Ελλάδα 2023.
Ένα μετεκλογικό σημείωμα εκτός επικαιρότητας
Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση
Συλλογισμένη ξαναέβλεπε την «Κόκκινη Έρημο» του Αντονιόνι. Την είχαν κουράσει οι «αναλύσεις» και τα λόγια των πολιτικών που έλεγε ο καθένας το ποιηματάκι του “Παράλληλοι μονόλογοι”.
Κι έτσι αποφάσισε να παρατηρήσει την Μόνικα Βίττι πιο προσεκτικά. Και ξαναγύρισε σε κάτι παλιότερο…αλλά τόσο κοντινό. Την πονάει αυτή η χώρα που χρειάζεται ολική επαναφορά στην ουσία.
Η Τζουλιάνα στη βιομηχανική ζώνη της Ραβέννας . Μετά την αποτυχία της επαφής με τον Κοράντο. Η εικονογράφηση της αποξένωσης. Μιλάει με ένα ναυτικό που επαναλαμβάνει “Ι love you” με απροσδιόριστη προφορά. Και η Τζουλιάνα λέει « αν με τσιμπήσω δεν θα πονέσετε εσείς, όχι;»
Δηλαδή αν πονέσω εγώ εσείς δεν θα πονέσετε, όχι;
Αχ προφήτη Μικελάντζελο Αντονιόνι. Πονάω εγώ – πονάω μόνη.
Πονάς εσύ; Πονάς μόνος.
Και έχεις μετά τον D.H.Lawerence να σου μιλάει για το «perfect one». One, σύμφωνοι. Αλλά perfect?
Περπατάει αργά στην Πανεπιστημίου. Πονούν τα γόνατά της με έναν πόνο απροσδιόριστο, οξύ και βαθύ. Αριστερά της ο Zonar’s, δεξιά της το σπίτι του Σλήμαν . Έργο του Τσίλλερ και Νομισματικό Μουσείο σήμερα. Περπατάει αργά με τσάντες του Άττικα να την τριγυρίζουν και ξαπλωμένους άστεγους να την καρφώνουν με κείνο το βλέμμα το απλανές και πονεμένο. Αφήνεται να παρασυρθεί. Να παρασυρθεί στα βλέμματα. Είναι η Τζουλιάνα στη διώρυγα της Ραβέννας. Ο ναυτικός, είναι όλοι οι υπόλοιποι. Ο Στρατής της μιλάει. Της ψιθυρίζει και ο Μάνος Σιμωνίδης.
Η Έμη της αναστατώνει τα μαλλιά και η Νάνσυ την ψυχή. Φυσάει εκείνο το απαλό αεράκι της Αττικής που καταφέρνει και τρυπώνει παντού. Πέθανε ο Φληβάς ο Φοίνικας, είναι 15 μέρες τώρα νεκρός. “Phlebas the Phoenician a fortnight dead. Forgot the cry of gulls and the deep sea swell. And the profit and the loss”.
Ενώ σ’ εμάς έμεινε μόνο το loss. Πίσω από το χρυσό υφάδι του Αττικού ουρανού υπάρχει το τρομακτικό μαύρο. Όλοι είμαστε παιχνίδια αυτού του μαύρου, της ψιθυρίζει ο Γιώργος Σεφέρης. Έλα, περπάτα τώρα με τα πονεμένα σου γόνατα στη «λίγη Ελλάδα που μας απομείνει» της λέει το αεράκι και ο Οδυσσέας Ελύτης.
Ω, πικρή ηδονή, της λέει ψιθυριστά ο Ναμπόκοβ. Ω γλυκό αεράκι του Δον, της μουρμουρίζει ο Σολόχοβ.
Την απορροφά η Τζουλιάνα. Τη ρουφάει μέσα της. Στην κυριολεξία.Το λεπτό κορμί της το απορροφά η Μόνικα Βίτι. Και έτσι φθάνει στην Κοραή την πάλαι ποτέ ακμάζουσα. Κάθισε Λιλίκα στο μπαλκόνι, πάρε το γατάκι σου κοντά και το καλαθάκι με τη γιρλάντα πού έχεις στην ποδιά σου και κεντάς.
“Γεια σας περβόλια γειά σας ρεματιές.Δεν είμαι πια η Ελοϊζ, είμαι η Τζουλιάνα στη διώρυγα”.
Και η Έμη βοηθάει τη Νάνσυ να μου σηκώσουν τα μαλλιά ψηλά …
Vivre sa vie. Γειά σου Ζαν-Λυκ. Το κοριτσάκι του Μαρξ και της Κόκα-Κόλα σε χαιρετάει. Από μακριά….
Αναφορές: Deserto Rosso, M. Antonioni 1964
D.H.Lawrence: Women in Love
Στρατή Τσίρκα: Ακυβέρνητες Πολιτείες
Γ. Σεφέρη:Δοκιμές
Θωμά Έλιοτ:Φληβάς ο Φοίνικας (Η Έρημη Χώρα)
Βλαντιμίρ Ναμπόκοβ: Lolita
Μιχαήλ Αλεξάντροβιτς Σολόχοβ: O ήρεμος Δον
Ζαν Λυκ Γκοντάρ:Αρσενικό-Θηλυκό, Vivre sa Vie
Οδ.Ελύτη: Του μικρού βοριά
*Η Τιτίκα Σαράτση είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος
