο Χρονά ως τον Γιώργο Μανιώτη, τον Νίκο Δαββέτα και την Ιουλίτα Ηλιοπούλου. Συντονιστής της θαυμάσιας συζήτησης ο Θανάσης Νιάρχος. Ο Γιώργος Μπαμπινιώτης υπογράμμισε: «Ο Βαγγέλης Χρόνης αναμετριέται συνεχώς με τη γλώσσα. Μια εγγενώς άνιση αναμέτρηση για όλους μας από την οποία ο ποιητής αυτός βγαίνει με ψηλά το κεφάλι. Εχει δώσει τον αγώνα του συνεχώς από τη μια συλλογή στην άλλη, βαθαίνοντας την τέχνη και την τεχνική του. Με δέος πάντα μπροστά στον γίγαντα που λέγεται ελληνική γλώσσα», ενώ ο Γιώργος Χρονάς με τη σειρά του προσέθεσε πως ο λόγος του ποιητή κυλά μέσα μας: «Εκεί όπου φθάνει ο καθένας μας, εκεί όπου θέλει να φτάσει».
Ενα από τα πιο γοητευτικά χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι το ενδιαφέρον που δείχνει ο Βαγγέλης Χρόνης για το παρελθόν, την ιστορία και τα σπαράγματά της που συναντά στα μουσεία. Αυτό τον ένωνε και με τον Αλέκο Φασιανό που έφυγε πέρυσι από τη ζωή. Οπως τόνισε και ο Γιώργος Μανιώτης, πηγαίνει στις αρχαιότητες «ώστε να συναναστραφεί μαζί τους, να γευθεί κάτι από τη ζωή τους, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους ώστε κάποτε να του εκμυστηρευθούν το μυστικό της αιώνιας νεότητάς τους και τις αλήθειες που θεμελίωσαν εσαεί τη μοναδικότητα του μεγαλείου τους. Με αυτή τη δίψα να τον διακατέχει συναντάται με την άλλη περιφερόμενη ψυχή του αρχαίου κόσμου, Αλέκο Φασιανό. Τον ωραιότερο χαρακτηρισμό της βραδιάς τον έδωσε ο Νίκος Δαββέτας που είπε: «Παρ’ ολίγον να αναφερθώ στον αειθαλή Χρόνη», ενώ ο Ιουλίτα Ηλιοπούλου διάβασε ποιήματά του στη διάρκεια της εκδήλωσης.
