Σάντρο Μποτιτσέλι, ¨Η Γέννηση της Αφροδίτης», 1485
Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση*
Οι Νυχτερίδες Βαμπίρ και η Γέννηση της Αφροδίτης
Το Έγκλημα και η Ομορφιά της ζωής!
«…Κατά το δεύτερο ήμισυ του εικοστού αιώνα η εκτεταμένη δημοσιογραφική κάλυψη του πολιτικού γίγνεσθαι κυριολεκτικά εξαφανίσθηκε από τις ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες ( της Μ.Βρετανίας). Πολλοί μελετητές ισχυρίζονται ότι ο απο – πολιτικοποιημένος Τύπος ο οποίος προέκυψε υπέθαλψε και υποθάλπει τις προσεγγίσεις δραπέτευσης από την πραγματικότητα, οι οποίες εν τέλει απλά
ενισχύουν και ισχυροποιούν το κατεστημένο. ..
Ειδικότερα στις δεκαετίες του ΄70 και του ΄80, οι δυο εφημερίδες του Μέρντοχ( Sun και Νews of the World) εισήγαγαν ένα ποιοτικά χαμηλότερο είδος
δημοσιογραφίας. Για να αυξήσουν την κυκλοφορία προσέφυγαν στην τακτική του «βιβλιαρίου επιταγών», δηλαδή στην αγορά αποκλειστικών ιστοριών από μάλλον ενοχλητικές πηγές. Για παράδειγμα, λέγεται ότι η σύζυγος του διαβόητου κατ’ εξακολούθηση δολοφόνου, γνωστού ως «μαχαιροβγάλτη του Γιόρκσαϊρ» εισέπραξε περισσότερα για τη δημοσίευση της ιστορίας του από όσα εισέπραξαν οι οικογένειες των θυμάτων ως αποζημιώσεις…»
The United Kingdom Press, Media, TV, Radio,- Newspapers, television,
news, circulation, stations, papers, number, print, freedom, mass media,
onlinehttp://www.pressreference.com
Την Στέλλα, την Ελληνίδα εβραία φίλη μας τη θυμάμαι συχνά: τα «χριστουγεννιάτικα» καστανά της μάτια και το λευκό της χέρι σημαδεμένο βάρβαρα με τη σφραγίδα του Άουσβιτς. Είχε ένα ιδιαίτερο τρόπο να διηγείται ιστορίες, σε μένα τη μικρούλα χριστιανή, μου έμαθε όλα τα παραμύθια του Περώ και του Άντερσεν. Έλεγε πάντα ότι οι λέξεις είναι ζωντανές: μπορούν να απογειώνονται, να προσγειώνονται και να αρμενίζουν στο πέλαγος .
Μου διηγήθηκε και την ιστορία της επιτομής της γλυκύτητας. της νεαρής Σιμονέττας, του «μοντέλου» του Σάντρο
Μποτιτσέλι στη «Γέννηση της Αφροδίτης».
Διηγούταν ποιητικά και όμως έλεγε απλά και απέριττα την ιστορία. Οι λέξεις είναι σαν τη θάλασσα, μου έλεγε τα χειμωνιάτικα βράδια, τις λέξεις δεν πρέπει να τις φοβάσαι, πρέπει να τις σέβεσαι….
Οι λέξεις είναι ζωντανές, πληγώνονται. Η αλήθεια είναι ζωντανή, πληγώνεται.
Το τέρας το είδαμε να γεννιέται, να ανδρώνεται, να ενηλικιώνεται, να θεριεύει. Και όμως το ανεχθήκαμε. Με αποστροφή, αλλά το ανεχθήκαμε.
Η βία εναντίον των μεταναστών δεν άρκεσε. Χρειάστηκε η δολοφονία του αδικοχαμένου Παύλου Φύσσα για να καταλάβει η κοινωνία με ποιους είχε να κάνει.
Και όπως τα περισσότερα πράγματα στη μικρή μας χώρα που νομίζει πως είναι ακόμη ο ομφαλός του κόσμου, είχε μια μορφή καρικατούρας. Παρωδίας. Παραφθοράς. Ώσπου ήρθε η τραγωδία…της δολοφονίας. Κανένα όμως τέρας δεν μπορεί να ανδρωθεί και να ενηλικιωθεί αν δεν καλύπτει άναρχα ίσως, ως καρικατούρα ίσως, αισχρά και χυδαία ίσως, ένα κενό. Καλλιεργεί τα χειρότερα, βρίσκει ως παράσιτο τροφή παντού, γιγαντώνεται – αλλά σε ποιο ζωτικό χώρο;
Ποιος του τον παρέχει; Αυτοφυής τερατογένεση είναι;
Αντισημίτες,πατριδοκάπηλοι, ομοφοβικοί, χουντοφασιστοειδείς, νυχτερίδες βαμπίρ. Αλλά ποιος τους προμηθεύει το αίμα που πίνουν;
Ποιος ακονίζει τα δοντάκια τους;
*Η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος
Παραλλαγή του κειμένου αυτού έχει δημοσιευθεί παλαιότερα στην εφημερίδα Αυγή
