Να ξαναβρούμε τα όνειρά μας Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση

Να ξαναβρούμε τα όνειρά μας

Γράφει η Τιτίκα-Μαρία Σαράτση

Ένας παλιός παιδικός μου φίλος- και τον ευγνωμονώ για αυτό – μου επεσήμανε μια συνέντευξη του Abrasha Rotenberg στην El Pais όπου ο 97χρονος συγγραφέας λέει: « Δεν ζούμε τον θρίαμβο του καπιταλισμού αλλά την ένδεια ονείρων».

Είναι σαφές ότι η πλειοψηφία των πολιτών του «ανεπτυγμένου» κόσμου  δεν ονειρεύεται πια έναν καλύτερο κόσμο. Υπάρχουν βέβαια οι μειοψηφίες που εξακολουθούν να ονειρεύονται αλλά είναι κατακερματισμένες και αμήχανες. Αισθάνονται όπως λέει και το τραγούδι « σαν μετανάστες στη δική τους χώρα». Συχνά μου έρχεται στο νου ο στίχος του Καβάφη: « Αυτή η Συρία σχεδόν δεν μοιάζει με πατρίς του/ αυτή είναι η χώρα του Ηρακλείδη και του Βάλα» .Θα μπορούσα πολύ άνετα να αλλάξω το ¨Συρία» με το «Ελλάδα». Η γενιά μου – η περίφημη «γενιά του Πολυτεχνείου» ( αν και γενιά του Πολυτεχνείου δεν υπάρχει, μια μειοψηφία είμαστε, μερικές χιλιάδες το 1973 σε μια πόλη τριών εκατομμυρίων κατοίκων όπως σοφά έχει γράψει ο Μιχάλης Σαμπατακάκης στο κείμενο του

«Με τι γκαζι στο τέρμα και χωρίς χώρο για να φρενάρουμε» είχε όνειρα. Είχε αυτοθυσία και αλτρουισμό. Τι έγιναν όλα αυτά; Γιατί στις πρώτες πορείες στη μεταπολίτευση στην πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου συμμετείχαν χιλιάδες πολιτών που σταδιακά μειώθηκαν; Aς επικεντρωθώ στην Ελλάδα. Από 1974 και μετά η Παιδεία πέρασε από σαράντα κύματα. Υπέκυψε στην ευκολία και στο λαϊκισμό. Επειδή ήταν «αίτημα του λαού». Ποιος ήταν όμως αυτός ο λαός; Ένας λαός με νωπές τις μνήμες του εμφυλίου, ένας λαός ουσιαστικά διαιρεμένος σε δεξιά και αριστερά. Το εκπαιδευτικό σύστημα δεν έκανε τίποτα για να διευρύνει τη σκέψη των μαθητών, τα παιδιά ήταν τυχερά ή άτυχα ανάλογα με το αν είχαν κάποιο φωτισμένο δάσκαλο ή δασκάλα. Θυμάμαι τη μητέρα  του Παναγιώτη Κανελλάκη , την υπέροχη Ζιζέλ Βιβιέ όταν εγώ ήμουν στο Λύκειο να αγνοεί την «διδακτέα ύλη» και να μας μιλάει για τον Ρεμπώ, για τον Πικάσο, τον Βερλαίν. Εγώ  υπήρξα τυχερή. Τα όνειρά μου «τράφηκαν», ενισχύθηκαν. Ίσως πρακτικά αυτό να με έβλαψε γιατί «μοίρασα όλα μου τα δώρα και έμειναν άδειες οι παλάμες μου». Δεν πειράζει. Ακολούθησα το ποίημα του Σεφέρη και θυμάμαι τι έδωσα και δεν λυπάμαι που δεν πήρα. Έτσι πρέπει να γίνουμε όλοι. Να μην κατηγορούμε τη Βουλευτή που κρατάει μια ακριβή τσάντα. Έλεος!!! Εδώ καράβια πνίγονται, βαρκούλες αρμενίζουνε. Να πούμε την αλήθεια για το 1821, τον εμφύλιο, τη χούντα. Να ανοίξουμε τους ορίζοντες των μαθητών και μαθητριών και να πολεμήσουμε τις παθογένειες. Δεν είμαστε η περιούσια φυλή που έχει μόνο ήρωες. Έχει και εγκληματίες. Έχει και καταχραστές της εξουσίας. Να θυμίσουμε στα παιδιά την «Ύβρη» των Αρχαίων Ελλήνων. Ότι το χειρότερο ‘αμάρτημα» είναι η υπέρβαση του μέτρου. Να τους πούμε αυτό που σοφά είπε ο ιστορικός Άκτον: « Η εξουσία τείνει να διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Να τους διδάξουμε ότι ο πόλεμος είναι το χειρότερο δεινό. Ότι φέρνει στην επιφάνεια ό τι χειρότερο φέρει ο homo sapiens. Να προσθέσουμε τη λογοτεχνία σαν απαραίτητο και υποχρεωτικό μάθημα σε όλες τις βαθμίδες. Η «Ακρόπολη» δεν είναι ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Είναι τρόπος σκέψης!!! Να πάρουν εκδίκηση τα όνειρα και να ξαναζωντανέψουν!! Τότε θα υπάρξει ελπίδα….

*H Τιτίκα-Μαρία Σαράτση είναι φιλόλογος και δημοσιογράφος